Αυτή την ώρα, τούτη τη στιγμή, θα τελειώνει στο Πράσινο Ακρωτήρι η κηδεία της αξεπέραστης και αιώνια αξέχαστης Κυρίας Τσεζάρια Εβόρα. Όταν είχε έρθει στον Λυκαβηττό, πήγα με μια φίλη μου για να την δούμε... Στην είσοδο, μια ξυπόλητη αφρικανή, μας είπε: "Καλησπέρα". Εγώ κι η φίλη μου προσπεράσαμε χωρίς ν' απαντήσουμε... Αργότερα, στη σκηνή, βγήκε η ίδια εκείνη αφρικανή... Ήταν η Κυρία Τσεζάρια Εβόρα... Εγώ, ε, εγώ δεν την γνώριζα - μήτε κι η φίλη μου την γνώριζε. Απλά είχα αγοράσει τα εισιτήρια χωρίς να ενδιαφερθώ ούτε ποια συναυλία ήταν καλά-καλά. Το μόνο που μ' ένοιαζε - θυμάμαι - ήταν το ραντεβού με τη φίλη μου... Και δεν απαντήσαμε στο δικό της "καλησπέρα". Όπως δεν θ' απαντήσει τώρα κι Εκείνη, στο δικό μου "αντίο". Έτσι είναι αυτά... Δανεικά... Μα θα βρεθούμε κάποτε. Δεν θα βρεθούμε;
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
comments powered by Disqus
