Το μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που έλαβε προχτές ο υπουργός Βαγγέλης Βενιζέλος, έγραφε τα εξής: «Είμαι μητέρα 16 παιδιών και πρέπει να πληρώσω το ειδικό τέλος κατανάλωσης»… Αυτομάτως τότε και χωρίς χρονοτριβή, επικοινώνησε με τους εργατοπατέρες της ΔΕΗ και ζήτησε, «όχι απλώς να μην εισπραχτεί το τέλος, αλλά και το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος να είναι πάγια χορηγία της επιχείρησης ηλεκτρισμού στην εν λόγω οικογένεια. Και φυσικά», συμπλήρωσε, «θα την απαλλάξουμε και από το ειδικό τέλος, ενώ πρέπει να δούμε και τι άλλα μέτρα θα πάρουμε»… Κατόπιν, βγήκε με την παρρησία που τον διακρίνει στα κανάλια κι ανακοίνωσε την καλή του πράξη. Ειδικότερα, είπε: «Πρέπει να υποκλιθεί κανείς σε μια τέτοια μάνα»… Και τον χειροκρότησαν αυθόρμητα όλοι· δημοσιογράφοι, τεχνικοί, λαός και Κολωνάκι…
Σήμερα νωρίς το πρωί, η παραπάνω ιστορία είχε και συνέχεια! Διότι, ο υπασπιστής του στο Υπουργείο Οικονομικών, τον επισκέφθηκε στο γραφείο του και τού τόνισε με αγωνία: «Υπουργέ μου, προτείνω να επισκεφθείτε ο ίδιος την μάνα αυτή, με τα 16 παιδιά. Να τής σφίξετε το χέρι και να υποκλιθείτε μπροστά της, όπως άλλωστε σεις αναφέρατε… Σκεφτείτε τι σπουδαία διαφήμιση θα ήταν για το άτομό σας, ως πολιτικός αλλά και ως άνθρωπος»!... Κι ο Βενιζέλος, το σκέφτηκε. Ύστερα από πολλή σκέψη, ξαναφώναξε τον υπασπιστή του και τού ζήτησε να ετοιμάσει το υπουργικό αυτοκίνητο – εκείνο που κόστισε κοντά ένα εκατομμύριο ευρώ στον κρατικό προϋπολογισμό – και να μεταβούν μαζί στην μάνα. Ο υπασπιστής τσακίστηκε να εκτελέσει τη διαταγή…
Κατά τις δέκα το πρωί, η πολυτελής μαύρη κούρσα ήταν έτοιμη κι ο Βενιζέλος μπήκε και στρογγυλοκάθισε στη θέση του συνοδηγού. Οδηγός ο υπασπιστής του… «Πού πηγαίνουμε;», ρώτησε ο Βενιζέλος, γιατί δε γνώριζε καν την περιοχή που κατοικεί αυτή η μάνα. «Λίγο έξω απ’ το Μπραχάμι, στην περιοχή Μπραχάμες», απάντησε ο υπασπιστής του. Και συνέχισε με λίγο δισταγμό αυτή τη φορά: «Πρόκειται για ένα φτωχό γκέτο πολυτέκνων. Εκεί ζούνε καμιά εκατοστή οικογένειες με πάνω από δέκα παιδιά η καθεμία»… «Καλώς», έκανε με το γνωστό του ύφος ο Βενιζέλος, «δεν πειράζει… Τα παιδιά είναι ευλογία»… «Ευλογία, ε»; Χασκογέλασε ο υπασπιστής. «Για ρωτήστε τους, αν κι αυτοί λένε το ίδιο»! Ο Βενιζέλος αγνόησε τον καγχασμό βάζοντας όμως μια υποσημείωση στο μυαλό του να τού μειώσει τον μισθό αμέσως μόλις γυρίσουνε πίσω…
Στο γκέτο υπήρχε αυστηρή περιφρούρηση. Ένας σωματώδης τύπος οπλισμένος με Καλάσνικοφ σταμάτησε το αυτοκίνητο του υπουργού και ζήτησε τα χαρτιά τους… «Είμαι ο Βενιζέλος», είπε ο Βενιζέλος. «Άφησέ μας να περάσουμε». «Σιγά ρε μπάρμπα. Κι εγώ είμαι ο Νικολάκης ο Σαρκοζής», δήλωσε ο μπρατσαράς φρουρός. «Την ταυτότητά σου και γρήγορα»!... Ο Βενιζέλος έβγαλε έντρομος την ταυτότητά του και τού την έδειξε: ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Χ.Α.Α. ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ». «Βρε, βρε, το πουλάκι μου!», βρυχήθηκε ο τύπος. «Ώστε εσύ είσαι ο Βενιζέλος»; «Μάλιστα», τραύλισε ο Βενιζέλος … «Καλά, καλά! Θα τα πούμε αργότερα εμείς!», απείλησε το κτήνος. «Πέρνα τώρα, γιατί σε περιμένει η μάνα με τα 16 παιδιά». Η αστραφτερή μερσεντές απελευθερωμένη από κάτι τρομαχτικές δαγκάνες του οδοστρώματος που την είχαν στο μεταξύ ακινητοποιήσει εκτινάχθηκε με το γνώριμο ρόαρρρ της προς την καλύβα της μάνας…
Μόλις ο Βενιζέλος έσπρωξε την ξεχαρβαλωμένη πόρτα για να μπει, έβγαινε ένας άντρας. «Ω, είστε ο σύζυγος;», τον ρώτησε ο Βενιζέλος. «Όχι, τον σύζυγο τον έχουμε δεμένο στο πατάρι γιατί όλο γεννάει και η άλλη μετά δεν προλαβαίνει να τίκτει! Εγώ είμαι ο μαιευτήρας… Από εδώ και μπρος η μάνα με τα 16 παιδιά θα ονομάζεται μάνα με τα 17 παιδιά»… Ο Βενιζέλος συγκλονίστηκε! «Θα τής κάνω διπλή υπόκλιση τώρα που γέννησε κι άλλο παιδί», ψιθύρισε στ’ αφτί του υπασπιστή του ο οποίος έμπαινε πλάι του. «Και τριπλή να τής κάνετε, υπουργέ μου, θα είναι πιο καλό για εσάς. Σκεφτείτε πόσοι τόνοι μελάνι θα υμνήσουν την πράξη σας. Πόσες φυλλάδες θα πουλήσουν οι περιπτεράδες. Πόσοι άνεργοι δημοσιογράφοι θα βρουν δουλειά, στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα»…
Η μάνα με τα πρώην 16 και νυν 17 παιδιά, τον περίμενε στο σαλονάκι… Ένα παχύ κιλίμι στόλιζε το πάτωμα, τέσσερα παχιά κιλίμια σκέπαζαν τους τοίχους, ένα λεπτό κιλίμι κάλυπτε το νταβάνι και η οσμή των κιλιμιών απλωνόταν έντονη ολούθε… «Καλώς τονε, καλώς τονε, πώς απ’ αυτά τα μέρη;», τον καλωσόρισε πρόσχαρα η μάνα.
«Ήρθα για την υπόκλιση», είπε ο Βενιζέλος…
«Α, πιο μπροστά έλα… Εδώ, δε σε βλέπω»…
«Ένα-δύο-τρία βήματα… Εδώ είναι καλά»;
«Καλά είναι! Σγούψε τώρα»…
«Σγούψε»;;;
«Σκύψε καλέ! Υποκλίσου ντε!... Τι; Φοβάσαι μην σκίσεις το καλσόν»;
«Εεε, όχι, αλλά»…
«Τι αλλά και ξε-αλλά; Θα υποκλιθείς τέλος πάντων»;
Κριιιιτς…
Ο Βενιζέλος υποκλίθηκε… Το «κριιιιτς» που ακούστηκε προερχόταν όχι από το καλσόν – σιγά τώρα, ποιο καλσόν; Μη λέμε κι ότι θέλουμε, σαν κάτι ιστολόγια… «Μάλλον σκίστηκε το σώβρακό μου», ψιθύρισε ανήσυχος στον υπασπιστή του. «Όχι μόνο το σώβρακό σας, υπουργέ μου, αλλά και το παντελόνι σας», διευκρίνισε ο υπασπιστής. Ο Βενιζέλος ανόρθωσε απότομα το σώμα του σε στάση προσοχής. «Μετάαα-βολή!», πρόσταξε ο υπασπιστής του… Κι ο Βενιζέλος έστρεψε τα νώτα στην μάνα με τα 17 παιδιά κι απήλθε, ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό των Γραφών: «Ήλθον, είδον και απήλθον»…
Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι ο τερατώδης φρουρός με το Καλάσνικοφ, που υποτίθεται πως θα τον περίμενε – έτσι είχε απειλήσει δηλαδή – απομακρύνθηκε άρον-άρον από το πόστο του λόγω μιας ανεξήγητης δυσοσμίας η οποία πλημμύρισε απ’ άκρου σ’ άκρο ολόκληρο το γκέτο των πολυτέκνων, μόλις ο Βενιζέλος έκανε την υπόκλιση. Ακόμα η αστυνομία ερευνά πού μπορεί να οφείλεται εκείνη η δυσοσμία. Ψιλά γράμματα, θα πείτε ορισμένοι, ίσως…
comments powered by Disqus
