Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Πόσο σκοτάδι να σού ρίξω,
στο μίσος να σε παραβγώ
και πόσο τις φωνές να μπήξω,
να μην εκκολαφθείς, αυγό;
Δε μού περνούσε από την σκέψη,
την ήρεμη ώρα του βραδιού,
πως, κάποιοι σ’ έχουν μετατρέψει
κι είσαι τ’ αυγό, πια, του φιδιού.
Έτσι, σε μάζεψα από χάμου,
σ’ έφερα σπίτι με στοργή,
σε τάγισα, με τα παιδιά μου,
μη μείνεις έρημο στη γη.
Κι είπα: «Σ’ αυτή τη γη την στέρφη,
που τη ρημάζει η συμφορά,
παιδιά μου, θα ’χετε ένα αδέρφι
κι εκείνο θα ’χει εσάς χαρά»!
Τότε, μισάνοιξες το τσόφλι,
σαν τον πνιγμένο στις αχτές,
μ’ αυτό που θάνατο προεξόφλει,
συνέβη στο Παρίσι, χτες.
comments powered by Disqus
