Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Κι από τα Χριστούγεννα ακόμα, είναι συγκλονιστικότερο το Πάσχα. Όλη αυτή η κατανυκτική πορεία μέσα από το Πάθος στην Ανάσταση, γεμίζει με ελπίδα τις καρδιές των Χριστιανών, ότι και οι ίδιοι θ’ αναστηθούν μετά θάνατον και θα ζήσουν ζωή αιώνια κοντά στον Θεό τους. Τούτη η ελπίδα, μάλιστα, αποκτά εν πολλοίς μέγιστη ζωτική σημασία για εκείνους, όπως στον ασθενή το φάρμακο και στον ώρες ξάγρυπνο ο ύπνος.
Προσφέρουν όντως ανάταση ψυχής οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, ενώ για τους λίγους, αυστηρότερα τηρούντες τις επιταγές της χριστιανικής πίστης, η Τεσσαρακοστή στο σύνολό της. Συμπάσχουν βιωματικά με τον Ιησού Μεσσία Χριστό τους, συμμετάσχουν στο Μαρτύριο της Σταύρωσης συρρέοντας σε μοναστήρια και ναούς, καταλαμβάνονται από τη σαγήνη του Θαύματος της Ανάστασης, λυτρώνονται ψυχικά.
Μα, η κορυφαία στιγμή, η στιγμή που δεν έχει άλλη, είναι όταν νέοι, γέροι και παιδιά θα κρατήσουν στα χέρια τους τη λευκή λαμπάδα του Αγίου Φωτός. Όταν ο παπάς θα ψάλει το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών» και ο ένας θα πάρει από τον άλλον – ανταλλάσσοντας μεταξύ τους τις γνωστές ευχές: «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη» – τη φωτιά, για να τη μεταφέρει στο σπίτι του, ν’ ανάψει το άσβηστο καντήλι της καρδιάς του.
Αργότερα, το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών, η μαγειρίτσα που μοσκοβολάει· τι υπέροχη γεύση στον ουρανίσκο, ύστερα ιδίως από την νηστεία! Το Άγιο Πάσχα γεμίζει ως τα απύθμενα βάθη της την ψυχή του ανθρώπου, επενεργεί παρήγορα πάνω στον αδύνατο, καταπραϋντικά πάνω στον δυνατό, εξυψώνει σε προνομιακή θέση τον κάθε εν ενδεία αιτούντα, παρέχει ιερό νόημα και θείο κίνητρο στον ελεήμονα και ελεούντα.
Τι κρίμα που όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα γλυκό ψέμα, ένα πανέμορφο παραμύθι, άκρως προσβλητικό ίσως για τον αληθινό Θεό, τον ασύλληπτο και ακατάληπτο στον νου, τον Ήταν, τον Είναι και τον Μέλλοντα. Τι κρίμα που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, διηγήσιμα και απόλυτα. Τι κρίμα που κι ο Νίκος Δήμου βγήκε φέτος και μίλησε για το ψέμα του Αγίου Φωτός και τώρα λοιδωρείται κι όλοι ασχολούνται με κείνον.
 |  |
