Γράφει ο Τάκης Ξαπλαρής
«Σούλα, Σουλίτσα, Σουλάκι μου!... Είσαι μέσα στην κουζίνα»;
«Ναιεεε!...». (Φωνή από την κουζίνα).
«Ξεκινώ να γράφω! Μού έχουν αναθέσει από το “Πολιτική Σάτιρα” να γράψω για το Λόμπι της Δραχμής!».
«Καλάαα!...». (Ξανά φωνή από την κουζίνα).
«Θα μού πάρει καμιά ωρίτσα, αράπη μου!... Μη με διακόψεις, όσο μπορείς. Εντάξει;».
«Εντάξειιιι!... Ψάρια τηγανίζωωω»…
Ωχ, τι μού είπε τώρα!!! Ψάρια τηγανίζει; Τα λατρεύω τα ψάρια τα τηγανητά! Ειδικά άμα είναι μπαρμπουνάκια, κόκκινα-κόκκινα και λαχταριστά!
«Τι ψάρια»;
«Μπαρμπουνάκιααα»!...
«Σλουρπ»!!!
Έσφιξα το στομάχι μου και ξεκίνησα το γράψιμο. Ευτυχώς, έχω κρατήσει ένα βιντεάκι από την συνέντευξη που παραχώρησε πριν δυο-τρεις μέρες ο Αλέκος Αλαβάνος στην ΝΕΤ, όπου μιλούσε για την ανάγκη επιστροφής μας στη δραχμή. Θα «κλέψω» τα πιο καλά σημεία, θα προσθέσω κι ένα ποιηματάκι στο τέλος και θα είναι το τέλειο άρθρο! Θα εκπλαγούν στο «Πολιτική Σάτιρα!» με το απύθμενο βάθος των νοημάτων μου!...
«Πρέπει να πάμε στη δραχμή!
Να πάψουμε να λέμε “αχ, μη”!
Να μπούμε στης δραχμής το λόμπι,
να γίνει η Αθήνα Ναϊρόμπι!»…
Σνιφ, σνιφ, αχχ! Βρε πώς μοσκοβολάνε τα άτιμα!... «Σούλααα! Κοντεύουν τα ψάριααα»;
«Σχεδόοον! Θα βάλω μια τηγανιά ακόμα και είμαστε έτοιμοι! Εσύ τελειώνειιιις»;
«Μ’ αυτές τις μυρωδιές δεν μπορώ να γράψωωω»!
«Να φάμε τότε πρώτα, και γράφεις μετάαα»!...
«Δε γίνεταιεεε! Το περιμένουν το άρθρο μουουου! Πρέπει να φανώ συνεπήηης»!...
«Για τρεις κι εξήντααα»;
«Τι»;
«Τίποτα… Τίποτααα… Κάτι δικά μου λέωωω»…
«Α»…
«Πρέπει να τυπωθούν δραχμές!
Χωρίς σκισίματα, ρωγμές!
Στο Χολαργό να τυπωθούνε
και στον λαό να μοιραστούνε!»…
Ντριιιν! (Το τηλέφωνο). «Το παίρνω εγώ!», φώναξα, γιατί καταλάβαινα ότι η Σούλα θα έχει αλεύρια στα χέρια της και μέχρι να πλυθεί να το σηκώσει… «Ναι; Εμπρός»; «Καλημέρα σας!» (αντρική φωνή). «Την κυρία Σούλα, παρακαλώ»!...
Ψύλλοι μού μπήκανε στ’ αφτιά, ευθύς αμέσως! Ποιος είναι τώρα ετούτος πάλι; Λέτε, η Σούλα να με κερατώνει; Μπααα!...
«Ποιος είστε εσείς, που ζητάτε τη γυναίκα μου;», ρώτησα, ευγενικά μεν, αυστηρά δε. «Ο ψαράς»!
«Ο ψαράς;», απόρησα…
«Μάλιστα! Ήρθε η γυναίκα σας πριν από λίγο στο ψαράδικό μου και αγόρασε ψάρια»…
«Το γνωρίζω… Και, λοιπόν; Τρέχει κάτι»;
«Ασφαλώς και τρέχει, κύριέ μου! Αλλιώς δεν θα σάς τηλεφωνούσα»…
«Πείτε μου· σας ακούω! Υπάρχει τίποτα ανησυχητικό»;
«Κάργα ανησυχητικό, κύριέ μου! Αλλιώς δεν θα σάς έπαιρνα τηλέφωνο»…
«Αυτό το είπες! Προχώρα γρήγορα στο παρασύνθημα, να προλάβουμε ό,τι κι αν είναι»…
Η αλήθεια είναι πως, μέχρι να τα πούμε όλα αυτά, εγώ άλλαξα χίλια χρώματα. Από χλωμό πρόσωπο μετατράπηκα κατά σειρά σε: κόκκινο, μπλαβί και μπλαζέ πρόσωπο, με αποτέλεσμα τούτη ακριβώς τη στιγμή να σπιθουρίζω παράξενα!
«Εθεάθη γοργόνα, κύριέ μου! Κάτω στον γιαλό, κάτω στο περιγιάλι, εκεί όπου ψάρεψα τα ψάρια που εσείς αγοράσατε, ξεβράστηκε πριν από λίγο μια …γοργόνα. Ξέρετε, πρόκειται για γνωστό καπρίτσιο της φύσης – σαν το τετράφυλλο τριφύλλι στην στεριά – και όντως πολύ συχνά τυχαίνει στους ψαράδες. Η γοργόνα αυτή ωστόσο, κύριέ μου, δεν φαίνεται να στέκει και πολύ καλά στα μυαλά της. Όλη την ώρα ρωτάει αν “ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος …Αλαβάνος”!!!».
«Ε, και τι θέλετε από μένα»; (Νευρίασα φοβερά με το αστείο του, αλλά συνέχισα για να δω πού το πάει).
«Να έρθετε εσείς ή η γυναίκα σας από το μαγαζί, κύριέ μου, να πάμε μαζί ως τη γοργόνα για να τής εξηγήσουμε την πραγματικότητα»!
«Ρε, άει γ@μ@σου!!! Μαλ@κα του @@@@!... Θα σε καταγγείλω, ρε! Θα σε κλείσω μέσα, ρεε! Με διακόπτεις απ’ το γράψιμό μου, ρεεεε!... Θα σε τελειώσω, παλιοαρχ@δ@»!...
Και αφού τον «στόλισα» με διάφορα εμπριμέ, τού έκλεισα κατάμουτρα το τηλέφωνο για να μάθει το καθ@κι, να προσέχει τις φάρσες του!
«Τάκηηη»! (Φωνή από την κουζίνα).
«Μην ανησυχείς, Σουλίτσα μου!... Ένας που έκανε φάρσες ήτανε… Τον τακτοποίησα όμως! Εσύ πώς πας; Δοκίμασες τα ψαράκια μας; Είναι νόστιμα»;
«Τάκηηη! Τακούληηη μουουου!... Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος Αλαβάνος»;
 |  |
