Βαθιά, άκραχτα μεσάνυχτα!... Ο Καραμανλής κοιμάται… Χρρρ, βζζζ, χρρρ… Η Νατάσσα ξαγρυπνά, βαριά σεκλετισμένη:
Αγάπη μου, Καραμανλή, τι έπαθα η καημένη,
να ξαγρυπνώ στο πλάι σου, βαριά σεκλετισμένη,
να μην μπορώ να κοιμηθώ, μήτε να κλείσω μάτι
κι όταν στο δρόμο περπατώ, όλοι να λένε: «Νάτη»!
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Καραμανλής πορδίζει. Ένα μακρόσυρτο πόρδισμα, διότι έφαγε φασόλια γίγαντες για βράδυ και μάλιστα γιαχνί…
Η Νατάσσα οσμίζεται την οσμή και λέει τούτα τα λόγια:
Ακόμα κι η πορδούλα σου, φασόλια μού μυρίζει,
ήταν απ’ τα χεράκια μου, γι’ αυτό δεν είχαν ρύζι,
αν τα ‘φτιαχνε η μανούλα μου, που θέλει να χωρίσω,
θα ’χανε ρύζι από μπροστά και ρύζι από πίσω!
Τικ-τακ, τικ-τακ, το εκκρεμές του σαλονιού μετράει τώρα τις μικρές ώρες… Τρεις και μισή, η Νατάσσα εξακολουθεί να στριφογυρίζει στο κρεβάτι της… Ο Καραμανλής βογγάει:
Ουφ, ουφ, παράφαγα, θαρρώ, εκείνα τα φασόλια,
σκάνε μες στο στομάχι μου, σαν σκάγια και σαν βόλια,
τα ’φαγα μην κακοφανεί στη σύζυγο τη δόλια,
ενώ θα προτιμούσα εγώ πεντέξι τυροβόλια!
Μπαμ! Νάσου κι άλλη πορδή!... Πιο βροντερή ετούτη. Η Νατάσσα σηκώνεται απότομα και τρέχει στο παράθυρο να πάρει αέρα.
Αλίμονο, την πάτησα με τούτον τον μπουχέσα,
άμα δεν ξαναεκλεγεί, μάγκα μου χέσε μέσα!
Ο Καραμανλής ανακλαδίζεται, ξυπνάει κι ευθύς από τον ύπνο του βγαλμένος, τη ρωτάει:
Πώς είπες, γυναικούλα μου; Άκουσα στα σωστά μου;
Γιατί άφησες το νυφικό κρεβάτι μας, ’δώ χάμου;
Γιατί τ’ αβρό χεράκι σου δεν μού κρατάει το μπούτι;
Μήνα σού λείπουνε λεφτά; Μήνα σού λείπουν πλούτη;
Η Νατάσσα, δίχως να τα χάσει απ’ το ξέσπασμα του άντρα της, τού απαντά με χάρη, που ξετρελαίνει γέροντα αλλά και παλικάρι:
Όχι, με σένα χόρτασα, μωρό μου, μεγαλεία
και της Ραφήνας γλέντησα τη φίνα παραλία,
μα αν σε διαγράψει ο Σαμαράς δεν ξέρω τι θα κάνω,
θα προτιμήσω αντί εσού, κάποιον Τουμάση Πάνο!
Ο Καραμανλής συγκλονίζεται. Δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη… Ναι, έτσι είναι! Μην νομίσετε δηλαδή ότι βιαζόμαστε να τελειώσουμε το παρόν μιούζικαλ-ευθυμογράφημα. Απλά, ο Καραμανλής σιώπησε. Να εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε, δεν συμφωνείτε;
Αμέεε!... ΤΕΛΟΣ
(Αλλά θα επανέλθουμε λίαν συντόμως, χε χε!).
Πολιτική Σάτιρα! comments powered by Disqus
