Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Του Κίτσου η μάνα κάθονταν και νοιάζονταν τον Κίτσο
και τους διαβάτες ρώταγε με νάζι και με βίτσο:
«Μην είδατε τον γιόκα μου, το παλικάρι εκείνο,
που μού ’φερνε στις φούχτες του, κρυό νερό να πίνω»;
Απ’ τους διαβάτες λάβαινε συνήθως απαντήσεις
του τύπου: «Δεν τον είδαμε. Βρες άλλον να ρωτήσεις»!
Είδε κι αποκαμώθηκε κι άρχισε να φωνάζει,
πλην όμως, κι αυτό το ’κανε με βίτσο και με νάζι:
«Κίτσο μου, πού ’σαι, Κίτσο μου; Κίτσο μου, πού γυρίζεις;
Έλα να πιεις στην κούπα σου λίγον ανθόν ορύζης!
»Να φας αρνάκι σουβλιστό με πατατούλες φούρνου
και να κουτσομπολέψουμε περί του κάθε στούρνου»!
Ο Κίτσος ίσως ν’ άκουσε την μάνα του να σκούζει,
αλλά βαρυχειμώνιασε κι ο δρόμος ήταν μπούζι!
Και πού να βγει στην παγωνιά και πού να βγει στον πάγο,
μονάχος εμουρμούριζε: «Δεν θέλω ’γώ να φάγω»!
Του Κίτσου η μάνα, αδύνατον να μάθαινε τι τρέχει,
αυτόν είχε μοναχογιό κι άλλα παιδιά δεν έχει!
Έτσι, λοιπόν, φαντάστηκε πως σ’ ένα μπαρ τα πίνει
κι έκλεισε τα ματάκια της, στερνή φορά κι εκείνη!
Στο μεταξύ, στο μεταξύ, τέσσερις άλλοι Κίτσοι,
το φέρετρο πηγαίνανε του Γιάννη Καλαμίτση…
 |  |
