Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Πάλι γεμάτα είναι σήμερα, Σάββατο, τα σούπερ-μάρκετ! Άνθρωποι σωρό· με δερμάτινο τσαντάκι και ακριβά γυαλιά ηλίου οι άντρες, με μοντέρνα φορέματα οι γυναίκες… Θαρρείς, η κρίση δεν είναι εδώ! Θαρρείς, όλα όσα λέγονται και γράφονται είναι αποκυήματα της φαντασίας νοσηρών δημοσιογράφων…
«Ο κόσμος, έχει, λεφτά», ψέλλισε δίπλα μου η ηλικιωμένη μητέρα μου… Στο πορτοφόλι μου, το τελευταίο πεντάεβρω (έως το τέλος του μήνα που θα πληρωθώ) και λίγα ψιλά που τελικά τα μέτρησα κι αυτά στο ταμείο φεύγοντας. Κοίταξα πιο προσεχτικά: Πράγματι, το ύφος των άλλων δεν έμοιαζε με το δικό μας…
«Μήπως γράφω βλακείες στα ιστολόγιά μου;», σκέφτηκα… Μήπως τελικά φοροδιαφεύγουν πολλοί και μόνο εγώ δεν το έχω καταλάβει; Θυμήθηκα, πρόπερσι, που πήγα μια βόλτα στην παραλία της Βάρκιζας και δεξιά κι αριστερά μου πάρκαραν και ξεπάρκαραν καγιέν, πόρσε, τζιπ! Αρχές κρίσης τότε…
Λίγο τυρί για μακαρόνια (τριμμένο) – τα μακαρόνια τα είχαμε αγοράσει την προηγούμενη φορά – μια μπαγκέτα ψωμί και ένα φτηνό σακουλάκι (επωνυμίας του καταστήματος) με τετράγωνα ψωμάκια που αρέσουν στ’ ανιψάκια μου, ξεπέρασαν κατά τι στον λογαριασμό τα πέντε ευρώ… Ντιν! Πληρώστε, παρακαλώ…
Αύριο τι θα τρώμε; Μεθαύριο; Μένει μια ολόκληρη βδομάδα ως την Παρασκευή πρώτη του μηνός… Με την άκρη του ματιού μου, είδα πως τη μητέρα μου δεν την απασχολούσε το ερώτημα. Πήρα θάρρος. «Πάμε σπίτι», είπα από μέσα μου, «νοιώθω πως θέλω να γράψω»… Η βενζίνη τελειώνει – το μυστικό μου…
Στις Βρυξέλλες, η Κριστίν Λαγκάρντ μιλά με θράσος για μας. Όμως δεν θίγεται ο Σαμαράς ούτε κι ο Βενιζέλος. Όταν ωστόσο έκανε ένα αθώο (και πετυχημένο) αστείο ο Τσίπρας (με το «Ολαντρέου»), πέσανε για να τον φάνε αυτοί οι δύο κύριοι! Κάποτε, οι Τσώρτσιλ και Ντε Γκωλ έτσι μιλούσαν, έτσι αστειεύονταν…
Εδώ, εμείς τρέμουμε, μήπως και θίξαμε τον Ολάντ… Ενώ μας έχουνε, στο μεταξύ, γ@μήσει…
comments powered by Disqus
