Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ο ΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ (Μέρος Γ΄)
Οι κάμερες και οι φωτισμοί, πάντα με κάνουν να εξιτάρομαι. Όλο νομίζω πως είναι κάποια γιορτή. Για παράδειγμα, των Φώτων. Αφού, να σκεφτείς, άμα έβλεπα κανέναν Φώτη εκεί μέσα (τον Κουβέλη ίσως, καλή του ώρα) θα τού ευχόμουν ολόψυχα «χρόνια πολλά και να τα εκατοστίσει»!...
Τι υποβλητική ατμόσφαιρα!... Έξι αυτούσιες κάμερες μέτρησα – άπασες επί εδάφους… Μονάχους-μονάχ… εεε εδάφους-εδάφους. Σαν πύραυλοι, δηλαδή. Α, και μια φωτογραφική μηχανή που κοστίζει δυο-τρεις χιλιάδες ευρώ στην καθισιά σου, να την αγοράσεις.
Εκ δεξιών μου, καθόταν μια γυναίκα – των κυβικών μου σε κιλά – η οποία έβριζε αδιαλείπτως! Λες και είχε ελατήρια, βρε παιδί μου, όλη την ώρα πεταγόταν κι έβριζε. Κεφαλλονίτισσα θα είναι, υπέθεσα… Τη ζύγισα ερωτικά. Το ειδικό βάρος του θήλεως, το έκρινα μεν αμελητέο πάνω της, από την άλλη όμως, δε θα έλεγα όχι να απατούσα την Σούλα… Μόνο για μια βραδιά· μια βραδιάαα!... (Γουρούνια που είμαστε, εμείς οι άντρες).
Στο μεταξύ, η εκπομπή εν εξελίξει…
«Πείτε μας, κύριε Υπουργέ της Ανάπτυξης, πώς στην ευχή θα έχουμε ανάπτυξη;»… (Ο εκφωνητής στα καλύτερά του – τον έβλεπα και τρισδιάστατο, τώρα).
«Μπούρδου-μπούρδου, παπαμπούρδου»…
«Πείτε μας, κι εσείς κύριε βουλευτά της Αντιπολίτευσης, ditto»… (Γεια σου, ρε εκφωνητή, γίγαντα).
«Παπαμπούρδου-μπουρδου, μπούρδ…»…
«Ψέματα λέει», πετάχτηκε κάποιος καθηγητής ισχνός και μαυριδερός.
«Μη με διακόπτετε»…
«Θα σας διακόπτω όποτε θέλω εγώ»…
Κατόπιν, τον λόγο παίρνει μια δημοσιογράφος, νέα συνεργάτιδα της εκπομπής, ονόματι Παναγιωτούλα Λυγερή: «Κοιτάξτε να δείτε, καλέ… Αν δεν είναι Άλφα, τότε θα είναι: ή Βήτα συναφές ή Γάμα συναφές», τόνισε με την κομψή προφορά της. «Δέλτα άσχετο, ωστόσο, αποκλείεται να είναι»…
Μιλάει με γενικότητες, για να γίνει αρεστή στον εργοδότη της – τον εκφωνητή, εν προκειμένω – συμπέρανα. Οι καιροί γαρ, χαλεποί και η κρίση, ου μενετή… Δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να επαναλαμβάνει τον γνωστό κανόνα του Ντιρκέμ στην Κοινωνιολογία. Αλλά, ο εκφωνητής έχει σπουδάσει στην Πάντειο. Σίγουρα, κάτι τέτοια τα πιάνει στο φτερό!
Ψαχούλεψα στο αριστερό τσεπάκι του πουκαμίσου μου, για το χαρτάκι με τις σημειώσεις. Βέβαια, και εγώ στις σημειώσεις μου, απέφευγα το άλμα στο Δέλτα, ομολογώ. Παρότι, μέσα στο κεφάλι μου, ένα τεράστιο Δέλτα άρχιζε σιγά-σιγά να σχηματίζεται… Πιο μεγάλο κι απ’ το Δέλτα του Νείλου!
Και, ε, ρε, νίλες που με περίμεναν, παρακάτω…
Ποιος είδε τον Αιθίοπα,
πρεσβύωπα και μύωπα,
να ψάχνει τα γυαλιά του,
που ’ν’ σαν του Ευαγγελάτου;
Ααα!... Δεν μπορούσα να διαβάσω!!! Όλα τα υπολόγισα πριν φύγω απ’ το σπίτι μου, την πρεσβυωπία μου, ΔΕΝ την υπολόγισα!... Ποιος θα με βοηθήσει, τώρα; Κι αν, όπως είδαμε στο Β΄ μέρος, η Σούλα βρίσκεται κάπου εδώ κοντά, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να μού προσφέρει το παραμικρό;
Υπάρχει ελπίδα; Μα, νάσου, εκείνη την στιγμή, μια χαριέστατη δεσποινίς – λέτε να είναι η Σούλα μασκαρεμένη; – πλησίασε και μού ενεχείρισε (= μού έβαλε στο χέρι) το διαφημιστικό φυλλάδιο κάποιων Εκπαιδευτηρίων. Το άνοιξα. Έγραφε: «και, Δ) προσφέρουμε, μπλα-μπλα-μπλα, της Παναγιάς τα μάτια»…
Ω, ιδού η απάντηση! Το Δέλτα… Θα τούς πω ό,τι εντελώς σκέφτομαι… Να πάνε στα κομμάτια οι σημειώσεις μου. Μια αγαθή παρέα, άλλωστε, είμαστε όλοι…
«Και τώρα, θα πάρουμε τη γνώμη μερικών τηλεθεατών στη γαλαρία», βροντοφώναξε ο εκφωνητής και με πλησίασε με το μικρόφωνο. Τον κοίταξα προφίλ· τον κοίταξα κι ανφάς!... «Σας ακούμε, κύριε Ξαπλαρή! Τι έχετε να δηλώσετε»;
«Έχω να δηλώσω, κυρίες και κύριοι, καταρχάς ότι πρέπει να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά μας»!... Αυτόματα, οι κυρίες και οι κύριοι, ή, σωστότερα, μόνον οι κύριοι – απουσίαζαν οι κυρίες από το κεντρικό τραπέζι – κοίταξαν ασυναίσθητα τα «μαγαζιά» τους, να ελέγξουν εάν είναι κλειστά… Τότε (ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ), η Σούλα – ναι, η Σούλα αυτοπροσώπως! – μπήκε στην αίθουσα με μια ταμειακή μηχανή στα χέρια της χτυπώντας λογαριασμούς!!! Εν συνεχεία, κατέβασε ρολά, έβαλε λουκέτο κι έφυγε…
(Ζήτα έβγαλε ή το ξέχασε σάμπως);
«Ωραία, μάς τα λέτε, κύριε Ξαπλαρή», πανηγύρισε ο εκφωνητής εντυπωσιασμένος. «Πολύ παραστατικά»…
«Η …Σούλα», απάντησα. Κι έδειξα με το δάχτυλό μου, τον Θεό.
Αναθάρρησα πραγματικά, πήρα λίγη φόρα και συνέχισα: «Έχω, επίσης να δηλώσω, κυρίες και κύριοι, ότι πρέπει να μαζέψουμε τους λαθρομετανάστες και να τους βάλουμε να σκάβουν τα χωράφια μας»!...
Η Σούλα ξαναμπούκαρε μέσα!... Πω, πω, αυτό πια, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!... Έπαθα την πλάκα μου, κανονικά! Αμ, οι άλλοι; Εμβρόντητοι παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα…
Η Σούλα, αυτή τη φορά, έσερνε απ’ τον γιακά έναν λαθρομετανάστη, στον οποίον είχε περάσει αλυσίδες στα πόδια, ενώ τού είχε δώσει να βαστάει μια τσάπα. Ταυτόχρονα, τον διέταζε:
«Σκάβε, δούλε! Σκάβε, σκλάβε!
Σκάβε, κόπανε μεγάλε!
Να παράξεις, τα μαρούλια!...
Σκόρδα!... Και κοκκινογούλια»!...
Διέπρεψα!... Δεν σάς λέω τίποτα περισσότερο!... Κυριολεκτικά, έσκισα!!! Αναχωρώντας από τα στούντιοζ (sic), μια δυνατή βροχή με έκανε λούτσα… Αλλά, ούτε η βροχή, κατάφερνε πλέον να με πτοήσει. Ήμουν ο νικητής!... (Κι ας χαμένος…). Πάνωθέ μου, δεν πετούσε η Σούλα. Όχι… Αυτή θα γύρισε νωρίτερα από μένα, για να μην την υποψιαστώ… Πάνωθέ μου, πετούσε ο …Ντιρκέμ.
«Είμαι περήφανος, τέκνο μου, για σένα», έλεγε ο Ντιρκέμ. «Κατάφερες να πας στο Δέλτα, πετάδην»!...
«Σας ευχαριστώ θερμά, Διδάσκαλε», τού αποκρίθηκα. «Κι εσείς, πετάτε… Προσέχετε μόνο λίγο, τις κολώνες της Δ.Ε.Η. Είναι πανάκριβο το ρεύμα, πανάθεμά το»!...
Δείτε την ανάρτηση και στο Enikos.gr
 |  |
