Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Μάλλον τελικά αυτόν τον πόλεμο, από δειλία τον χάνουμε. Μιλώ για τον οικονομικό λεγόμενο πόλεμο που μαίνεται αθέατος σήμερα μέσα στους κόλπους της Ενωμένης Ευρώπης. Και το οξύμωρο: Κερδίσαμε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Τελειώνουνε τα τρόφιμα στα σπίτια. Οι άνθρωποι γεμίζουνε με χρέη. Μοιάζουμε, σαν λαός, με το ψοφίμι που η ύαινα συνεχώς το επισκέπτεται για να δει αν πέθανε… Και «ύαινα» είναι οι επίβουλοι ξένοι, οι οποίοι μυρίστηκαν αίμα. Απλά, αποφεύγουν να δώσουν αυτοί το τελειωτικό χτύπημα. Τους αρκεί που ψυχορραγούμε.
Υπάρχει κι ο κίνδυνος εξ ανατολών. Νιώθουν μπερδεμένοι. Αν πάντως συνηγορούν υπέρ των παραδοσιακών εχθρών μας – για κοίτα… Εμείς, ένα φιλήσυχο έθνος, και έχουμε εχθρούς! – το κάνουν από αδιαφορία και αμέλεια. Εγκληματικές ιδιότητες αμφότερες μιας εκνευριστικά ανεύθυνης στάσης. Σαν τους Αθηναίους όταν ο Φίλιππος κατέβαινε προς τον νοτιά.
Και δε μάς βρίσκεται κανείς πια έμπειρος πολιτικός, να εκφωνήσει έναν έστω φιλιππικό…
Εκβιάζονται, δεν χωρεί αμφιβολία. Το πράγμα μιλάει μόνο του. Ποιος ξέρει τι πομπές έχουνε κάνει. Τους βαστούν στο χέρι· τους σέρνουν απ’ τη μύτη. Πώς μπορούνε και γελάνε, απορώ. Στα κάθε λογής συνέδριά τους, γελαστοί μάς προκύπτουν. Έτσι δεν είναι;
Αλλά, για ποιους λέω; Για τον γείτονα; Για τη Μαρίκα –ποια Μαρίκα; Μια κυρά-Μαρίκα που γνωρίζω, απόψε δεν έχει γάλα για τα εγγονάκια της. Πείνα, κυρίες και κύριοι. Πείνα! Σωτήριον έτος 2012.
Καληνύχτα σας…
 |  |
