Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Τη δεύτερη όψη σου μού δείχνεις κόσμε,
σε μιαν οθόνη μπρος μου, φωτεινή.
Άμορφα πρόσωπα κινούνται προς με,
στέλνουν μηνύματα χωρίς φωνή.
Είναι παράξενα τούτα τα μέρη,
δωμάτια ολόκλειστα σαν φυλακές.
Ο ένας τον άλλονε ποτέ δεν ξέρει,
στο πρώτο λάθος σου, μένει ο λεκές.
Πιάνεις ανέλπιστα καινούργιους φίλους
με προτερήματα «μοναδικά».
Ενώ για σε σκοπούς έχουν προδήλους,
τούς λες τα πιο κρυφά σου μυστικά.
Κάτι ενδιαφέρεσαι, κάτι πουλάνε,
παίρνεις το download, δίνεις το pin.
Πίσω απ’ την πλάτη σου, χασκογελάνε,
σαν τον κακό τον λύκο, φερειπείν.
Με κάποιον απ’ αυτούς μπορεί να βγείτε,
κάτω απ’ τα σύγνεφα τα βυσσινιά.
Ίσως ν’ αρέσκεστε. Να παντρευτείτε.
Ή να γνωρίσετε και τον φονιά.
 |  |
