Αλίμονο, τι πάθαμε με τούτη την κατάσταση,
αλί, αλί και τρισαλί, φωτιά στα παντελόνια μας,
άλλοι να θέλουν τη δραχμή να φέρουν μ’ επανάσταση
κι άλλοι με ευρώ να προτιμούν να κάνουμε τα ψώνια μας!
Δρόμοι, στενά, γεμίσανε με μαγαζιά που κλείσανε,
καθένα τους διηγιέται την πολύ εύγλωττη ιστορία του,
στο «Ειρήνης και Φιλίας» εψές, τα ’πανε, τα μιλήσανε,
για ενός «μεγάλου κόμματος» τη «λαμπερή» πορεία του!
Τα πορτοφόλια αδειάσανε κι όλοι χρωστάνε οι άνθρωποι,
στο Κράτος και στις Τράπεζες και στα Ταμεία τα διάφορα,
πολιτικοί κατώτεροι των συνθηκών κι απάνθρωποι,
λένε: «Λυπάμαι που πεινάς». Και προσπερνούν αδιάφορα!
Στο Σύνταγμα μαζεύεται μέγας λαός τα Σάββατα,
μέγας λαός τις Κυριακές, ρωτάν σε ποιους χρωστάγαμε
και βγαίνει ένας παχύδερμος, «τα ’θελες», λέει, «τράβα τα!
Εσύ τα φταις, κουτέ λαέ! Όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Αλίμονο, κατάντησε το μέλλον μας απαίσιο,
γην, ύδωρ παραδώσαμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας,
τη δόση απ’ το Κοινοτικό να πάρουμε το Πλαίσιο,
που θα «στηρίξει» τη γερμανοποίηση του μέρους μας!
comments powered by Disqus
