Δυο νυχτοπούλια,
στην στέγη όλη την νύχταν,
αχ, του Παπούλια,
εσκούζανε κι αλύχταν!
Τ’ άκουγε κείνος
και πού να κλείσει μάτι,
τι μέγας θρήνος,
δάκρυα με το κανάτι!
«Καταραμένα,
ξουτ, απ’ τα κεραμίδια!
Γιατί σε μένα;
Μού πρήξατε τα φρύδια»!
Και τ’ απαντάνε:
«Μωρέ, μην κάνεις έτσι,
τόσοι πεινάνε,
δεν έχουμε κοτέτσι»!
Μ’ αεροβόλο,
βγαίνει να τα φοβίσει,
γυρνάν τον κ@λο,
την «τρώνε» παρά φύση!
comments powered by Disqus
