Οι αποδείξεις είναι ένα μέτρο που μας ενόχλησε. Και τι όμορφες μέρες διανύουμε! Με λιακάδες και κοντά στους είκοσι βαθμούς θερμοκρασία. Σκέψου, να χρειάζεται, από αύριο κιόλας, να συλλέγουμε τις αποδείξεις μας σαν γραμματόσημα! Φαίνεται ότι, μαζί με τον ευγενικό φιλοτελισμό, σύντομα θ’ αναπτυχτεί στη χώρα μας κι η εγγενής apodeixiomania! Λέξη με ελληνικές ρίζες δηλώνουσα τη μανία να συγκεντρώσεις περισσότερες αποδείξεις από το διπλανό σου.
«Βρε, Αντρέα, πόσες αποδείξεις μάζεψες σήμερα»;
«Μια δωδεκαριά, Παναγιώτη. Εσύ»;
Σε μια μεγάλη σακούλα, σαν εκείνη του Άι-Βασίλη, θα βρίσκονται όλες τους, πατείς με πατώ σε, τσαλακωμένες ή ατσαλάκωτες, ανάλογα με την «ευαισθησία» του καθενός. Άλλος θα τις διατηρεί προσεκτικά και με τάξη κι άλλος φύρδην-μύγδην, εική και ως έτυχεν. Μα πιο δύσκολη είναι η θέση των ηλικιωμένων. Που δικαιούνται φοροαπαλλαγές, για να τα βγάλουν πέρα με την πενιχρή συνταξούλα τους. Θα έχουν δίκιο, στο τέλος, οι άνθρωποι, να πάρουν το ξίφος του Αλέξανδρου και να κόψουν το γόρδιο δεσμό!
«Πού είναι οι αποδείξεις σου, μπάρμπα Ιάκωβε»; Θα ρωτά ο εφοριακός.
«Δεν έχω»… Θ’ απαντά ξερά ο ηλικιωμένος.
«Ξέρεις τι φόρο θα πληρώσεις τώρα, μπάρμπα Ιάκωβε»;
«Κάνε τη δουλειά σου, παιδί μου, και έννοια σου. Θα πληρώσω σε καμιά δεκαριά χρονάκια και με τόκο»!
Πάει ο γόρδιος δεσμός σας, κύριε Παπανδρέου μου! Μήτε κόμποι έμειναν, μήτε κουβάρι! Κι ύστερα είναι και κάτι άλλο· εξίσου σοβαρό, που δε λαβαίνουν υπόψη οι κυβερνήσεις μας, ως σήμερα: Τα μικρομάγαζα. Υπάρχουν μικρομάγαζα, τα οποία μόλις και μετά βίας τα βγάζουν πέρα. Αναγκάζονται, λοιπόν, να κρύβουν ένα μέρος απ’ τα έσοδά τους, επειδή αν τα παρουσιάσουν όλα, ο εισπρακτικός μηχανισμός του κράτους θα τους αφήσει ταπί. Μήπως, άρα, θα έπρεπε πρώτα να δούμε γιατί το κράτος φορολογεί τόσο σκληρά τον ειλικρινή επαγγελματία και κατόπιν να απαιτήσουμε;
Απτό παράδειγμα, προσωπικό: Ο γράφων διατηρούσε κατάστημα ως το 1997. Εξαιτίας των απαιτήσεων της ιδιοκτήτριας του κτιρίου – ήταν ενοικιασμένος ο επαγγελματικός χώρος – αναγκάστηκε να κάνει ομόρρυθμη εταιρεία, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, ως νόμιμοι κληρονόμοι του πρόωρα χαμένου πατέρα. Εκείνη την εποχή, οι ομόρρυθμες εταιρίες, πλήρωναν δυσβάσταχτο φόρο – το ένα πέμπτο του τζίρου τους! Ανεξάρτητα αν τα έξοδα της επιχείρησης ήταν πάρα πολλά! Κανείς εφοριακός, βάσει του νόμου, δε λογάριαζε τα έξοδα κι αν «βγαίνεις» οικονομικά…
Ήταν, όμως, ανάγκη να ζήσει μια οικογένεια… Αν δεν κρύβονταν κάποια έσοδα (μη έκδοση αποδείξεων), αυτή η οικογένεια θα κατέληγε στο δρόμο…
Σήμερα τα παιδάκια λένε τα κάλαντα. Κι ο Παπανδρέου ακούει. Δεν παρακολουθήσαμε τηλεόραση, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί. Ένας καλοκάγαθος μαθητευόμενος μάγος στα άμοιρα τα κεφάλια μας. «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, κι αν κό- κι αν κόψεις αποδείξεις, τον κρατικό τον κορβανά, μπορεί- μπορεί να τον στηρίξεις»!...
Αμ, δε!... Χρόνια πολλά σε όλες και σε όλους! comments powered by Disqus
