Θα γιομίσουν τη χώρα κόκκινα μπερέ.
Θα πιαστείς – με τι φόρα! – σ’ άλυτο καρέ.
Στον ιστό της αράχνης μέχρι το λαιμό.
Μ’ ό,τι σύνεργα ψάχνεις για τον πόλεμο.
Θα παλέψεις τους γύπες τους ατσάλινους.
Τις δικές σου τις λύπες πού να βάλει νους.
Θα μοιράσεις τα ρούχα στον συνάνθρωπο.
Με το «ζήτω», το «γιούχα» του, τ’ απάνθρωπο.
Θα ματώσουν οι στράτες κι αίμα θα πατείς.
Θα μετράς αυταπάτες μες στην κάπα της.
Μιας Ελλάδας χαμένης, όπως άλλοτε.
Δίχως τι να προσμένεις, κόσμε ευάλωτε.
comments powered by Disqus
