Μια φορά κι έναν καιρό, στων αρουραίων τη χώρα, την ονομαστή Αρουράδα, κυβερνούσε ο Σημιτοπόντικας, ένας αρουραίος σούπερ! Ω, τι ωραία που κυβερνούσε ο Σημιτοπόντικας κι όλοι οι αρουραίοι τριγύρω του, τον επευφημούσαν και τον θαύμαζαν!...
«Εγώ», έλεγε με χαμηλωμένο το κεφάλι ο Σημιτοπόντικας, «είμαι ένας απλός λογιστής και τίποτ’ άλλο… Ένας λογιστής με περιβραχιόνια και μπρατσάκια»… Υπονοώντας φυσικά ότι, τα «περιβραχιόνια» και τα «μπρατσάκια» του, τον βοηθούν να διατηρεί καθαρά τα μανίκια του έτσι και τυχόν ακουμπήσει στο μελάνι…
Ενώ όμως διατηρούσε καθαρά τα μανίκια του, και καμάρωνε με χρυσά μανικετόκουμπα δίπλα στην μπουρούχα του, την Ποντικοδάφνη (πώς λέμε «Πικροδάφνη»), ενώ που λέτε τα διατηρούσε παστρικά και καθαρά, κάποιοι, ω, κάποιοι βουτούσανε το δάχτυλο στο μέλι!...
Μέλι, μέλι λαμπερό,
τον κακό σας τον καιρό,
φάτε μέλι κι εκκενώστε,
ψίχουλα στον κόσμο δώστε!
Ναι, αλήθεια είναι! Υπήρχε ένα θεόρατο βάζο με μέλι, κάπου στο κέντρο της Αρουράδας, στη συνοικία των πλουσίων ονόματι Κοτρωνάκι, και μες στο μέλι αυτό, ωσάν μελισσοκόμοι, τσαλαβουτούσαν διάφοροι και τρώγανε οι καημένοι: Τσίρι-τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί-τσιριτρό!
Απλά μαθηματικά, μην το ψάχνετε… (Τώρα, βέβαια, οι εισαγγελείς το ψάχνουνε, μπας και τσαλαβουτούσε εκεί και ο Σημιτοπόντικας – και έτσι μάλλον είναι αν και μέχρι στιγμής δεν αποδείχτηκε. Μέχρι στιγμής, χε, χε)!...
«Ποντικομαντέλη μου, Ποντικομαντέλη μου, μού το ’καψες τ’ αμπέλι μου», τραγουδούσε το ραδιόφωνο μια ωραία πρωία… Κι ο Ποντικομαντέλης κατέφθασε τρεχάτος:
«Με ζητήσατε, άρχοντά μου, Σημιτοπόντικα»;
«Βρε, καλώς το παιδί»… Τον καλωσόρισε ο Σημιτοπόντικας με τη γνωστή γλοιώδη φωνή του, που εγώ αν ήμουν Δάφνη θα την είχα κάνει προ πολλού, με ελαφρά… (Σημείωση: Η φράση «αν ήμουν Δάφνη» σημαίνει: «αν βρισκόμουν στην Δάφνη, την περιοχή της Αθήνας». Για να μην έχουμε τίποτα επικίνδυνες παρεξηγήσεις, δηλαδή)…
«Εισέπραξες από την Αρουροsiemens, μωρέ»; Ρώτησε γεμάτος αγωνία ο Μέγας Ηγέτης των Πιστών. (Μην μπερδεύεστε, μιλάμε για τον προηγούμενο του προηγουμένου. Ο Φον Μπουχέσας θα παίξει σε επόμενο ευθυμογράφημα. Σήμερα οι ρόλοι είναι …μετρημένοι!).
«Εισέπραξα, εισέπραξα, κι εγώ και ο κουμπάρος! Θα δώσω και στην κόρη μου, για ν’ αποκτήσει θάρρος»!...
«Σε μένα; Σε μένα δεν θα δώσεις το κατιτίς μου»; Κλαψούρισε ο Σημιτοπόντικας.
«Μα, σάς το ’φερα ήδη το κατιτίς σας», απάντησε πρόθυμα και ετοιμόλογα (όχι ετυμόλογα ούτε ατιμόλογα) ο Ποντικομαντέλης. «Γυρίστε από πίσω, για να σάς το βάλω»…
«Τιιιιιι»; Φρύαξε ο Σημιτοπόντικας.
«Όχι, καλέ! Δεν είναι αυτό που νομίσατε», τον καθησύχασε αδερφίστικα ο Ποντικομαντέλης. «Απλά, εεε, έλεγα να κρατάμε και μια πισινή, διότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και ποτέ δεν ξέρεις ποιοι έρχονται πίσω από μας»…
«Έχεις δίκιο, έχεις δίκιο», συμφώνησε ανακουφισμένος ο Σημιτοπόντικας. «Σύρε παιδί μου στη γυάλα του πρώην χρυσόψαρου και κάμε τη δουλειά σου. Πρόσεξε μόνο, τι θα ρίξεις, μη με ρίξεις»! Για να καταλήξει φιλοσοφικά: «Δικαιοσύνη, δικαιοσύνης μάτι δεν βγάζει»!...
«Κόρακα μου, εσείς»!... Τον παίνεψε ο Ποντικομαντέλης και πήγε στη γυάλα και τη γέμισε με γάλα, για να γίνουνε τα ψάρια της μεγάλα. Δέκα εκατομμύρια είναι αυτά! Αν πέρασαν από τον Ποντικομαντέλη, γιατί να πάνε στον Ποντικο-ανω-κατωμερίτη και να μην πάνε στον πιο λογικό τους προορισμό, ήτοι τον Μεγάλο Ηγέτη των Πιστών, της συμπαθούς – κατά τ’ άλλα – Αρουράδας…
Και ζήσανε αυτοί καλά μέχρι τώρα, και εμείς χειρότερα από τώρα και πίσω, εεε μπρος!
Πολιτική Σάτιρα! comments powered by Disqus
