Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις (του Μαΐου και του Ιουνίου 2012), πυροδότησε έναν πρωτόγνωρο για τη χώρα μας φανατισμό… Ως απόρροια αυτού του φανατισμού, πολλές φιλίες διαλύονται, πολλοί διαπληκτισμοί γίνονται, πολλές εντάσεις και ακρότητες συμβαίνουν…
Το αξιοσημείωτο είναι ότι, μόλις ένα μήνα πριν, η πόλωση – εκείνη η τεχνητή πόλωση – μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είχε περάσει στην κοινωνία. Πέρασε ωστόσο η νέα πόλωση, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Διότι αυτή είναι αληθινή… Στην τιβί, σήμερα το πρωί διαπληκτίστηκαν κατά ελεεινό τρόπο υποψήφιοι των κομμάτων, είδαμε προπηλακισμό on camera, προηγήθηκαν προσβλητικές εκφράσεις όπως «κομμούνι» και «φασισταριό»…
Χτες, τα «τσούγκρισα» με έναν καλό μου φίλο για κάποιο άρθρο που έγραψα παραθέτοντας απλά την άποψή μου… Θα τον πείραξε φαίνεται… Σβηστήκαμε κι απ’ το Twitter… Με έσβησε δηλαδή, και μετά τον έσβησα κι εγώ για να μην προσβληθεί… Έλεγε ο Νίτσε στον Ζαρατούστρα: «Αν κάποιος σού κάνει ένα μεγάλο κακό, μην τον αφήσεις ατιμώρητο γιατί δεν είναι καλό για εκείνον… Κάνε του, πέντε μικρά κακά»). Ε, τον έσβησα από το Twitter. Ψάχνω τα άλλα τέσσερα «κακά»!
Το μεσημέρι, οδηγώντας προς Κολωνάκι (για ν’ αφήσω την κοπέλα μου που δουλεύει βοηθός σε πλούσιο σπίτι), εκεί στην Βασιλίσσης Σοφίας, όπως έστριψα δεξιά από το ύψος του Χίλτον, με έπιασε το πρώτο φανάρι. Δεξιά μου – μέσα στον λεωφορειόδρομο – ήταν σταματημένο ένα ταξί. Ανοιχτά τα παράθυρά μας… Ο ταξιτζής είπε φωναχτά: «Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά! Ο κόσμος δεν έχει λεφτά!... Όλοι να ψηφίσουμε ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»…
Κοίταξα να δω σε ποιον μιλάει. Προς έκπληξή μου, απευθυνόταν σε μένα. Παρέκαμπτε την κοπελιά μου που καθόταν στη θέση του συνοδηγού και κοιτούσε εμένα… «Με γνώρισε;», αναρωτήθηκα… Μπα, όχι… Σιγά την αναγνωρισιμότητά μου! Τού απάντησα: «Πράγματι, οι άνθρωποι υποφέρουν». Κούνησα το κεφάλι. Στο πορτοφόλι μου, ως συνήθως, δεν υπήρχε μονόλεπτο τσακιστό…
«ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να ψηφίσουμε όλοι», επέμεινε αυτός. Γκριζαρισμένος λαϊκός τύπος, θα μού έριχνε κάπου δέκα χρονάκια. Τον συμπάθησα, κυρίως λόγω του αυθορμητισμού του.
«Κι εγώ έτσι λέω, φίλε… ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα ψηφίσω»…
Το φανάρι άναψε πράσινο και χαιρετηθήκαμε: «Καλή δουλειά», «καλό απόγευμα»… Έχει ο κοσμάκης μπαϊλντίσει (=ζουρλαθεί) πια… Δεν ξέρει πώς να ξεδώσει τη θλίψη του… Οι μνημονιακοί πολιτικοί, βλέποντας το ρεύμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., βάζουν φωτιά στο φυτίλι… Το βραδύκαυστο φυτίλι, που στις 17 Ιουνίου θα κάνει το απροσμέτρητο «μπαμ»! Και ή θα σημάνει ΠΟΛΕΜΟ ή θα σημάνει ΕΙΡΗΝΗ…
Πολλά κοράκια μαζεμένα, σ’ όλα τα σημεία του γύρωθεν ορίζοντα, κοιτάζουν λιγούρικα τη χώρα μας… Τα σάλια τους τρέχουν!... Οσμίζονται αίμα και περιμένουν!... Οι επίδοξοι πρωθυπουργοί, είναι οι νεκροθάφτες. Οι νεκροθάφτες των κορακιών ή… Εμού του ιδίου…
Και ο λογαριασμός μου στην Τράπεζα, στεγνός. THE END
comments powered by Disqus
