Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
«Σαν ήμουνα κι εγώ μικρό παιδί», αναφέρει ένα χιουμοριστικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν – κι έτσι, μ’ αυτή τη φράση, θα ξεκινήσω το άρθρο μου, σήμερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρό παιδί, είχα την τάση να κάνω πολλά αστεία. Και να μιλώ συχνά, «εκεί που δε με σπέρνανε». «Αμετροέπεια» είναι η σωστή λέξη για τη δεύτερη παιδική μου ιδιότητα· ενώ για την πρώτη, «σαχλαμπούρδα»! (Μην την ψάχνετε στο λεξικό· δεν υπάρχει).
Πριν από λίγο καιρό, έχοντας φτάσει πλέον αισίως τα σαράντα και εφτά χρόνια μου, σε μια βάφτιση – παρότι αποφεύγω τις εκκλησίες των χριστιανών, πήγα – συνάντησα έναν θείο μου, τον οποίο από παιδί είχα να δω. «Τι κάνεις, Τάκη μου;» με ρώτησε. (Τάκη με φωνάζανε). «Καλά είμαι θείε μου», απάντησα. Κι αργότερα, εκεί που αστειευόμουν σ’ ένα πηγαδάκι με συγγενείς, δίχως να έχει ακούσει καν τι λέγαμε, πλησίασε κοντά και είπε: «Ε, ο Τάκης θα την πει τη σαχλαμάρα του· δεν μπορεί»!...
Δύσκολο, δύσκολο ν’ αποσείσεις την «ουρά», άμα σού την κολλήσουνε!
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι «αποστάτης». Τελεία και παύλα. Ο κακομοίρης ο γιος του κυρ-Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ο συμπαθέστατος Μιλτιάδης, επίσης σέρνει ουρά – για τη σημαία. Εντάξει, κάποτε σφάλανε. Μα πάνε χρόνια… Αμ, η Ντόρα; «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα». Και καλά να πούμε «παιδεύουσιν» με την έννοια του «εκπαιδεύουσιν». Τότε, «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» και θα σήμαινε πως γίνονται καλύτερα τα παιδιά απ’ τους γονείς τους. Έλα όμως που το «παιδεύουσιν» σημαίνει με τη σύγχρονη έννοια παιδεύουσιν; Κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γνωστό τοις πάσι, δεν ήταν άγιος.
Όθεν κι ο Θεός (με την έννοια της ακατάληπτης δύναμης που διέπει τον κόσμο), τον αφήνει να ζει, ώστε κάποια επιτέλους στιγμή να μεταμεληθεί και να κλάψει. Μάς δώρισε καινούργιον εχθρό, εκεί που δεν είχαμε. Οι Ματσεντόνες (Σκοπιανοί), θα μπορούσαν απ’ την αρχή να είχαν τακτοποιηθεί και προς δικό τους, αλλά και προς δικό μας συμφέρον. Και να είμαστε αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες. Υποτίμησε, υπερεκτίμησε, αγνόησε, το έμπλεξε με κάθε λογής μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ώσπου, για ιδέστε η κατάληξη: Ένας μεγαλοπρεπής, εντελώς ανόητος, αστήρικτος και τα λοιπά, ογκόλιθος…
Δεν καταπίνεται!
Θα μού πείτε: Τα παιδιά τι φταίνε; Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα μοιάσει του θείου του, του Γιώργου Σαμαρά, που έκανε τα μύρια όσα ρουσφέτια για να εκλέγεται. Μήτε θα επαναλάβει τα παλιά του λάθη κι ορμέμφυτα. Έχει όλα τα εχέγγυα, τις καλές προοπτικές να φέρει νέον αέρα. Η Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, επίσης! Αν και, ειδικά αυτή, έχει να παλέψει με την πατροπαράδοτη δημαγωγία. Μέσα στο σπίτι της βρίσκεται. Και δεν είναι πια καιρός για δημαγωγούς στη χώρα μας. Ο λαός ωρίμασε θαυμαστά! Έχει ώτα κι ακούει. Μήτε παρασύρεται από άνετες συμπεριφορές, εκλαμπρότατες συνεντεύξεις, debates και μεγαλοστομίες. Ακούει τον Άνθρωπο.
Είναι, λοιπόν, χρήσιμο, η Ντόρα να ωριμάσει περισσότερο. Διότι θα εκλεγεί… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα εκλεγεί, και μάλιστα με όποια διαδικασία. Ο Αντώνης θα περιμένει. Κι αν αντέξει, θα γίνει – θυμηθήτε με – στο μέλλον το σωσίβιο, η σωτήρια λέμβος των γαλάζιων-μπλε ναυαγών… Τώρα είναι νωρίς γι’ αυτόν, πολύ νωρίς ακόμα. Η Ντόρα παρουσιάζεται πιο ώριμη. Το Υπουργείο των Εξωτερικών, τής έδωσε πράγματα που δε φανταζόταν. Έκανε καλό έργο εκεί… Και μέσα της, μα και για τη χώρα. Θα διορθώσει κάποτε άραγε και το λάθος του μπαμπά της; Θα βρει μια λύση που να σέβεται την οντότητα των Σκοπιανών συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα να προωθεί άριστα τις εθνικές μας θέσεις και να αποκαθιστά την πραγματική ιστορική αλήθεια;
Πλέον, όχι ως Υπουργός Εξωτερικών. Ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Του σημαντικού τούτου θεσμού της Δημοκρατίας δυτικού-προεδρευομένου τύπου που έχουμε. Αλλά έστω κι ανάπηρη η εν λόγω Δημοκρατία, είναι Δημοκρατία! Κι οφείλουμε να την τηρούμε ως κόρη οφθαλμού (έως της ειρηνικής εφαρμογής του καλύτερου - που υπάρχει και με την εξέλιξη της τεχνολογίας βελτιώνεται περαιτέρω κι αναμένει την ώρα του). Αλλιώς, homo hominis lupus για την ταλαιπωρημένη ελληνική πραγματικότητα…
Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται θύμα της πάλαι ποτέ παρορμητικής στάσης του… Ο δε τρίτος των υποψηφίων, ο νομάρχης Ψωμιάδης, αποτελεί πιστό αντίγραφο των ψηφοφόρων του. Η κοινωνία μας καθρεφτίζεται στους εκλεγμένους της, όπως οι ωκεανοί στον ουρανό μας.
comments powered by Disqus
