Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Καθημερινά διαδραματίζονται στη χώρα μας, τραγικές αυτοκτονίες…
Άλλες γράφονται στο χαρτί των εφημερίδων, άλλες στο άγραφο χαρτί τραυματισμένων ψυχών που μένουν πίσω να θρηνούν και να οδύρονται κι άλλες πουθενά. Αλλά, παρόμοια συμβάντα – που δυστυχώς ολοένα και πληθαίνουν – δείχνουν με τον πλέον εμφαντικό τρόπο την κατάθλιψη στην οποία μας οδήγησαν, όχι χωρίς δόλο (sic), κάποια γνωστά και άγνωστα ξένα κέντρα…
Για τα δικά τους συμφέροντα και για ίδιον όφελος, εννοείται.
Οι πολίτες στην αρχή και, τώρα, και οι πολιτικοί – όπως οδυνηρά διαπιστώσαμε με την αυτοχειρία του τέως υφυπουργού, Λεωνίδα Τζανή – αυτοθυσιάζονται, άλλοτε στο βωμό μιας κακώς εννοούμενης νομιμότητας (διότι για κυνήγι μαγισσών πρόκειται) κι άλλοτε εξαιτίας μιας οδυνηρής ανέχειας πρωτόγνωρης για τους περισσότερους, η οποία είναι απόρροια του γενικού επαγγελματικού αδιεξόδου και της παντελούς έλλειψης ελπίδας…
Η υπογεννητικότητα αποτελεί επίσης έναν πολύ σημαντικό – ίσως και τον σημαντικότερο – παράγοντα που εσκεμμένα παραγνωρίζεται από κυβερνώντες, δημοσιογράφους-αρθρογράφους, εμβριθείς αναλυτές, αλλά δεν παραγνωρίζεται καθόλου από τα άκληρα ζευγάρια, που βλέπουν τα οικονομικά τους να συρρικνώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε τούς είναι αδύνατον – και δη στην πιο παραγωγική τους ηλικία – να φέρουν στον σκληρό αυτόν κόσμο ένα παιδί.
Κρίμα… Κρίμα για όλους μας… Ετούτο που μάς συμβαίνει, να μη βρει ούτε τον χειρότερο εχθρό μας…
 |  |
