Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Η ΠΟΣΠΕΡΤ απεργεί σήμερα, και μαζί της σχεδόν όλα τα ραδιόφωνα κι οι τηλεοράσεις. Ανάμεσα στις υπέροχες ελληνικές μουσικές που παίζει σε δίκτυο η κρατική ραδιοφωνία, ακούγεται πού και πού κι η φωνή ενός εκφωνητή που λέει περίπου:
«Απεργούμε κατά των μέτρων φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και της συνεχούς μείωσης των κοινωνικών παροχών…».
Η ΠΟΣΠΕΡΤ, λοιπόν, μας νοιάζεται! «Ήλιε μου, ήλιε μου, βασιλιά μου», ακούγεται τώρα… Αθάνατε Μάνο Χατζηδάκι… Ποιος ξέρει; Ίσως να μας νοιάζεται. (Η ΠΟΣΠΕΡΤ, όχι ο Μάνος. Ο Μάνος να είναι καλά εκεί που βρίσκεται).
Ήθελα να έπαιρνα τους ιθύνοντες της ΠΟΣΠΕΡΤ και να τους έβαζα αυτοί να κυβερνήσουν! Να τούς έδειχνα τα άδεια ταμεία και να τούς έλεγα: «Ελάτε, παίδες! Παίξτε μπάλα (ω, χτες νικήσαμε τους Σλοβάκους!) κάντε παιχνίδι τώρα»… Να έβλεπα την αντίδρασή τους!
Είμαστε τόσο ανεύθυνοι όλοι μας!... Συμπεριφερόμαστε με ελαφρότητα. Αντί να βάλουμε κάτω το καλό μυαλό μας – παντού μιλούνε για το «ελληνικό δαιμόνιο» – καθόμαστε και απεργούμε. Δεν βγαίνει τίποτα με τις απεργίες. Αφήστε που μεγεθύνουν και την εθνική μας κατάθλιψη.
Δυστυχώς, ο άνθρωπος, όταν ομαδοποιείται, γίνεται επεκτατικό ον. Αν είχαμε τη δύναμη, θα επανακατακτούσαμε τη Σμύρνη και την Πόλη. Αν οι Τούρκοι είχαν τη δύναμη, θα είχαν προσαρτήσει στην επικράτειά τους κάθε ελληνικό νησί στο Αιγαίο. Σαν τις κοινωνίες των μελισσών, έτσι κι εμείς έχουμε κεντρί και τσιμπάμε.
Οι Γερμανοί ενώθηκαν… Όλοι πανηγυρίσαμε την πτώση του τείχους του Βερολίνου – εγώ τα έζησα και τα θυμάμαι πολύ καλά. Εκείνο τον καιρό πιάναμε το δορυφορικό Τράιν Ζατ (3 Sat) στις τηλεοράσεις μας! Το αναμετέδιδε η Ε.Ρ.Τ. Το Τράιν Ζατ παρουσίασε ζωντανά τη μεγάλη συναυλία που έγινε μπροστά στο μισογκρεμισμένο ακόμα τείχος, από γνωστούς καλλιτέχνες!
«We don’t need no education», τραγουδούσε η αισθησιακή Σίντυ Λόπερ! Μαγεία!... «Teacher, leave the kids alone»!... Κι από πίσω της κοβόντουσαν κι άλλα κομμάτια σκληρού μπετόν!... Όνειρο! Ζούσαμε το όνειρο. Σκεφτόμουν ένα ποίημά μου για το τείχος και χαιρόμουν αμέτρητα που πλέον το ποίημά μου αυτό δε θα είχε καμία αξία!...
Οι Γερμανοί δυνάμωσαν… Κίνδυνος!... Ήδη βιώνουμε την πρώτη πράξη του δράματος: Τον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ. Η κορύφωση ενδέχεται να είναι …πολεμική… Ίσως έχουν δίκιο κάτι μικρά ιστολόγια που γράφουν περί 3ου Παγκοσμίου Πολέμου…
Για να βγεις νικητής από έναν πόλεμο, παραδέχεσαι τα θύματά σου… Δεν μαζεύεσαι στο καβούκι σου. Σήμερα πεθαίνει ο γείτονάς μου, αύριο εγώ. Θα ζήσουν οι επόμενες γενιές ελεύθερες; Ή μήπως η θυσία μας θα πάει χαμένη;
Λυπάμαι περισσότερο τα νέα παιδιά… Λυπάμαι και τα μούτρα μου – το παραδέχομαι· είμαι δειλός! Αλλά, τα νέα παιδιά τι φταίνε; Εγώ, κάτι έζησα… Κάτι, πρόλαβα να χαρώ… Δημιούργησα τα έργα μου, μπόρεσα να κοιτάξω έστω και για λίγο, τον ήλιο κατάματα…
________________________________
Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στον αδερφό μου και φίλο, δημοσιογράφο Γιάννη Παπαγιάννη.
 |  |
