Το πήραμε, το πήραμε το Νόμπελ της Ειρήνης,
τώρα μάς μένει, μάγκα μου, να πάρουμε το Γκίνες!
Τις μπύρες τις ανοίξαμε, να πίνω και να πίνεις
και μεθυσμένοι θα ’μαστε, μέρες πολλές και μήνες!...
Αυτό το Νόμπελ προξενεί μιαν αίσθησιν ευθύνης,
σε καθεμιά κυβέρνηση κι εξόχως εν Αθήναις!
Δεν είν’ ο Φούχτελ, όπως λεν, Πυτιοκάμπτης Σίνης,
είν’ ένας άγιος άνθρωπος και θα φανεί στο finish!...
Το πήραμε, το χώσαμε (όπως «τα χώνει» ο Νίνης),
μες στης μεγάλης σάλας μας τις πλουμιστές βιτρίνες!
Ένα σκαμπίλι θέλουμε, σαν κείνο της Αθήνης,
λιγάκι να συνέλθουμε. Να νιώσουμε τις …πείνες!...
 |  |
