Μια φορά κι έναν καιρό, την αποκαλούμενη από τους παλαιοντολόγους Προεκλογική Εποχή, ήταν ο Γιωργάκης, υποψήφιος Γενικός Δερβέναγας σε μια υπερβολικά μακρινή χώρα… Ο Γιωργάκης αυτός, λοιπόν που λέτε, είχε μια φοβερή ερωτική εμμονή! Και η συγκεκριμένη ερωτική του εμμονή είχε να κάνει με την Κατάσσα, την υπερόμορφη σύζυγο του Κωστάκη, τότε Γενικού Δερβέναγα και μέλλοντα από σπόντα Προέδρου της Χοντροκρατίας.
Ο Γιωργάκης δεν είχε ακριβώς ερωτευτεί την Κατάσσα – και πώς άλλωστε θα τολμούσε να την ερωτευτεί, αφού η Παπάντα (η δικιά του) θα τού καρατομούσε Σύριζα το κατιτίς του – αλλά να, δεν μπορούσε να ησυχάσει με τίποτα, αν δεν έχωνε τη μουσούδα του στα επίμαχά της. «Βρε πώς θα τα καταφέρω, βρε πώς θα τα καταφέρω;», πιάνει, μια και δυο και εξομολογείται το μέγα πάθος του στο τσιπρίδι του εν γένει πολιτικού σκηνικού, το οποίο άκουγε στο συμπαθές όνομα: Τσιπρίδης.
«Πω, πω, ρε μάγκα μου»! Έκανε εμβρόντητος ο Τσιπρίδης. «Τι είναι τούτο εδώ που μού λες; Θέλεις να κάνεις (μπιπ…) στην Κατάσσα; Τι θα πει ο γενναίος μας Κωστάκης»;
«Είχα μια σκασίλα τι θα πει ο γενναίος μας Κωστάκης»! Απάντησε ο Γιωργάκης. «Εγώ αυτό έβαλα στο μυαλό μου κι αν δε βρεθεί κάποιος τρόπος να το πραγματοποιήσω, θα πεθάνω»!...
«Χμ»... Σκέφτηκε ύπουλα και πολύ υστερόβουλα ο Τσιπρίδης. «Ίσως μπορώ να σε βοηθήσω… Αλλά, αν σε βοηθήσω και σού βρω έναν τρόπο για να καταλύσεις δια της σης μουσούδης εις τα οέο της Κατάσσας, εσύ ποιο αντάλλαγμα θα μού προσφέρεις»;
«Θα σού δώσω μερίδιο από την καινούργια Κυβέρνηση την οποίαν ετοιμάζομαι να εξαπολύσω», έταξε με την αδρεναλίνη του στα ύψη ο Γιωργάκης.
«Πολύ ωραία», συμφώνησε ο Τσιπρίδης, «περίμενε και θα σε ειδοποιήσω»!
Την επόμενη μέρα, τα ξημερώματα, ο Τσιπρίδης οδήγησε τη μεγάλου κυβισμού μηχανή του στην Ελαφήνα (προάστιο της πρωτεύουσας Σκαθήνας) και μόλις έφτασε έξω απ’ την επίμαχη βίλλα, αναρριχήθηκε με σκοινί στα ενδότερα του εξουσιαστικού ζεύγους, το οποίο – τι άλλο να έκανε; – ροχάλιζε μακαρίως. Σ’ ένα παραδίπλα ανάκλιντρο διέκρινε αμέσως την μέγεθος έχουσα βράκα του Γενικού Δερβέναγα και σ’ ένα χρυσό σκαμπό εκεί στο πλάι, το ελάχιστο στρινγκάκι της Κατάσσας. Έβγαλε αθόρυβα τη φαγουρόσκονη, που είχε προμηθευτεί σχεδόν τζάμπα από φουκαριάρη αλγερινό έμπορο, και πασπάλισε προσεκτικά το στρινγκάκι, με τρόπο ώστε να πιάσει ολοκληρωτικά την ασήμαντη πρωτογενή, εχμ, επιφάνεια. Κατόπιν, το έσκασε από τη βίλλα ολοταχώς. Βρρρρμ!... Βρρρμ!...
Όταν η Κατάσσα ξύπνησε και φόρεσε το στρινγκάκι της, την έπιασε αμέσως μια φαγούρα χωρίς προηγούμενο! «Αχού, τι έπαθα η καψερήηη»! Χράτσα και χρούτσα, ξυνότανε και με τα δέκα της νύχια. Κάποια στιγμή το πράγμα έφτασε σε απελπισία. Ο Κωστάκης, μη αντέχοντας άλλο να βλέπει το βασανιστήριο αυτό, φώναξε πανικόβλητος το τσιπρίδι του εν γένει πολιτικού σκηνικού, διότι διέθετε μηχανή μεγάλου κυβισμού και αν χρειαζόταν να τρέξει θα πήγαινε σφαίρα. (Ειλικρινά, πιστέψτε μας, εκείνη την παρωχημένη Προεκλογική Εποχή, αν είχες μηχανή ήσουν άρχοντας)!
Το τσιπρίδι, ο Τσιπρίδης δηλαδή, έφτασε φουσέκι επιτόπου – ορισμένοι μάλιστα αναλυτές διατυπώνουν την άποψη πως γύρισε απ’ το δρόμο, καθώς δεν είχε προλάβει καν να φτάσει στην «εκ περισσού εξορία του», ένθα το παλάτι του Σφύριζα βρισκόταν. Ο Τσιπρίδης έσκυψε συμπονετικά πάνω στην κατατσουγμένη Κατάσσα και διέγνωσε πως δε χρειάζεται γιατρός για την περίπτωση, παρά μόνο ένα «ειδικό σάλιο», το οποίο θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα. Το «ειδικό σάλιο» – είπε ο Τσιπρίδης – το διέθετε μόνο ένας άνθρωπος, ο κατοικοεδρεύων στο παπάντρο Γιωργάκης και έτσι ο Κωστάκης, προς μεγάλη του στενοχώρια, έδωσε τελικά τη συγκατάθεσή του να τον καλέσουν στην Ελαφήνα και με το σάλιο του να θεραπεύσει την Κατάσσα του…
Ο Τσιπρίδης, στο μεταξύ, επισκέφτηκε ξανά τον γέρο αλγερινό έμπορο και αγόρασε σε χιλιαπλάσια τιμή το αντίδοτο! (Για να το δώσουμε πιο λιανά να το καταλάβετε, η φαγουρόσκονη έκανε μόλις δύο ευρώ, ενώ το αντίδοτο σε πολύ μικρότερο φακελάκι κόστισε δυο χιλιάδες ευρώ)! Και στη συνέχεια, έδωσε το αντίδοτο στον Γιωργάκη να το πιει, ώστε το σάλιο του πράγματι να κάνει και τη θεραπευτική δουλειά, πέραν των …άλλων.
Εν τέλει, ο Γιωργάκης βρέθηκε μέσα στη γαλάζια κρεββατοκάμαρα, ολομόναχος με την Κατάσσα και για τέσσερις συναπτές ώρες – τόσο ήταν το χρονικό διάστημα που όρισε ο Τσιπρίδης – με τη γλώσσα του δούλευε ακάματα πάνω στο υπέροχο (μπιπ…) της Κατάσσας! Όταν τελείωσε, με το καλό, έφυγε και πήγε στο σπίτι του, όπου βρήκε να τον περιμένει ο Τσιπρίδης, ο οποίος μ’ ένα πονηρό χαμογελάκι τον ρώτησε αν όλα πήγαν κατ’ ευχήν…
«Τέλεια, Τσιπρίδη μου, τέλεια»! Φώναξε ξαναμμένος ο Γιωργάκης.
«Χαίρομαι! Και τώρα, φυσικά, θα κανονίσουμε την αμοιβή μου. Λοιπόν, θέλω το Υπερουργείο Ελιτισμού, το Υποουργείο Εσωρούχων και την Πρωτοκαθεδρία της Ζουρλής»...
Αλλά και στην Προεκλογική Εποχή, όπως και σήμερα άλλωστε, οι άνθρωποι δεν αποδεικνύονται πάντα συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Και πολύ περισσότερο όταν έχουν ήδη επωφεληθεί. Έτσι, όταν ύστερα από λίγο καιρό ο Γιωργάκης ψηφίστηκε από τη χάβρα των λαουδαίων ως νέος Γενικός Δερβέναγας, «ξέχασε» τι είχε τάξει. Και έδιωξε τον Τσιπρίδη απ’ το αναβαθμισμένο του πλέον παπάντρο, λέγοντάς του πως δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί του στον αιώνα τον άπαντα.
«Πίσω έχει η αχλάδα την ουράααα»... Έκανε τραγουδιστά ο Τσιπρίδης φεύγοντας. Και το βράδυ, πήρε την υπόλοιπη φαγουρόσκονη και την έριξε μέσα στη φαρδιά κυλότα της Παπάντας...
Το ηθικό δίδαγμα; Να πληρώνετε πάντοτε τα χρέη σας!...
Πολ Σάτιρος
(Διασκευή από το καταπληκτικό ευθυμογράφημα του Τζίμη Πανούση: "Ο ευνούχος και η βασίλισσα").
comments powered by Disqus
