Με τούτο το Μνημόνιο, μάς κόψανε τον ύπνο,
την ξάπλα μας, την άπλα μας, το γεύμα μας, το δείπνο.
Ακόμα και στον ξύπνο μας, γεμίσαμε εφιάλτες,
με τις κοιλιές μας αδειανές, να γουργουράν σαν ψάλτες.
Στο δρόμο συναντιόμαστε, λιγνότεροι από πρώτα,
– «Θανάση, τι μαγείρεψες;» – «Ένα κυβάκι κότα».
Πουλάμε δόντια ολόχρυσα και δίσκους βινυλίου,
τα κινητά τηλέφωνα και τα γυαλιά του ηλίου.
Σκιάζεσαι για να παντρευτείς, τρέμεις μην αρρωστήσεις,
λεφτά δε μένουν για γιατρούς, μήτε για να γεννήσεις.
Κάποιοι πάν’ στην Ακρόπολη να κάνουν σάλτο κάτω,
κάποιοι καμώνονται πως τρων χτυπώντας τ’ άδειο πιάτο.
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουνε στα πιο πολλά τα σπίτια,
βλέπεις παλιούς πολιτικούς με βίλες και σιρίτια.
Να σε κοιτάν αφ’ υψηλού, θαρρείς και περιμένουν,
να προσκυνάς όπου πατούν, να σκύβεις όπου μπαίνουν.
Οι ξένοι λογαριάζουνε σε μυστικά κιτάπια,
κι άμα δε βγαίνουν οι αριθμοί, μάς κάνουνε την πάπια.
Δε λογαριάζουν ασφαλώς το μέλλον της Ελλάδας,
μα πώς θ’ αρμέγουν συνεχώς τ’ αρχίδια της γελάδας.
comments powered by Disqus
