Ξημερώματα Σαββάτου, μπήκαν σπίτι μου δυο μπάτσοι
και ζητούσαν, επί τόπου, να πληρώσω το χαράτσι!
Διότι – μού ’πανε – χρωστάω και μην τούς το παίζω θύμα
κι αν αμέσως δεν πληρώσω, θα με πάρουνε στο Τμήμα!...
Έσκυψα στο κομοδίνο κι έβγαλα τα μετρητά μου,
που, φασούλι το φασούλι, μάζευα για τα στερνά μου!
Τούς τα μέτρησα στο χέρι και μού δώσανε και ρέστα.
«Βλέπεις που ’χε, το ρεμάλι»; «Πες τα, διοικητά μου, πες τα»!...
Ματσωμένοι πήραν δρόμο κι έμεινα να τους κοιτάζω,
κάτ’ απ’ των συννεφιασμένων ουρανών μου το γαλάζο!
Ξύπνησε κι η κοπελιά μου, μια πανέμορφη Ρωσίδα.
«Κοριτσάρα μου, τους είδες»; «Νιετ, μωρό μου, ντεν τους είδα»!...
Τής εξήγησα πώς έχει τώρα πια η κατάστασή μου
κι ότι πρέπει να προσέχει τι χαλά κι αυτή μαζί μου!
Να μην σπαταλά το χρήμα σαν τη Βίκυ την Σταμάτη
και ’πετάχτη θυμωμένη και με θολωμένο μάτι!
«Αν ντεν έχεις γκια την Disco, μ’ άλλον Έλληνα θα πάω,
φεύγκω, γκεια σου και χαρά σου, τώρα πια ντεν σ’ αγκαπάω»!
Κι όπως κάθισα στην κώχη μοναχός, του κρεβατιού μου,
πως αυτοί δεν ήταν μπάτσοι μα ληστές, είχα στον νου μου!...
comments powered by Disqus
