«Αγαπημένε μου, Κωστάκη», άφησε ένα σημείωμα πρωί-πρωί σήμερα, Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, η Νατάσσα στο σύζυγό της, τον Καραμανλή, «θα λείψω για λίγο… Κατεβαίνω στην αγορά, να σού αγοράσω το δωράκι σου»…
«Βρε, τι θα μού αγοράσει; Τι θα μού αγοράσει;», άρχισε ν’ αναρωτιέται γεμάτος αγωνία ο πρώην ηγέτης μας. Με την τσίμπλα στο μάτι, άνοιξε το ψυγείο και πήρε το λατρεμένο του σάντουιτς ανασύροντας μαζί κι ένα δισκάκι σπανακόπιτα.
Χλάπα-χλούπα, χλαπάκιασε μέχρι και την τελευταία μπουκιά, ρούφηξε κι ένα δίλιτρο γάλα και, τέλος, ρεύτηκε χορτάτος. Μπουρ…
Κλικ-κλικ, ακούστηκε τότε το κλειδί στην πόρτα και γύρισε φορτωμένη με ένα κάρο πράγματα η Νατάσσα… «Χρόνια πολλά, τζουτζούκο μου! Ξύπνησες βλέπω»!
«Ξύπνησα Νατασσούλα μου, πρώην πρώτη κυριούλα μου, νυν τσαχπίνα γιατρινούλα μου! Τι αγόρασες για τη γιορτούλα μου»;
«Μωρό μου», απάντησε η Νατάσσα, «έχεις ποιητικό ταλέντο! Τι ομοιοκαταληξίες είναι αυτές! Εσύ χαραμίστηκες στο πρωθυπουργιλίκι! Άλλωστε μού το λένε και στο δρόμο, όπου βρεθώ! Ο μπακάλης, ο μανάβης, ο χασάπης, όλοι έχουνε για σένα λόγια αγάπης»!...
«Τι σού λένε, δηλαδή»; Ρώτησε καχύποπτα ο Καραμανλής, μισοκλείνοντας ένα μάτι…
«Μα, ότι εσύ δεν έκανες για πρωθυπουργός… Κι όχι μόνο μού λένε ωραία λόγια, αλλά σήμερα μού δώσανε και δώρα για σένα! Κοίτα εδώ, πόσα πακέτα μάζεψα»!
Και λέγοντας αυτά, ξετύλιξε με τα λεπτά χεράκια της το πρώτο πακέτο, το οποίο προερχόταν απ’ τον μπακάλη.
«Ααα, τι είναι αυτό»; Ούρλιαξε ο Καραμανλής βλέποντας να βγαίνει από μέσα ένα χοντρό και μεγάλο λουκάνικο!
«Λουκάνικο είναι, αγάπη μου, μην τρομάζεις! Σού το στέλνει ο μπακάλης και λέει να το βάλεις στη σκάρα! Να δεις τι νόστιμο θα σού φανεί μόλις το δοκιμάσεις»!…
«Αγάπη μου, κάθισα κατά λάθος πάνω στη σκάρα χτες το βράδυ και την βούλιαξα», κλαψούρισε ο Καραμανλής»…
«Δεν πειράζει, μωρό μου. Κάπου αλλού θα το βάλουμε, μη φοβάσαι. Ας δούμε το επόμενο δωράκι. Είναι από τον μανάβη»… Κι η Νατάσσα άνοιξε το δεματάκι του μανάβη.
«Αμάν, θα τρελαθώ», τσίριξε ο Καραμανλής στη θέα του νέου δώρου. «Τι είναι τούτο πάλι»;
«Μα, αγγούρι… Ένα αγγούρι είναι αγάπη μου! Τι σ’ έπιασε και χτυπιέσαι; Θα το βάλουμε στη σαλατούλα μας κι όλα θα πάνε καλά»…
«Πάει η σαλάτα, αγάπη μου», έσκουξε ο Καραμανλής. «Χτες το βράδυ, σκόνταψα στο χαλί κι έπεσα με τα οπίσθια πάνω στις ντομάτες κάνοντάς τες λιώμα».
«Κρίμα. Αλλά ωστόσο, κάτι άλλο θα κάνουμε και με το αγγούρι, που θα σού αρέσει πολύ. Σκούπισε τα δάκρυά σου για να προχωρήσουμε στο τρίτο δωράκι»!
«Από ποιον είναι»;
«Από τον προσωπικό μου κομμωτή. Αυτόν που με λούζει, με χτενίζει και με ταχταρίζει την ώρα που εσύ κοιμάσαι στα έδρανα της Β… εεε, στο κρεβατάκι σου. Τι λες; Να το ανοίξουμε»;
«Εντάξει…», συγκατάνευσε κάπως πιο ήρεμος τώρα ο Κωστάκης ελπίζοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι για να τον ανησυχήσει. Άλλωστε, ένας μπαρμπέρης τι κακό θα μπορούσε να τού στείλει;
«Ένα κέρατο, αγάπη μου», μονολόγησε η Νατάσσα. «Ένα κέρατο σού στέλνει ο κομμωτής μου».
«Άραγε να τρώγεται»; Έκανε απορημένος ο Καραμανλής.
Αμ, και τρώγεται, και χωνεύεται, Κωστάκη μου…
Πολ Σάτιρος comments powered by Disqus
