Ένα ξημέρωμα τ’ Αυγούστου,
ήρθε στον ύπνο μου ο Αντώνης.
– Γιατί με βρίζεις χάρη γούστου;
– Κι εσύ, γιατί μας απαυτώνεις;
– Τι λες; Εγώ δεν απαυτώνω,
μήτε την έρμη την κυρά μου.
– Καλά… Χαμήλωσε τον τόνο!
Τι θέλεις κι ήρθες εδώ χάμου;
– Ήρθα για να σού πω πως, άμα
νομίζεις πως υπάρχουν λύσεις,
κι αν φυσικά δεν «πας το γράμμα»,
να ’ρθείς εσύ να κυβερνήσεις!
– Μετά χαράς να κυβερνήσω,
δώσ’ μου το βάζο με το μέλι!
Να γλείψω μπρος, να γλείψω πίσω,
μετά, να φά’ και το κουβέλι!
– Για στάσου! Υπονοείς τον Φώτη;
– Μπα, δεν υπονοώ κανένα!
– Τράβα κοιμήσου, Παναγιώτη
κι άσ’ το, καλύτερα, σε μένα!
Έτσι, κοιμήθηκα και πάλι,
τον ύπνο τούτο, των ονείρων!
Συλλογιζόμενος μιαν άλλη
Ελλάδα: Των δυονών ηπείρων!
comments powered by Disqus
