Βροχές, καταιγίδες, ολόμαυρες νύχτες,
κανείς δεν κοιμάται, στους δρόμους ξενύχτες,
ρολόγια χτυπάνε, ρετάρουν οι δείχτες,
στην τόση πρεμούρα τις έγνοιες σου πνίχτες!
Η μέρα της Κρίσης δικαίων κι αδίκων,
των άρρενων τέκνων, των άκληρων οίκων,
επέπεσε σ’ όσους δεν ήταν προσήκον,
Μπερνάρντο Σαλβιάτι, Κοσμάς των Μεδίκων!
Ο κόσμος δεν ξέρει τι τού ξημερώνει,
με Βόλβο, Φολκσβάγκεν, Μερσέντες και Πόνυ,
σε σπίτια, σε βίλες, καλύβες στη σκόνη,
σε τρώγλες, σε κήπους για να καμαρώνει!
Ψηφίζω, ψηφίζεις, ψηφίζει: το ρήμα,
το ρήμα το κλίνω και μοιάζω με βλήμα,
με βλήμα και μ' ούφο κι αιώνιο θύμα,
του κάθε μακάκα, που βγαίνει στο βήμα!
 |  |
