Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Αρκετά μας αποκοιμίσανε οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια της Εξουσίας. Ο αγώνας των Κυπρίων απογύμνωσε τα εδώ φερέφωνα των κατακτητών φανερώνοντας τον δόλιο τρόπο με τον οποίο τρομοκρατούν τους Έλληνες πολίτες για να παραμένουν μουδιασμένοι και αδρανείς.
Χτες, στα κανάλια, παρακολουθήσαμε πλήθος συνεντεύξεων Κυπρίων υπουργών σε δικούς μας γνωστούς δημοσιογράφους. Κι από μεριάς των δικών μας δημοσιογράφων οι ερωτήσεις κινούνταν σχεδόν όλες στο μήκος κύματος: «Και μετά, τι θα κάνετε; Έχετε εναλλακτικό σχέδιο»;
Οι απαντήσεις των Κυπρίων υπουργών, καθόλου δεν θύμιζαν τις απαντήσεις των Ελλήνων υπουργών σε ανάλογες περιπτώσεις. Γεμάτες τόλμη, δυναμισμό και πραγματική φιλοπατρία οι απαντήσεις των Κυπρίων, καθώς και με την πλήρη πεποίθηση ότι τελικά θα τα καταφέρουν.
Και θα τα καταφέρουν. Ο πόλεμος ξεκίνησε ήδη. Οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν την Κύπρο σαν να ψυχορραγεί και περιμένουν καρτερικά να φτάσει στο έσχατο σημείο της αντοχής της, ώστε να χιμήξουν στα κοιτάσματα του πλούσιου σε κοιτάσματα οικοπέδου 12 της κυπριακής Α.Ο.Ζ.
Η Ευρωζώνη, στο μεταξύ, εμμένει στους σκληρούς αρχικούς όρους της, ήτοι στο κούρεμα (=καταλήστευση) των ιδιωτικών καταθέσεων στις Τράπεζες. Οι Τράπεζες στη μεγαλόνησο προς το παρόν παραμένουν κλειστές, ωστόσο θα ανοίξουν στις αρχές της επόμενης εβδομάδας.
Παρόλα αυτά, οι Κύπριοι θα τα καταφέρουν. Ό,τι κι αν τούς συμβεί, όσο κι αν χτυπηθούν, απομονωθούν, με όποιον αντίξοο τρόπο κι αν εξελιχτούν τα πράγματα, στο τέλος θα βγουν νικητές, γιατί είναι ενωμένοι. Και η νίκη τους είναι χρονικά κοντά! Θα επιστρέψουν στη λίρα.
Θα επιστρέψουν στο εθνικό τους νόμισμα, κάτι που θα έπρεπε κι εμείς να είχαμε κάνει άμεσα – από εποχής Γιώργου Παπανδρέου. Δεν θα δεχτούν ταπεινώσεις. Το νησί τους, που τόσο το αγαπάνε, θα τους ζήσει. Και με τα κοιτάσματά τους, σιγά-σιγά θα ξαναγίνουν πλούσιοι.
Πιο πλούσιοι από πριν. Πιο αυτάρκεις. Πιο ανεξάρτητοι. Κι εμείς τότε, θα απλώνουμε σαν ζητιάνοι το χέρι. Αφού θα έχουμε κρεμάσει τους δημοσιογράφους που τόσο προδοτικά μας αποκοιμίζουνε κινδυνολογώντας και παρουσιάζοντας ως αδιέξοδο κάθε πράξη μας, ανεξαρτησίας.
 |  |
