Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Στο κέντρο και ολίγον δεξιότερον του ανατολικού τοίχου του δυτικού σαλονιού του πατρικού σπιτιού της πανεύφημης ούτως ειπείν δυναστείας Μητσοτάκη, εγκατακείται κατοικοεδρεύον φαρδιά-βαριά τοποθετημένο ένα παλαιόν, ελαφρώς ξεχαρβαλωμένο εκκρεμές ρολόι, το οποίο ανάγεται ηλικιακά εις τον προ-προηγούμενον αιώνα ως εξ εμπειρογνωμοσύνης θα προέκυπτε δι’ ενδελεχούς ασφαλώς αυτοψίας πραγματοποιηθησομένης επί της ογκώδους εν λόγω αντίκ παρουσίας, η οποία (αντίκ παρουσία, για να μην μπερδεύεστε) κατά τα αυστηρώς απαρασάλευτα και απαρεγκλίτως απαρέγκλιτα χρονικά διαστήματα πολυκαμπανίζει το διάβα του πανδαμάτορα χρόνου (και χρόνου φείδου, που λέει ο λαός) κατά τρόπο δη ιδιαίτερα ανατριχιαστικό… Ντρίγκι-ντρίγκι-ντρίγκι… Μπρρρ, μάνα μου…
Και η ώρα σήμανε δώδεκα του μεσονυχτιού… (Είδατε πόσο σύντομα τα λέμε, άμα θέλουμε βέβαια).
Ταυτόχρονα, ντριιιν, χτύπησε και το κουδούνι της πόρτας. Η Μαρίκα στο παραγώνι ακούνητη, μασουλούσε κάτι χορτάρια… «Σήκω πάνω, μωρή Μαρίκα να ανοίξεις την πόρτα»… Είπε ο Μητσοτάκης πατήρ, στην κουνιστή του πολυθρόνα καθήμενος και με μια Real News ανοιγμένη στα γόνατά του.
Βήματα ελέφαντα, υποδήλωναν πως η Μαρίκα σηκώθηκε και κατευθυνόταν προς την πόρτα. «Ποιος είν’ απόξω, γε»; Ρώτησε μεγαλόφωνα η Μαρίκα.
«Εμείς, εμείς»!
«Ποιοι εσείς, γε»;
«Ο Κυριάκος με την Ντόρα… Τα παιδιά σου! Άνοιξε, μητέρα»…
«Τέτοια ώρα, μωρέ; Είναι βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, τρισκότεινοι ουρανοί. Μήπως και δεν είστε τα παιδιά μου μα κλέφτες, που ήρθατε για να μού κλέψετε τα χρυσαφικά μου μαζί και τον Μητσοτάκη μου»;
«Όχι, καλέ μητέρα, μη φοβάσαι έτσι. Ο πατέρας, μας κάλεσε τηλεφωνικώς. Ζήτησε να κάνουμε οικογενειακό συμβούλιο»…
«Α, άμα είναι για οικογενειακό συμβούλιο, ’ντάξει! Έχω φτιάξει και ρώσικη ρουλέτα, εεε σαλάτα, για να φάτε, παιδάκια μου, να στουμπώσετε, να ’χετε δυνάμεις»…
Ο Μητσοτάκης πατήρ, μόλις είδε τον Κυριάκο με την Ντόρα να μπαίνουνε, σηκώθηκε αμέσως από την κουνιστή του πολυθρόνα, ρίχνοντας αδέξια την Real News στα σκατά, εεε σε κάτι φουσκιά που είχε εκεί δίπλα για τις τριανταφυλλιές του κήπου. Τώρα, αγαπητοί αναγνώστες, είναι η μεγάλη ώρα. Τώρα θα δοκιμάσουμε την υπομονή σας, διότι ο Μητσοτάκης πατήρ καλωσορίζει τα παιδιά του. Συνεπώς, η επόμενη παράγραφος είναι για αναγνώστες με γερά νεύρα. (Μη μας φύγετε όμως. Εκλιπαρούμε, μηηη).
«Ω τέκνα μου αγαπητά, ω λατρευτά μου βλαστάρια, ω σπλάχνα των σπλάχνων μου και – πώς ρε γαμώτο το έλεγε ο Ρίτσος; – καρδούλες της καρδιάς μου, ευχαριστώ εκ βαθέων, σάς είμαι de profundis ευγνώμων, διότι ανταποκριθήκατε πλήρως εις το πατρικόν τούτο μεσονύκτιον κάλεσμα και βρίσκεστε εδώ, στην πατρική τούτη μεσονύκτια οικία, εεε μεσοτοιχία ήθελα να πω, ένθα εντός δευτερολέπτων θα λάβει χώρα το εκατοστό εικοστό όγδοον και κάτι ψιλά ενδοοικογενειακόν συμβούλιον, συγκενρώνον απόλυτον απαρτίαν συν μια υπέροχη ρώσικη σαλάτα από τα χεράκια της Μαρίκας μας, αγαπητήν σύζυγον, μητέρα, γιαγιάν»… Κρατς!...
Κυριάκος: «Τι έγινε»;
Ντόρα: «Τι συνέβη»;
«Άι, άι, άι… Έσπασε η πιατέλα με την ρώσικη σαλάτα! Βάι, βάι, βάι… Ωιμέ, η καψερή! Πότνια εγώ, τι μού ’μελλε να πάθω»…
«Καλά, ρε γυναίκα», έσπευσε να την κατηγορήσει ο Μητσοτάκης πατήρ, «στραβωμάρα έχεις»;
«Αφερίμ», έδωσε άφεση ο Κυριάκος.
«Συγχωρεμένη, μανούλα», την παρηγόρησε κι η Ντόρα.
Τα παιδιά, με την τερατώδη ψυχραιμία τους, μαλάκωσαν τελικά την αυστηρή καρδιά του πατέρα τους και μαλακωμένοι όλοι τελείως στο τέλος, κάθησαν στις στρογγυλές καρέκλες του συνεδρίου… (Η Μαρίκα στο μεταξύ μάζευε πυρετωδώς τα σπασμένα σύγκαιρα τρώγωντας από κάτω καφκιές σαλάτα, που μάζευε και με τις δυο της τις χούφτες. Χλαπ-χλαπ-χλαπ).
«Άρχεται το οικογενειακόν συμβούλιον», είπε παίρνοντας το σοβαρό του ο Μητσοτάκης πατήρ…
«Αμήν», σιγόνταραν με μια φωνή, Ντόρα και Κυριάκος…
«Ανάπτυξον, Κυριάκε, το σκεπτικόν σου», μπήκε φουριόζος στο θέμα ο Μητσοτάκης πατήρ…
Κυριάκος: «Δεν θέλω τούτο το τουτού,
δεν θέλω τα μισθά μου,
δεν θέλω τα επιδόματα
και τα δικαιώματά μου.
Θέλω να πάω στο Τιμπουκτού,
με κάποιον έρωτά μου,
να ζω μες στα φυλλώματα,
και να κοιμάμαι χάμου»!
«Τι λες, παιδί μου; Τι ακούν τα δόλια μου τ’ αφτιά μου»; Ο Μητσοτάκης πατήρ κόντεψε να πάθει αποπληξία. «Δεν θέλεις το αυτοκίνητο!!! Δεν θέλεις τον βουλευτικό σου μισθό; Ποια σε ξελόγιασε, καημένε Κυριάκο μου, ποια σε έκανε να παραλογίζεσαι τοιουτοτρόπως, λέγε»!...
«Καμιά δεν με ξελόγιασε, πατέρα», απάντησε ο Κυριάκος πένθιμα. «Απλά, λυπάμαι βαθύτατα τη χώρα μου, που την ξεζουμίσαμε όλοι εμείς οι βουλευτές, τόσα και τόσα χρόνια τώρα»!
Μητσοτάκης πατήρ: «Άσε τα σάπια, τέκνο μου,
πες τα σε κάναν άλλο,
για μας είν’ η πολιτική,
επάγγελμα μεγάλο,
θα σβήσει η δυναστεία μας,
αν δεν αλλάξεις γνώμη,
τελειώσανε τ’ αστεία μας
και ζήτα μου συγνώμη»!
Ο Κυριάκος, βλέποντας ότι δεν τον παίρνει, άλλαξε τροπάριο: «Εντάξει, πατέρα, παίρνω πίσω τα προηγούμενα λόγια μου… Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι να καρώ μοναχός, να πάω ν’ ασκητέψω στο Άγιο Όρος. Και ξέρεις, πατεράκο μου, πρέπει να απαρνηθώ του κόσμου τα εγκόσμια, ν’ αποδιώξω τον διάολο, το χρήμα δηλαδή, από τις τσέπες και την καρδιά μου και καθαρός πια και δεδοξασμένος να συμπορευτώ μετά του πνευματικού μου πατρός Εφραίμ, κι εσένα πια θα σε έχω μόνο για βιολογικό μου πατέρα, όπως έχει το χαμομήλι τη γη βιολογική του μητέρα, και γι’ αυτό στα σούπερ-μάρκετ πουλιέται το βιολογικό χαμομήλι πιο ακριβά. Κατάλαβες»;
«Όχι»…
«Όχι; Δεν κατάλαβες, πατέρα; Εξήγησέ του, βρε Ντόρα, γιατί ο μπαμπάς δεν καταλαβαίνει»…
Ντόρα: «Ο αδερφός μου ο μικρός,
ονόματι Κυριάκος,
λυπάται τον πτωχό λαό,
που έχει γίνει ράκος,
λυπάται τους ομοεθνείς,
μα και τους αλλοθρήσκους,
τον άλλονα της αλληνής,
τα Ούφο και τους Δίσκους»!
«Αμ, έτσι πες μου, Ντόρα μου», ξεφύσησε ανακουφισμένος ο Μητσοτάκης πατήρ. «Τώρα τα κατάλαβα όλα, επιτέλους! Συμφωνώ, παιδιά μου. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας! Τρίφτε στη μούρη του Σαμαρά όλα σας τα υπάρχοντα, μπας και ο Σαμαράς πέσει κι ανέβει ο Κυριάκος επάνω. Ε, χε, χε! Είδατε που είμαι βαμπίρ εγώ, εν τέλει; Έληξε η συνεδρίαση με αγαστή ομοφωνία»… Είπε και σήκωσε το σφυράκι του να χτυπήσει για τελευταία φορά την Αγία του Έδρα…
(Αχ, φίλε κύριε Μητσοτάκη, πόσο χαίρομαι που σ’ έχει ο Θεός καλά και γράφω εγώ τούτα τα ευθυμογραφήματα. Να ξέρεις πως άμα φύγεις θα μού λείψεις)…
comments powered by Disqus
