Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι πολιτική σάτιρα, αλλά καθαρό ευθυμογράφημα διαφορετικής γραφής απ' ό,τι κάνουμε εδώ συνήθως. Όσες και όσοι αισθάνεστε ότι ένα χαμόγελο, ξέχωρα από τα πολιτικά πράγματα, το χρειάζεστε, διαβάστε εγγυημένα:
ΑΠΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΞΑΝΘΕΣ
Απόψε, φίλες και φίλοι, αντί σάτιρας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά, τους αναγνώστες των ιστοσελίδων «Πολιτική Σάτιρα!» και «Enikos.gr», για το ενδιαφέρον τους και την αμέριστη συμπαράσταση που μού προσφέρανε στην σκληρή δοκιμασία που πέρασα. Και είναι γνωστές, από τα δελτία των Ειδήσεων, οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της πρόσφατης απαγωγής μου από τρεις ξανθές καλλονές, οι οποίες, μέχρι ώρας, παραμένουν ασύλληπτες.
Οδηγούσα – που λέτε – το αυτοκίνητό μου κατευθυνόμενος προς το μεγάλο κτιριακό συγκρότημα του Real, όταν, στο φανάρι της λεωφόρου Κηφισίας, δυο κοπέλες άνοιξαν την πόρτα του συνοδηγού και μπούκαραν η μια πίσω απ’ την άλλη κουτρουβαλιαστά, ενώ ακόμα βρισκόμουν ακινητοποιημένος στο κόκκινο... Μην πηγαίνοντας, το μυαλό μου, στο κακό, έβγαλα να τούς χαρίσω ένα λουλούδι! Το προόριζα, εεε, για την Κάτια Μακρή…
«Απαγωγή, ρε γουρούνι! Στρίψε αριστερά!»... Τσίριξε υστερικά η μεσαία, ακουμπώντας στο μάγουλό μου την παγωμένη λάμα ενός μαχαιριού (και στο μπούτι μου το μπούτι της…). Ταράχτηκα τόσο, που κατάστρεψα άθελά μου το λουλούδι... Σκέφτηκα ν’ ανοίξω το στόμα για να απαντήσω καθώς τής αρμόζει, με σταμάτησε όμως η σκοτεινή κάννη του περιστρόφου της άλλης! Απαγωγή, λοιπόν, ε; Σκέφτηκα, τρίζοντας τα δόντια…
«Απαγωγή, λοιπόν, ε;», μούγκρισα, τρίζοντας τα δόντια…
«Είπε τίποτα η μαϊμού;», ρώτησαν μεταξύ τους… Κραδαίνανε τα φονικά όπλα…
Υποθέτοντας πως η όλη κουβέντα δεν με αφορά, προτίμησα να μην αναμειχθώ.
«Δεν ξέρω… Μάλλον κάτι θα θέλει ο μακάκας!». Θυμήθηκα, μικρός, που με πηγαίνανε στον ζωολογικό κήπο με τις μαϊμούδες και τους μακάκες. Φαντάστηκα, θα ήταν φύλακες εκεί και συζητούσανε για τη δουλειά τους… «Το κελί σου σού σκάβουνε!», αντήχησε μια φωνή στ’ αυτιά μου... «Όχιιι!»...
Με το γκάζι στο τέρμα, όρμησα καταπάνω στον σταθμό του Αμαρουσίου. «Πετάξτε τα όπλα σας, αλλιώς δεν πρόκειται να πατήσω φρένο!», φώναξα. «Γρήγορα!». Έκλεισα τα μάτια… Οι καμάρες του σταθμού, μας πλησίαζαν επικίνδυνα! Έντρομες άνοιξαν το παράθυρο και, τι αλυσίδες, τι σιδερογροθιές, ρόπαλα, μαχαίρια, πυροβόλα όπλα κάθε διαμετρήματος, εκσφενδόνισαν στους ανύποπτους περαστικούς!
Τράβηξα χειρόφρενο απότομα – τα λάστιχα στρίγγλισαν, καπνοί πλημμύρισαν την καμπίνα. Αλλά, η ξανθιά συνεργός τους που ακολουθούσε το αυτοκίνητο με μηχανή μεγάλων κυβικών, μόλις κατέβηκα για να το σκάσω, με τύλιξε στο γυμνό μπράτσο της εγκλωβίζοντας το κεφάλι μου ανάμεσα στα πλούσια στήθη της. Το βαμβάκι, ποτισμένο με χλωροφόρμιο, σκέπασε το πρόσωπό μου, ώσπου έπαψα πια να αισθάνομαι…
Ξύπνησα στην Αράχοβα. Παρότι λιπόθυμος, τα μέρη τα ’κοβα! Ο πύργος των θηλυκών απαγωγέων μου, δέσποζε στο τοπίο... Παριστάνοντας τον κοιμισμένο, άφησα να με σύρουν όπως το σακί με τις πατάτες, στο μεγάλο κεντρικό δωμάτιο, το οποίο έμελλε να γίνει η φυλακή μου… Οι τρεις τους, στέκονταν τώρα στην πέρα γωνιά και μιλούσαν ψιθυριστά... Η Λάχεση, η Άτροπος και η Κλωθώ...
Ύστερα από μερικά λεπτά, βγήκαν έξω οι δύο κι έμεινε μία μόνη της, για να με φυλάει… Συνέχισα να κάνω τον πεθαμένο… Κάποια στιγμή, ακούστηκαν ανατριχιαστικοί θόρυβοι σαν κάποιος να μετακινεί βαριά τσίγκινη σκάφη σε γυαλισμένο πάτωμα. Δεν αντεχόταν ο ήχος αυτός!... Αρώματα ταυτόχρονα κι ατμοί αφρόλουτρου έμπαιναν στα ρουθούνια μου. Ο νους μου, αμέσως πήγε στα σεξουαλικά βασανιστήρια ή στον βιασμό από λυσσάρα γκόμενα, που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σού συμβεί... Γούρλωσα διάπλατα τα μάτια!...
«Ααα!», ούρλιαξα! Ήταν γυμνή, θεόγυμνη, μέσα στις σαπουνάδες, ρίχνοντας πάνω της νερό με μια κανάτα! Πάει, συλλογίστηκα, τώρα δεν τη γλιτώνω...
«Ααα!», έσκουξε κι εκείνη! Ο νεκρός ζωντάνεψε, θα σκέφτηκε!!! Γρήγορα, ωστόσο, συνήλθε και άπλωσε το ποθητό της χέρι στη ρόμπα που κρεμόταν πλάι της στον πέτρινο τοίχο βγάζοντας από την τσέπη το πιστόλι!... Σημαδεύοντάς με, τώρα, συνέχισε να πλένεται... Σκουπίστηκε και ντύθηκε με το πάσο της…
Στο μεταξύ, κατέφθασαν κι οι άλλες! Φέρνοντας μαζί τους ένα χοντρό καραβόσκοινο που, μόλις το είδα, ξανάγινα η ωραία κοιμωμένη.
«Αλλού αυτά, μπαγάσα!... Γύρισε, να σε δέσουμε! Κιχ, να βγάλεις, την έβαψες!».
Εδώ, επιτρέψτε μου να τονίσω, ότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της σκληρής μου δοκιμασίας, οι αναγνώστες των «Πολιτική Σάτιρα!» και «Enikos.gr», έσπασαν τα τηλέφωνα του Real αγωνιώντας για τις εξελίξεις!... Έτσι, δυσκολεύτηκαν πολύ, οι τρεις βασανίστριές μου να πιάσουν γραμμή προκειμένου να ζητήσουν λύτρα. Περασμένα μεσάνυχτα, κι ακόμα το τηλεφωνικό κέντρο (πενήντα γραμμές), ασφυκτιούσε…
«Ομπρόις;»... Ακούστηκε, τελικά, η καλλιεργημένη φωνή της τηλεφωνήτριας… (Η συσκευή είχε ανοιχτή συνομιλία). Πολύ συγκινήθηκα…
«Τον Χρήστο Μπάρλα, παρακαλώ!»… (Είναι ο διευθυντής των πάντων εκεί, ορατών τε και αοράτων)…
«Για καρτέρει, ωρέ ισείς, να ιδώ πού βοσκάει»… Διακόπτοντας τη μουσική της αναμονής, ένας Χρήστος Μπάρλας φουριόζος, σήκωσε το ακουστικό!
«Εμπρός!»…
«Ναι, σας πληροφορούμε, κύριε, ότι έχουμε απαγάγει τον ευθυμογράφο σας…».
«Πώς;», βρυχήθηκε. «Εκεί βρίσκεται το ρεμάλι;»… (Έπεσα απ’ τα σύννεφα).
«Μάλιστα. Και γυρεύουμε ένα εκατομμύριο ευρώ για να τον ελευθερώσουμε!»… (Η τιμή, μού φάνηκε μικρή και δυσανάλογη της αξίας μου)…
«Ένα εκατομμύριο; Ούτε στα όνειρά σας! Μέχρι είκοσι ευρουλάκια δίνω και θα τα κρατήσω από τον μισθό του!»… (Άνοιξε η γη να με καταπιεί)…
«Μα θα τον σκοτώσουμε, κύριε! Μπορεί και να τον υποβάλλουμε σε σεξουαλικά βασανιστήρια…». (Πω, πω!)…
«Δεν έχει μα και ξε-μα, είπα και ελάλησα!»… Tούς βρόντηξε κατάμουτρα το τηλέφωνο…
Απελπισμένες οι τρεις κοπέλες, άρχισαν να βρίζουν θεούς και δαίμονες! Τις λυπήθηκα… Για σκέψου, τέτοιες καλλονές, ν’ αναγκάζονται λόγω της κρίσης ν’ απαγάγουν, για ένα ψωροεκατομμύριο… Ενώ θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν πολύ περισσότερα πουλώντας τις φωτογραφίες τους ή παίζοντας σε αισθησιακά βίντεο ανυπολόγιστης καλλιτεχνικής αξίας…
Είδα τη μαύρη πλερέζα στα χέρια της Χάρυβδης… Η Σκύλλα έστηνε την αγχόνη… Η Σφίγγα (από άλλο ανέκδοτο), με προετοίμαζε ψυχολογικά για όσα έμελλε να συμβούν: «Τι είναι δίπουν, καμιά φορά τρίπουν – μεγάλο (μπιπ) φέρ’ ειπείν – εκλιπαρόν τετράπουν, σήμερα έχει ζωή, αύριο δεν έχει;»…
«Βλέπω τη μαύρη μαυρίλα…». Με κουκούλωσαν την πλερέζα…
«Της Περσεφόνης τη βίλα…». Με ανέβασαν δυο σκαλοπάτια…
«Βλέπω το μαύρο κοράκι…». Μού πέρασαν τη θηλιά…
«Κρα-κρα!... Φαΐ σε λιγάκι…». Τραγουδούσα…
Ave, Caesar, morituri te salutant!... Τώρα θα σπρώξουνε την σκάλα… Τώρα δεν θα σπρώξουνε την σκάλα… Τι περιμένετε; Κόκαλα έχει πια αυτή η σκάλα; Καθυστερούσαν, βρε παιδί μου, να σπρώξουνε τη σκάλα…
«Μπα; Είσαι και ποιητής;». «Στιχοπλόκος;»… «Κακοφωνίξ;»!... Ωστε με εμπαίζανε, λοιπόν; Τα κουρέλια μου σύρθηκαν στη γη… Τα μάζεψα… «Είμαι ο Π.Θ.Τουμάσης, Αλογοτέχνης-Βλόγερ! Δεν έχετε ακούσει ποτέ για μένα;». Αίσθηση!... Λεπτεπίλεπτα δάχτυλα, λύσανε τα δεσμά μου…
Για δες, συλλογίστηκα, πόσο καλή δουλειά έκανε η απλή αναφορά του ονόματός μου! Με γνώρισαν! Τι σού είναι τελικά να είσαι διάσημος!...
«Δρόμο, ρε!... Ουστ!!!», έκραξε η πρώτη, που έμοιαζε με καρακάξα! Μού ’δειξε με το ράμφος της την ανοιχτή πόρτα…
«Χάσου από μπροστά μας!», κακάρισε η δεύτερη, που έμοιαζε με κότα! «Σε μπερδέψαμε μ’ άλλονε!»…
«Φτηνά τη γλίτωσες, καλέ!», κουνήθηκε και η τρίτη, που ήτανε τραβεστί!... Μού ’βαλε στην κωλότσεπη το τηλέφωνό της!
Τρέχοντας λαχανιασμένος στην ελευθερία, έπιασα τις τρομαχτικές κραυγές της ομορφότερης από τους Αγγέλους:
«Ανίκανες!... Αχρωματοψία έχετε; Δεν μπορείτε να ξεχωρίζετε έναν Τάκη Ξαπλαρή, από έναν Π.Θ.Τουμάση; Αυτό δεν θ’ αρέσει καθόλου στον Τσάρλυ*!»... (Γίνεται αναφορά σε ένα παλιό σήριαλ της τιβί: «Οι Άγγελοι του Τσάρλυ»)
Φοβάμαι ότι, ούτε στον διευθυντή του Real FM, τον Χρήστο Μπάρλα, θ’ αρέσει… Χε, χε!...
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του Real, που δίνουν την ψυχή τους για ένα εκπληκτικό ραδιόφωνο (τον Real FM), μια ασυναγώνιστη εφημερίδα (την Real News) και έναν ιστότοπο θαύμα (τον Enikos.gr).
Ευχαριστούμε για την συμπαράσταση...
 |  |
