Άρθρο του Παναγιώτη Θ. Τουμάση
Λοιπόν, επειδή δεν έχω τοποθετηθεί για τη μάσκα, κι επειδή δεν έχω τι να κάνω κι από το να τα ξύνω, καλύτερα να γράψω ένα ταπεινό άρθρο... Η μάσκα είναι ταμάμ! Σκεφτήτε τώρα, να μπείτε μέσα σ' ένα λεωφορείο και να φτερνίζονται ή να κλάνουν όλοι... Δεν σάς έρχεται να στουμπώξετε μιαν εσάρπα για να καλύψετε τη μύτη σας, όπως-όπως; Σάς έρχεται. Ειλικρινείς να είμαστε. Εδώ, ένας βενζινάς που ξέρω - τα παλιά τα χρόνια μιλάμε τώρα - πάντα όταν ήτανε να πάρει το Α7 από το Μαρούσι για να κατεβεί Κάνιγγος, έπαιρνε μαζί του κι ένα κομμάτι στουπί. "Τι το θέλεις το στουπί και το κουβαλάς μαζί σου, βρε Άγγελε", τον ρώτησα μια μέρα. "Άσε, Παναγιώτη. Κλάνουνε, φτερνίζονται και βήχουν. Μ' αυτό σκεπάζω τη μύτη μου και έχω σωθεί. Ειδάλλως, όλο με ιώσεις και πυρετούς έβγαζα τους χειμώνες. Και δεν ήξερα και τι τρέχει"... Έτσι μού είπε ο Άγγελος, καλή του ώρα, το κλείσανε με τον συνεταίρο του το βενζινάδικο και πλέον στη θέση του, έγιναν εκεί γραφεία...
Σήμερα, που είναι κι η πρώτη μέρα στο σχολείο, είδα στην τηλεόραση μια μαμά να διαμαρτύρεται που το παιδί της θα φορέσει μάσκα. Καλέ μαμά, πού στέλνεις το παιδί σου; Ξεβράκωτο στ' αγγούρια; Να τη φορέσει τη μασκούλα του, γιατί να μην τη φορέσει; Κι έχει εγερθεί και κίνημα ολόκληρο. Πρωτοστατούν κάτι - υποτίθεται - γιατροί διαδηλώνοντας εναντίον ακόμη και του ίδιου του κορωνοϊού. "Δεν είναι πανδημία ο κορωνοϊός. Μια γριππούλα είναι". Ου να χαθούνε με τα μούτρα τους. Όπως βλέπετε, αγαπητοί αναγνώστες μου και αναγνώστριές μου, τηρώ ουδέτερη στάση... Φανταστείτε, δηλαδή, να μην τηρούσα. Πόσα θα είχα να τούς σούρω... Συνεχίζω... Σκεφτείτε: Με τόσο φύλαγμα που κάνουμε, τόσα περιοριστικά μέτρα, τόσες ατομικές ευθύνες του καθενός μας, και όμως, ο κορωνοϊός θερίζει τη γη. Στο τέλος, πόσοι θα μείνουμε; Άμα μείνουμε λίγοι, ελάχιστοι ή σχεδόν καθόλου, θα μοιραστούμε - οι επιζήσαντες - τις βίλες των διπλανών μας. Τα υπάρχοντά τους, όλα πια θα γίνουν δικά μας. Αρκεί να φυλαχτούμε. Υπάρχει καλύτερο τζακ-ποτ από αυτό; Πάρτι θα γίνει!...
Kαλό είναι να μη γίνει πάρτι. Να φυλαγόμαστε. Καλού-κακού, ας φυλαγόμαστε. Κανένας δεν πέθανε επειδή φυλάχτηκε. Πολλοί, αντιθέτως, πεθάνανε, επειδή δεν φυλαχτήκανε. Τώρα βγήκαν οι άλλοι και τούς κουρκούνιασε να κυκλοφορούν αμάσκωτοι, σαν να μην τρέχει το παραμικρό. Πού ζούμε; Σε τι ζωώδη ανθρώπινη φύση μέσα, έχει εγκλωβιστεί ο κακόμοιρος ο Φρικολέν, ο ισχνός και πάντα φοβισμένος υπηρέτης του Μπάρμπα Συνετού; (Από το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν, "Ροβήρος ο Κατακτητής). "Κυρ-Μπάρμπα, κυρ-Μπάρμπα", φωνάζει γεμάτος τρόμο ο Φρικολέν. "Μας ακολουθεί ο ...κορωνοϊός"!!! Για να τού απαντήσει ο αφεντικός του, "παράτα με, τώρα, Φρικολέν. Δεν βλέπεις; Έχω σοβαρή συζήτηση! Αμάν πια με τις φοβίες σου"... Και μοιράια, η κατάληξη θα είναι on board. Όχι στο "Άλμπατρος" φυσικά. Στη Μ.Ε.Θ. κάποιου νοσοκομείου. Θυμηθείτε το. Να τη φοράτε τη μάσκα.. Τέλος.
