Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Το τρακάρισμα μπορεί να σού συμβεί ακόμα και στον πιο έρημο δρόμο, γι’ αυτό πάντα να φοράμε ζώνη και να είμαστε έτοιμοι και για το πιο απίθανο απρόοπτο… Τώρα δα, πέντε η ώρα τα χαράματα, ένα αυτοκίνητο πέρασε έξω απ’ το σπίτι μου, εδώ στο Ζούμπερι, και «έφαγε» το τοιχάκι της παρακάτω γωνίας. Από τον γδούπο σκέφτομαι πως θα ’ναι θαύμα να βγει ο οδηγός εντελώς καλά από μέσα. Αλλά πού ξέρεις; Τα αυτοκίνητα σήμερα φτιάχνονται με άλλες προδιαγραφές. Ακούω ομιλίες – κάποιοι γείτονες επιλαμβάνονται του θέματος. Τα σκυλιά χαλάνε κόσμο…
Χτες, από το μεσημέρι και ως λίγο πριν το σούρουπο, έπεφταν συνέχεια κάφτρες στη βεράντα μου. Κορν φλέικς, θα ’λεγες, καμένης φύσης… Γίνονταν μουντζούρες στο άσπρο μου μπλουζάκι αν τις έλιωνα με το δάχτυλο αντί να τις φυσήξω. Αλήθεια, πόσο μακριά ήταν οι φωτιές στο Κρυονέρι και τις Αφιδνές; Μίλησα στο τηλέφωνο με την κοπέλα μου που μένει Κολωνάκι και μού είπε πως κι εκεί σκοτείνιασε ο ουρανός και πέφτανε κάφτρες. Άρα, αυτό που λέμε λεκανοπέδιο, μάλλον δεν είναι και καμιά πολύ μεγάλη …λεκάνη. Άμα πιάσει κάπου φωτιά, καπνιζόμαστε, όλοι…
Προχτές η Μέρκελ, χτες ο Ολάντ, ο Σαμαράς τις δυο τούτες μερούλες δεν έμεινε χωρίς παρέα… «Να πληρώσετε τα χρέη σας», τον συμβούλεψαν Γερμανίδα και Γάλλος. Εκείνος δεν ρώτησε: «Ποια χρέη μας»; Κιχ δεν έβγαλε για το ότι η Ελλάδα στερείται το δικαίωμα να τυπώσει χρήμα (ευρώ), παρόλο που είναι ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης. Ή ότι, η «κοινή αγροτική πολιτική» που χρόνια και χρόνια απαγόρευε συγκεκριμένες ζωτικές για τη χώρα μας καλλιέργειες, ζημίωσε την εγχώρια παραγωγή και μετέτρεψε τους αγρότες μας σε ζήτουλες από τον κρατικό κορβανά…
Και στο κάτω-κάτω, πού και σε ποιους τέλος πάντων χρωστάμε; Δε θα έπρεπε να έχει προβλεφτεί τουλάχιστον μια εύλογη ανατροφοδότησή μας σε ευρώ; Τι στην ευχή, πώς θα αποσύρουμε τα φθαρμένα χαρτονομίσματα αντικαθιστώντας τα με νέα; Α, ο Βορράς της Ενωμένης Ευρώπης θέλει μάλωμα! Έγινε ο Πάρτα-όλας της ιστορίας. Μάλλον έχουν δίκιο οι φυλλάδες που κρέμονται στα μανταλάκια των περιπτεράδων και από το πρωί ως το βράδυ επιμένουν ότι σαν τοκογλύφοι φέρονται. Άσχετα αν, δεδομένης της παλιοκατάστασης, εμείς το παλεύουμε τελικά…
Ησυχία απλώθηκε στη γειτονιά μου… Δεν άκουσα όμως το τρακαρισμένο αυτοκίνητο να φεύγει. Μόλις σηκωθεί λίγο πιο πολύ ο ήλιος – έφτασε ήδη η ώρα έξι –θα κατεβώ με τις σαγιονάρες και το σορτς μου για να δω τι γίνεται. Λέει ο στίχος του Ελύτη, «βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται». «Τι γίνεται;», θα ρωτήσω άμα δω κανέναν γνωστό μου. Ή καμιά γειτόνισσα, στην αυλή της, που άλλωστε θα την τρώει η γλώσσα της να εξιστορήσει τα γινόμενα… Α, πα-πα-πα! Δεν προσέχουνε. Αλλά ας ελπίσουμε πως δεν θα βάλουν πάλι τίποτα υπογραφές να ψαχνόμαστε…
Ωχ, ένας ήχος!... Λέτε, να πήδηξαν κλέφτες τον φράχτη μου; Αμάν, πια! Μυγιάγγιχτοι καταντήσαμε…
comments powered by Disqus
