Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στον αδικοχαμένο Νίκο Κακαουνάκη.
Ύστερα απ’ τον άδικο χαμό του προηγούμενου προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας, του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ήρθε τώρα κι η απώλεια του Νίκου Κακαουνάκη, ενός αληθινού λεβέντη της δημοσιογραφίας. Προσωπικά, ο γράφων, δε συμφωνεί με ένα σημείο στη συνέντευξη του εκλιπόντα, την οποία παρακολουθήσαμε χτες την νύχτα αργά, στην εκπομπή του κ. Κώστα Χαρδαβέλα, όπου τονίζει ότι η δημοσιογραφία είναι η τέταρτη εξουσία – διότι εξουσία η δημοσιογραφία δεν είναι. Με όλα τα υπόλοιπα, ωστόσο, που είπε ο γενναίος αυτός άνθρωπος, ο γράφων ταυτίζεται απόλυτα.
Γενναίος, διότι πήγε μόνος του στον Ευαγγελισμό. Και βρήκε εκεί τον αγγέλο της ζωής και του θανάτου του, τον έγκριτο χειρουργό κ. Σωτήρη Στυλογιάννη. Εμείς, γνωρίσαμε τον κ. Στυλογιάννη, σε μια δύσκολη δική μας στιγμή. Ήταν το έτος 1976, την εβδομάδα μετά την Ανάσταση. Ο γράφων έπεσε με το ποδήλατο, σύρθηκε με το πρόσωπο σ’ αγκάθια και σε συρματοπλέγματα κι έμεινε λιπόθυμος. Διακομίστηκε καταρχάς στην Αμερικανική Βάση της Νέας Μάκρης (το ατύχημα έλαβε χώρα στην Νέα Μάκρη) κι από εκεί στον Ευαγγελισμό. Τη δύσκολη και πολύ ουσιαστική πρώτη επέμβαση στο πρόσωπό του, την ανέλαβαν δυο άγγελοι – της ζωής, τότε… Οι γιατροί κ.κ. Χατζηστυλιανός και Στυλογιάννης. Ο γράφων δεν ξέχασε τα ονόματά τους ποτέ.
Η επέμβαση εκείνη υπήρξε τόσο επιτυχημένη, ώστε δεν έμεινε το παραμικρό πρόβλημα στον γράφοντα. Ο κ. Στυλογιάννης ήταν νέος κι εργαζόταν πλάι στον μεγαλύτερό του ηλικιακά κι ασφαλώς αρκετά πιο έμπειρο κ. Χατζηστυλιανό… Έκτοτε, τα ονόματα των δύο, παρέμειναν χαραγμένα ανεξίτηλα στην μνήμη του δεκατριάχρονου παιδιού, το οποίο σήμερα αρθρογραφεί για τον έναν εξ αυτών. Για τον έναν άγγελο της δικής του ζωής…
Και άγγελο θανάτου της ζωής του Νίκου Κακαουνάκη…
Λάθη γίνονται παντού. Στο γήπεδο, ένας διαιτητής κάνει λάθος. Στη λογοτεχνία, ένας αρθρογράφος ασχημονεί σε βάρος του λόγου. Στο δρόμο, ένας πεζός διασχίζει το οδόστρωμα δίχως να κοιτάξει… Επίσης, και εσκεμμένες ενέργειες συμβαίνουν συχνότατα. Στο γήπεδο, ένας διαιτητής πληρώθηκε για να κάνει λάθος. Στη λογοτεχνία, ένας αρθρογράφος πληρώθηκε για τον λίβελό του. Στο οδόστρωμα, ένας δυστυχισμένος αποφασίζει να βάλει τέρμα στη ζωή του. Τι γίνεται όμως με τους γιατρούς;
Ας δούμε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας:
«Ποιος είναι ο ασθενής, βοηθέ μου»;
«Ο Κακαουνάκης»!
«Πώς αντιμετωπίζεται η περίπτωσή του»;
«Με μια μικρή τομή και λαπαροσκοπική αφαίρεση του πολύποδα».
«Είναι μικρός ο πολύποδας»;
«Ασήμαντος. Σκεφτείτε μόνο ότι δεν ανιχνεύεται με την ψηλάφηση».
«Διάρκεια επέμβασης»;
«Σε μισή ώρα το πολύ, θα είναι έτοιμος»…
«Α, θα σε μαλώσω, θα σε μαλώσω, βοηθέ μου! Αν είναι έτοιμος σε μισή ώρα, ξέχνα τα πουρμπουάρ, ξέχνα τη διαφήμιση, ξέχνα τον ντόρο! Θα φύγει όπως ήρθε και μην τον είδατε! Είναι ο Κακαουνάκης! Όχι κανένα φτωχαδάκι, για να τον διώξουμε έτσι»!...
Βέβαια, όπως είπαμε και παραπάνω, αυτό δεν είναι υπαρκτό σενάριο κι ούτε έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Αλλά το παραθέτουμε, προκειμένου να εξετάσουμε και τούτο το (λησμονημένο) ενδεχόμενο. Άλλωστε, αν πέσεις στα χέρια ενός μεγαλοδικηγόρου, είναι γνωστό πως θα κάνει τα πάντα για να σού τρενάρει την υπόθεση. Και θα φάει από σένα στο τέλος μια περιουσία. Δεν πά’ το θέμα σου να είναι μια διαμαρτυρημένη επιταγή… Αυτή η επιταγούλα όλη κι όλη, θα γίνει «πόθεν έσχες», θα γίνει «Τειρεσίας», θα γίνει «δόλος και απάτη». Και πλήρωνε εσύ, στο δικηγόρο, ένα τσουβάλι χρήματα… Μα, το άλλο; Θέλεις να φτιάξεις μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο; Πέσε στα χέρια των μεγαλοκαρχαριών και θα σε χρεώσουν τόσα, που θα πουλήσεις το σπίτι σου για να ξεχρεώσεις. Τους γιατρούς θα εξαιρέσουμε τώρα;
«Δε μού λες, βοηθέ μου; Πώς τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα μιας χειρουργικής επέμβασης»;
«Α, επισείοντας τον κίνδυνο κακοήθειας»!
«Πόσος χρόνος χρειάζεται για να εξελιχθεί μια τέτοια κακοήθεια»;
«Δέκα χρονάκια και βάλε».
«Και πόσων ετών είναι ο πάσχων».
«Εβδομήντα και ενός».
«Δε θα πούμε, φυσικά, ζήσε Μάη μου»;
«Όχι, αφεντικό, οι Κρητικοί ζούνε πάρα πολύ. Έχετέ μου εμπιστοσύνη»!
Και με το βλέμμα στραμμένο στην αιωνιότητα, παραβλέπουν τα μύρια όσα προβλήματα ενός ήδη εξασθενημένου οργανισμού και προχωρούν στην ανοιχτή επέμβαση. Για να καταστεί αυτό αναγκαίο, ο λαπαροσκόπος είτε επιλέγεται να είναι αδαής και ειλικρινά δεν μπορεί να αφαιρέσει λαπαροσκοπικά τον πολύποδα, είτε εσκεμμένα ενεργεί και πράττει. Είτε, ως τρίτη εκδοχή, τον πείθουν – κατά πως έπεισαν και την οικογένεια του Νίκου Κακαουνάκη – ότι είναι προτιμότερο να γίνει κανονικό χειρουργείο, προκειμένου να αποσοβηθεί ένας πιθανολογούμενος καρκίνος.
Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά ότι, τα παραπάνω, δεν συνέβησαν στ’ αλήθεια. Αποτελούν απλά μια προς εξέταση πιθανότητα σκέψεων, δράσεων και αντιδράσεων από ιατρικής πλευράς. Ούτε θεωρούμε τον σωτήρα ημών, τον κ. Σωτήρη Χατζηστυλιανό, ως ένοχο για οτιδήποτε. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι ο εν λόγω χειρουργός, αγωνίστηκε για το καλό του Νίκου Κακαουνάκη. Ακόμα και με το παραπάνω σενάριο, πάλι για το καλό του αγωνίστηκε. Οι Κρητικοί ζούνε πολλά χρόνια κι είναι παλικάρια ως το τέλος τους. Το οφείλουν στην εξαιρετική ποιότητα της ζωής τους, εκεί στο πανέμορφο νησί του ελληνικού νότου. Στα προϊόντα τους και στο αγνό λάδι.
Και στη λεβεντιά τους. Λεβεντιά, για την οποία φημίζονται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ωραίος λαός. Τραγουδιάρης. Η σοφία του, είναι οι μαντινάδες. Απίστευτης λογοτεχνικής αξίας.
Αχ, «τα χυμένα, μαζεμένα δεν γίνεται»… Ο Νίκος Κακαουνάκης έφυγε από εδώ και τώρα μας αγναντεύει αφ’ υψηλού. Ήταν ταπεινός κι αντρειωμένος. Πάλευε για το δίκιο και σεβόταν τον ακροατή-τηλεθεατή-αναγνώστη του. Κι αν τιμωρηθούν, κι αν δεν τιμωρηθούν οι «ένοχοι», ο Νίκος έφυγε. «Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω». Κι ο γράφων, στις δουλειές που βρέθηκε, κάπου έκανε το εσκεμμένο του λάθος, αλλά ποτέ δεν είχε δόλο. Κι ο κ. Σωτήρης Χατζηστυλιανός, επίσης δεν είχε δόλο. Ένας άγγελος που έσωσε αμέτρητους ανθρώπους, ακόμα κι αν σκότωσε αθέλητα έναν (πράγμα που μένει ν’ αποδειχθεί), εμείς πρέπει να μιλάμε με σεβασμό για το άτομό του, για την ιατρική του οντότητα. Από την πρώτη μέρα του νέου έτους, βγήκε στη σύνταξη. Ο τελευταίος του ασθενής πέθανε. Αρκετή πίκρα είναι γι’ αυτόν. Ας μην αμφιβάλλουμε… comments powered by Disqus
