Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ (Μέρος Β΄)
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
«Θα σας διεμβολίσω», φώναξε με τον τηλεβόα στα γερμανικά ο καπετάνιος του άλλου πλοίου!
«Τι είπε;», ρώτησα τη Σούλα που γνωρίζει φαρσί τα γερμανικά…
«Ότι θα μας διεμβολίσει»!
«Πες του ότι θα μού κλ@σει μια μάντρα αρχ@δια»...
Η Σούλα πήρε τον δικό μας τηλεβόα, τον τσίγκινο. Φανταστικό βέβαια, καθώς όλη την περιπέτεια τη ζούμε – όπως είπαμε και στο Α΄ μέρος – από το κρεβάτι μας στην κρεβατοκάμαρά μας.
«Ράους, ράους και ράους!», είπε η Σούλα.
«Αυτό είναι η μετάφραση»; Ρώτησα.
«Ναι»… Απάντησε.
«Και, η λέξη “μάντρα” πώς είναι στα γερμανικά»;
«“Ράους”», έκανε αθώα.
Έκρινα πως δεν είχε νόημα να επιμείνω. Στον μάταιο τούτο κόσμο που κατασκευάσαμε, δεν αποκλείεται τελικά να είναι κι έτσι. Πήρα εγώ ο ίδιος τον τηλεβόα στα χέρια μου και μίλησα:
«Κάπτα* (φόρος τιμής στον Νίκο Καββαδία και το διήγημά του, «Λι») τάδε μου, κάπτα πώς σε λένε… Για άκου ’δώ, μωρέ!... Το καράβι μας είναι ελληνικό! Δεν έχεις δικαίωμα να μάς διεμβολίσεις»!
«Έχω και παραέχω»!!! (Ο άλλος τηλεβόας).
«Μπα; Και γιατί παρακαλώ»; (Ο δικός μας τηλεβόας).
«Γιατί χρωστάτε της Μιχαλούς, εεε της Αγγέλας. Και πρέπει να πληρώσετε»! (Ο άλλος τηλεβόας).
Η Σούλα με σκούντηξε με τον αγκώνα της: «Να πληρώσουμε, τζουτζούκο μου! Να πληρώσουμε! Μην τού πας κόντρα!... Θα μας γ@μήσει»!
«Ρε, Γερμανέεε!!! Αν σού πάω κόντρα, θα μας γ@μήσεις»; (Ξανά ο δικός μας τηλεβόας).
«Ναιεεε!!!». (Ξανά ο άλλος τηλεβόας).
Στο μεταξύ, τα δύο πλοία βρέθηκαν τόσο κοντά μεταξύ τους, ώστε ακουγόμασταν και χωρίς τηλε-βόα. Μ’ έναν απλό τηλε-κροταλία. Καταφέρναμε, μάλιστα, να διακρίνουμε δια γυμνού οφθαλμού τον συνομιλητή μας. Ω, πόσο έμοιαζε με τον γνωστό μας Φούχτελ!... (Υποσημείωση για το Ε.Σ.Ρ.: Έμοιαζε μόνο… Δεν ήταν! Χε, χε)...
«Βρε, καλώς το παλικάρι», τον καλωσόρισα για να τον καλοπιάσω.
«Αλλού αυτά! Κατέβαινε το παραδάκι και γρήγορα»! (Ανένδοτος εκείνος).
«Μα… Δεν έχω»!
«Α, τότε να πληρώσεις σε είδος: Μέτρον άλφα· βύθισε τους μισθωτούς σου και τους συνταξιούχους».
Το αίμα μου, πάγωσε! Έριξα μιαν απελπισμένη ματιά στη Σούλα… Η Σούλα έκανε γρήγορους υπολογισμούς. «Τάκη, ας τον ακούσουμε», πρότεινε. «Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι βρίσκονται στο κάτω-κάτω πάτωμα του καραβιού μας… Τι πειράζει να τούς ανοίξουμε μια τρυπούλα; Ούτε που θα το καταλάβουν»…
«Θα τους θυσιάσουμε για να σωθούμε»;
«Φυσικά»! Επέμεινε με πονηρό χαμογελάκι η τετραπέρατη γυναίκα μου. «Άλλωστε, αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα». Φίλησε σταυρό με τα δάχτυλά της.
«Γερμανέεε! Εντάξει, έγινε!... Τους βουλιάξαμε».
«Ωραία! Μπράβο, καλά παιδιά! Και τώρα, θα κάνετε το ίδιο στους δημόσιους υπαλλήλους σας. Είναι πάρα πολλοί και το καράβι σας δυσκολεύεται».
«Πού τους έχουμε τους δημόσιους υπαλλήλους;», ψιθύρισα στ’ αφτί της Σούλας…
«Στο λίγο παραπάνω πάτωμα από τους συνταξιούχους»…
«Έχουμε πολλά πατώματα»;
«Ου! Εννιά και δέκα! Μη φοβάσαι, τζουτζούκο μου! Στείλ’ τους κι αυτούς να πάνε στο διάολο»!...
«Γερμανέεε! Το κάναμε κι αυτό!... Είσαι ευχαριστημένος τώρα»;
«Όχι!... Δεν είμαι ευχαριστημένος!... Στο πιο πάνω από τους δημόσιους υπαλλήλους πάτωμα, εκεί που έχετε τους δημοσιογράφους, κάποιος μού βγάζει γλώσσα»!...
«Ποιος είν’ αυτός, να τον σύρω στα δικαστήρια»;
«Τράγκας, ονομάζεται! Τι δικαστήρια τσαμπουρνάτε; Πάτε να κερδίσετε χρόνο; Βούλιαξέ τους όλους μαζί, να ξεμπερδεύουμε».
«Αράπη μου», διαμαρτυρήθηκα στη γυναικούλα μου. «Ο Γερμανός έχει ξεσαλώσει για τα καλά»!
«Δεν πειράζει, μωρό μου», γουργούρισε εκείνη. «Κάνε του το χατίρι, για τελευταία φορά»… Τράβηξα τον φελλό κι ο όροφος των δημοσιογράφων πλημμύρισε…
«Ε!!! Μ’ ακούτε»; Έσκουξε ο Γερμανός γερμένος στην κουπαστή του.
«Σ’ ακούμε», τού απάντησα με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου. «Αλλά, πώς ψήλωσες έτσι»;
«Δεν ψήλωσα εγώ»!...
«Μα πώς δεν ψήλωσες;», είπα. «Αφού τώρα σε βλέπω πιο ψηλά! Ψήλωσε το καράβι σου μήπως»;
«Όχι καλέ», απάντησε ο Γερμανός. «Δεν ψήλωσε το καράβι μου. Εσείς βουλιάζετε!... Αλλά μην νοιάζεστε!... θα έρθει ο Αλέξης ο Τσίπρας και θα σας σώσει»!!!
Σωθήκαμε…
 |  |
