Άπλυτοι, κουρελήδες κι αξύριστοι οι άντρες, αναμαλλιασμένες καθισμένες κατάχαμα οι γυναίκες, σε κατάσταση απερίγραπτη, καρτερούν τους διαβάτες στην τάδε, στη δείνα γωνιά, εκλιπαρώντας τους γονατιστοί για ένα κέρμα… Για μια μπουκιά ξεροκόμματο, έστω και χωρίς αγάπη δοσμένο… Κάποιες φορές, κάτι στον τρόπο τους, σε απωθεί.
Μες στους καιρούς, και ανάλογα με τον τόπο, το λαό, το εντόπιο επίπεδο του πολιτισμού, παρουσιάζονται διάφοροι νόμοι, που αποσκοπούν στην προστασία του πολίτη από τις «οχλήσεις» αυτές. Κι οι επαίτες συλλαμβάνονται τιμωρούμενοι με φυλάκιση, την οποία και εκτίουν, καθώς δεν έχουν οικονομική δύναμη να εξαγοράσουν την ελευθερία τους.
Καμιά χώρα, ποτέ, δεν έπραξε αρκετά, για να αμβλύνει τη δυστυχία τους. Βλέπετε, είναι άσκημοι, απωθητικοί, κάποτε και ανάπηροι. Είναι «τεμπέληδες». Και τους τεμπέληδες «πρέπει να τους τρώνε τα σκουλήκια»… «Εγώ δουλεύω, βγάζω τίμια το ψωμί μου», έχει ως επιχείρημα ο μεροκαματιάρης και λέγοντάς το, φεύγει και μήτε κοιτάζει πίσω του.
Έτσι, νυχτώνει… Κι ο άστεγος, ο κουρελής, ο «τεμπέλης», γέρνει να κοιμηθεί στο παγκάκι, στα πλακάκια του πεζοδρόμιου, όπου κι αν «σκαλώσει», για να μην κινδυνεύει να τον πατήσουνε, να τον κλωτσήσουνε, να τού κλέψουνε – διόλου απίθανο – τα κέρματα που μάζεψε τη μέρα. Μια σακούλα με τα υπάρχοντά του, τη φυλά σαν τα μάτια του.
Κάποιοι είναι παρανοϊκοί, διεστραμμένοι. Μα αλήθεια, «η κότα έκανε τ’ αβγό ή το αβγό την κότα;»· ποιος μπορεί με σιγουριά να πει ότι δεν έγιναν παρανοϊκοί και διεστραμμένοι εξαιτίας της δυστυχίας τους; Όπως και να ’χει ωστόσο, είναι άνθρωποι πάνω απ’ όλα! Είναι άνθρωποι, διάβολε!... Άνθρωποι που, καμιά χώρα, δεν έπραξε τα δέοντα για κείνους.
Τι θα μπορούσε να είχε κάνει η χώρα; Είναι απλό! Σκεφτείτε: Ένα βαν, ένα αυτοκίνητο-φορτηγάκι, να παρκάρει εκεί κοντά. Να κατεβεί στα λευκά ντυμένος ο υπάλληλος του Δήμου και να προσκαλέσει τον άστεγο να μπει μέσα. Να υπάρχει ντους, ένα πιάτο μαγειρεμένο φαγητό, ένα κρεβάτι… Να υπάρχει ακόμα, λίγη ζεστασιά από το κρύο.
Χρειάζεται να διαθέτει κάθε Δήμος αρκετά τέτοια βαν. Τώρα, πού θα βρεθούν τα χρήματα; Οπωσδήποτε θα βρεθούν. Καθώς και οι χορηγοί. Όχι μόνο πλούσιοι χορηγοί, αλλά κι «άλλοι, εις μικρόν γενναίοι». Οπωσδήποτε, σε μια τέτοια προσπάθεια, θα βρεθούν. Τις νύχτες το βαν θα ανακουφίζει όσο πιο πολλούς αναξιοπαθούντες είναι βολετό. Και…
…τις μέρες, θα κάνει παράλληλη δουλειά: Θα μεταφέρει τροφές, μαγειρεμένα φαγητά, απ’ τα σημεία που θα τού υποδείχνονται! Ναι, θα υπάρχει δίκτυο με νοικοκυρές που μαγειρεύουν αφιλοκερδώς! Κατόπιν, θα καλούν σε συγκεκριμένο τηλεφωνικό αριθμό, και το βαν θα μεταβαίνει επιτόπου στο χώρο τους, για να παραλάβει το φαγητό!
Σκεφτείτε! Αν τα φαγητά περισσεύουν, θα μπορούν να δημιουργηθούν και χώροι εστίασης για την ημέρα! Εκτός, δηλαδή, απ’ τη βραδινή περιπολία (φιλάνθρωπη αναζήτηση) στους δρόμους, θα μεταμορφωθούν οι αλάνες, τα εγκαταλειμμένα οικόπεδα ή σπίτια, σε χώρους συγκέντρωσης απόρων. Θα είναι το εστιατόριό τους… Κι όλα αυτά, να είναι μόνο η αρχή!
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης comments powered by Disqus
