Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Όλοι, λίγο-πολύ, καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει στις δυο βραχονησίδες μας δίπλα στην Κάλυμνο, οι οποίες στο παρελθόν άκουγαν στο όνομα Λήμνια και, ίσως από τη λήθη, ίσως επειδή δεν άκουσε καλά κάποιος δημοσιογράφος, έγιναν γνωστές στο πανελλήνιο σήμερα με το όνομα, Ίμια… Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τα Τουρκικά σκάφη και ελικόπτερα να περιπολούν εκεί, καθώς και τα ελληνικά να τους παρενοχλούν και να προσπαθούν να τους διώξουν. Γίνεται ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, όπου ο νόμιμος ιδιοκτήτης υποχρεώνεται στον ρόλο του ποντικιού, άσχετα με το τι μάς λένε στις Ειδήσεις το βράδυ. Αλλά ένα ποντίκι που βρυχάται, σίγουρα θα φιλοδωρήσει με κανονιές οποιαδήποτε επιχείρηση των γειτόνων μας για απόβαση. Από την άλλη, ούτε εμείς μπορούμε εκεί να αποβιβαστούμε πια… Γκρίζα ζώνη με το έτσι θέλω, το κάνανε οι άσπονδοι φίλοι μας.
Και υπάρχουν ακόμα – κατά ιταμή δήλωση των Τούρκων – εκατόν-τόσες βραχονησίδες που διεκδικούν. Συνεπώς, η υπερβολή, είτε θα οδηγήσει σε πόλεμο, είτε σ’ ένα μακροχρόνιο καθεστώς «με το δάχτυλο στην σκανδάλη», μια ψυχοφθόρα αλλά και χρηματοβόρα κατάσταση, κι όποιος αντέξει! Και δεν μπορούμε να καταφύγουμε και σε κάποιο διεθνές δικαστήριο! Τα κράτη πρέπει να έχουν (και να επιδεικνύουν συνεχώς) την απαιτούμενη ισχύ για να προστατεύουν τα εδάφη τους. Διαφορετικά, ποιος ο λόγος να συντηρούν στρατούς; Θα προσέφευγαν όλοι στο εν λόγω δικαστήριο και θα δικαιώνονταν. Δε θα γίνονταν πόλεμοι ποτέ στη Γη. Και όμως, πόλεμοι γίνονται· και όμως, παρά τα ιερά, τα όσια και τα δίκαια των λαών, κομμάτια των εδαφών τους συχνά-πυκνά ξεκολλάνε και πηγαίνουνε αλλού. Πού; Μα στους κατακτητές, φυσικά. Το δίκαιο των κατακτητών, καλά κρατεί…
Οι Τούρκοι αυξάνονται και πληθύνονται, εμείς αντίθετα συρρικνωνόμαστε επί δεκαετίες, η κρίση είναι ύπουλος εχθρός, ξεπληρώνουμε ένα χρέος, το οποίο κατά πολύ ξεπερνά όλη μας την περιουσία, ώστε να αναρωτιέται κανείς τελικά, «μα, τι τέλος πάντων, δανειστήκαμε και πού φαίνεται αυτό ως ευεργέτημα σε μας και στη χώρα μας»; «Τι, επιτέλους, τόσο μεγάλο και σπουδαίο μας δανείσανε, που να αξίζει να το ξεπληρώνουμε για δέκα και περισσότερο ζωές»; Θα καλέσουμε, τους Ευρωπαίους εταίρους μας, να μας στηρίξουν τώρα σε πολεμικές επιχειρήσεις, εφόσον κληθούμε να υπερασπιστούμε την σπιθαμή της δικής μας γης που κινδυνεύει; Κι αν τους καλέσουμε, αυτοί θα έρθουν; Θα πήγαιναν, σε υποθετική ανάλογη περίπτωση, Έλληνες στρατιώτες να υπερασπιστούν κάποιο νησί της Ισπανίας στον Ατλαντικό, το οποίο σφετερίζονται οι Η.Π.Α.;
Μήπως, όσο πήγανε τα υπόλοιπα κράτη της Λατινικής Αμερικής να βοηθήσουν την Αργεντινή να κρατήσει υπό την κυριαρχία της τα νησιά Φόκλαντ; Ας ελπίσουμε πως όχι. Ας ελπίσουμε πως μια πιθανή τέτοια κίνηση υποστήριξης στην Ελλάδα θα αποβεί ενωτική έτι περαιτέρω για τους λαούς της Ευρώπης. Κι ακόμα-ακόμα, θα αποτρέψει τη διαφαινόμενη διάλυση, μια διάλυση υπό τις ευλογίες του νέου «πλανητάρχη» Ντόναλντ Τραμπ, του αγενή δισεκατομμυριούχου με τις εκκεντρικές, πλην πατριωτικές για τον ίδιο και τις Η.Π.Α., ιδέες. Διότι, όταν οι λαοί συσπειρώνονται, αποκτούν εθνική συνείδηση κατά θαυμαστό τρόπο. Έτσι, η Αμερικανική Επανάσταση, για την οποία έκανε λόγο και ο Ομπάμα παρομοιάζοντάς την με την Ελληνική, εμπότισε τις ψυχές των Αμερικανών με φλόγα υπέρ του κοινού τους στόχου, ενώνοντάς τους ταυτόχρονα ως ξεχωριστό νέο έθνος στην Ιστορία.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. δεν είναι το δικαστήριο εκείνο που μπορεί να επιβληθεί και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Ακροβατεί πάντα ανάμεσα στα αιτήματα κι έχει την τάση να συμψηφίζει τα δίκαια με τα άδικα. Δηλαδή, θα πει: «Σεις ζητάτε εκατόν-τριάντα βραχονησίδες. Σεις ισχυρίζεστε ότι αυτές οι εκατόν-τριάντα βραχονησίδες είναι δικές σας. Αποφασίζουμε, λοιπόν, να μοιράσετε τη διαφορά. Εξήντα-πέντε ελληνικές κι εξήντα-πέντε τουρκικές». Και ο Πρόεδρος θα χτυπήσει το σφυρί του στην έδρα, κι αυτό θυμίζει Σολομώντα όταν τού φέρανε μπροστά του τις δυο μανάδες που διεκδικούσαν το ίδιο παιδί… Και είπε ο Σολομώντας: «Θα κόψουμε το παιδί στα δύο και θα πάρουν οι δυο μανάδες από μισό»… Με την αληθινή μάνα να ωρύεται, να χτυπιέται και να φωνάζει: «Πάρτε το, δεν το θέλω, δεν το θέλω, είναι της αλληνής, δεν είναι δικό μου, σας εκλιπαρώ μην το κόψετε»…
comments powered by Disqus
