Γιατί μού πέταξες παπούτσι,
γιατί μού το ’κανες αυτό,
θες να μασκαρευτώ σε Τούτσι
και στο ντουλάπι να κρυφτώ;
Να βάλω ρούχα γυναικεία,
να μη μ’ αναγνωρίζεις πια,
με το κιλό τη μακακία
να καθαρίζω με στουπιά;
Πας στου Στρατού τη λεωφόρο
και στην οδό την Τσιμισκή,
να βρεις παπούτσια δίχως φόρο,
βαριά σαν πέδιλα του σκι.
Κι ύστερα στήνεσαι στις κώχες,
εκεί που θα περάσω εγώ,
μα κάνεις συνεχώς αστόχιες,
δεν σπας τ’ αβγό, δεν σπας τ’ αβγό.
Πολ Σάτιρος
Ααααχμμμφμφ… Ποιος με ξυπνάει από τον ύπνο το βαθύ; Μήπως ο Θάνος, που άρχισε να στέλνει ξανά τα φοβερά του στιχουργήματα; Αυτά τα στιχουργήματα που και κοιμισμένους ξυπνάνε, μα και νεκρούς ανασταίνουνε; Μπρρρ, τώρα ανατριχιάζω! Φανταστείτε δηλαδή, ο Θάνος μια μέρα να αναστήσει και τον Ανδρέα!... Μανούλα μου! Θα σηκωθεί ο Ανδρέας από το μαυσωλείο του και θα αρχίσει στις κλωτσιές τον Γιωργάκη… Πω, πω, μπάλα θα το πάει το παλικάρι! «Άρπα αυτή για την Τρόικα, άρπα ετούτη για τις συντάξεις, την άλλη για τους μισθούς» και πάει λέγοντας…
Αααμφφφχφφ… Κακόμοιρε Γιωργάκη, λασπωμένο παπούτσι σού ’ρχεται απ’ τον μπαμπάκα – και μην επεκταθώ περισσότερο, γιατί θα μάς γίνει πολύ μακάβριο το κείμενο! Αγαπημένοι μας πολυπληθείς αναγνώστες, ξέρουμε ότι σάς λείπουμε αφόρητα, αλλά ε, τι να κάνουμε, μπήκαμε μέσα σ’ ένα κουκούλι και μεταμορφωνόμαστε. Δείξτε λιγάκι υπομονή και θα ξανάρθει ο Μανωλιός (με τα ρούχα του αλλιώς). Χε, χε, μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας γελάμε! Καλά, καλά, εντάξει, μας αγαπάτε. Κι εμείς για εσάς, θυσία!...
Σύντομα επιστρέφουμε με φουλ μοτέρ… Κοντεύουμε… Κοντεύουμε… (Μην καούμε μόνο). Π.Σ. (Πολιτική Σάτιρα και όχι Πυροσβεστική, καλέ…) comments powered by Disqus
