Η ΣΟΥΛΑ ΣΤΟ MALL (Μέρος Α΄)
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
«Τζουτζούκο μου»;
«Μμμ»… Ωχ, η Σούλα έχει παραπονιάρικη φωνή τούτο το ανοιξιάτικο απομεσήμερo. Λέτε να ΜΗΝ είναι για καλό;
«Τάκη μου αγαπημένε, θέλω να μού κάνεις μια χάρη!... Μια τόση δα, μικρή χαρούλα»!...
«Τι χαρούλα; …Αλεξίου»; (Παιδιόθεν έχω πάθος με τα λογοπαίγνια).
«Αχ, ναι! Πώς το ξέρεις; Θα τραγουδήσει εκεί κι η Χαρούλα Αλεξίου!!! Θέλω να πάμε, αντρούλη μου!!! Θέλω να πάμε, κολώνα του σπιτιού μας!... Νια-νια-νιααα»…
«Εντάξει, εντάξει!», προθυμοποιήθηκα. «Δεν μού είπες όμως, πού, βρε Σούλα μου; Πού να πάμε, τέλος πάντων»;
«Στο Mall, αγάπη μου… Στο Mall»!...
Στο Mall!!! Δεν μπορούσε να ήταν κάπου πιο κοντά; Το Mall βρίσκεται στου «αγγέλου τον πατέρα», για να το πω λαϊκά. «Δουλειά δεν είχε ο άγγελος», για το Mall τής κουρκούνιασε, ξαφνικά…
«Δεν μού κουρκούνιασε ξαφνικά, αγάπη μου», κλαψούρισε η Σούλα, σάμπως να μάντεψε την προηγούμενη σκέψη μου. «Το διαφημίζουν εδώ και καιρό»!...
«Διάβασες την σκέψη μου»;
«Όχι! Δεν διάβασα καμιά σκέψη σου, Τάκη μου. Απλά, μονολογείς φωναχτά»!...
«Μονολογώ φωναχτά»; (Είχε γούστο)!
«Αμέ!!! Μέχρι και στο ύπνο σου, λες λέξεις»!... (Αμάν-αμάν).
«Εεε, χμμ… αλήθεια; Λέω και κανένα …όνομα μήπως»; (Μ’ έζωσαν τα φίδια).
«Μπα… Μόνο ένα όνομα, πού και πού…». (Είναι αθώα η Σούλα μου και θα μού το ξεφουρνίσει). «Λες: “Ρόη”, τζουτζούκο μου. Αλλά μάλλον εννοείς “ροή”, όπως φερειπείν, “ροή ειδήσεων με τον Νίκο Χατζηνικολάου”. Είμαι έξυπνη εγώ και δεν ξεγελιέμαι»…
Ουφ, φτηνά τη γλίτωσα. Ας ευχηθούμε να μην χτυπήσει τώρα το τηλέφωνο και είναι η Ρόη.
Ντριιιν!!! (Το τηλέφωνο).
«Άσε, τζουτζούκο μου, θα το σηκώσω εγώ»! Πετάχτηκε σαν ελατήριο.
«Μα, δεν πειρ… άζ…ειιι»… Φτου, δεν πρόλαβα να τρέξω πρώτος! Παρά τα περιττά κιλά της, έχει μια εντυπωσιακή ευελιξία η αθεόφοβη!...
«Εμπρός; Εμπρός; Ομιλείτε παρακαλώ»;
«Κλικ». (Το έκλεισαν).
«Έπεσαν οι πομποί», συμπέρανε η Σούλα. «Ξέρεις, Τάκη, εκεί στον Υμηττό που έβαλαν το τηλεφωνικό κέντρο, υπάρχουν άγρια πουλιά – μάλλον ελάφια – που, με το ράμφος τους, τσιμπάνε τα καλώδια και χάνεται η γραμμή»!...
«Όχι με τα κέρατά τους»;
«Όχι, καλέ!!! Έχουν κέρατα τα ελάφια»;
«Έλα, ντε»…
«Κάτω απ’ αυτόν τον ουρανό, βαρύ σαν το μολύβι,
χτίσαν ένα καινούργιο Mall, μεγάλο και καλόβολο!
Κι όλους τους νοιάζει τώρα, δες, αν έχει στο Mall ΗΒΗ,
Public και Μαρινόπουλο, Vodafone, Wind, Κοτσόβολο»!
Γράφω στιχάκια στη σακούλα του ψωμιού, ώσπου να ετοιμαστεί η Σούλα. Μα, γιατί αργεί τόσο;
«Σούλα μου, είσαι καλά; Τι κάνεις τόση ώρα στην τουαλέτα»;
«Χ@@@!...».
Μια έγγαμη συμβίωση εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της πραγματικής ζωής. Πράγματα που στα βιβλία εντέχνως αποσιωπούνται. Για παράδειγμα, ο Χεμινγουαίη, δεν αναφέρει ποτέ στο «Farewell to arms» πόσες φορές όσο διαρκούσε η σχέση τους, πήγε η Κατερίνα στην τουαλέτα!... Δεν μπορεί να μην έχ@ζε η Κατερίνα!... Όπως επίσης δεν μπορεί μια βάρκα να κινηθεί με την ομπρέλα σου!... Αν και, διαβάζοντας Χεμινγουαίη, και τούτο το πιστεύεις κανονικά!
Τσουπ-τσουπ!... «Είμαι έτοιμη, τζουτζούκο μου!... Ξεκινάμε»; Άνοιξα την πόρτα και πήρα το ασανσέρ. Το πορτοφόλι μου, φουσκώνει στην κωλότσεπη, εεε, κ@λότσεπη ήθελα να πω. Έβαλα τα τελευταία μας πενηντάευρω μέσα. Διότι:
«Στη ζωή λατρεύουν όλοι,
το γεμάτο πορτοφόλι»! (Αυτό δεν είναι δικό μου, αλλά ποιανού είναι, τρέχα-γύρευε)…
Συνεχίζεται…
 |  |
