Πάνω στην κάλπη συνεχώς, πλην απ’ τους ψηφολέκτες,
η Χριστοφιλοπούλου μας, ζούσε δικό της δράμα,
τον ήχο, κι αν τον έκλεισαν εις της τιβί τους δέκτες,
άκουγες το γουργούρισμα και το βουβό της κλάμα!
Κάποια στιγμή, που φάνηκε πως, ο φτωχός ο Μπένι,
βρίσκεται στην παραπομπή με το ’να του το πόδι,
την είδαμε την άμοιρη, στο βήμα ν’ ανεβαίνει
και στον Μαρκογιαννάκη να χτυπιέται σαν χταπόδι!
Άμα τυχόν την έβλεπε συνάμα ο Βενιζέλος,
θα ’τοιμαζόταν, σίγουρα, να μπει στην λαιμητόμο
και θα ’χε σε προσχέδιον, απ’ την αρχή ως το τέλος,
αχ, των υπομνημάτων του τον πρώτο τους τον τόμο!
Μα κι η Κωνσταντοπούλου μας, στο μεταξύ, ετριγύρνα,
σαν νυχτοπούλι, δω και κει, μετρώντας με το μάτι,
ούτε λιβάνι, ούτε χρυσό δεν ήθελε, ούτε σμύρνα,
μόν’ να τής βγούνε τα κουκιά, μήπως και γίνει κάτι!
Γοργά τα πράγματ’ άλλαξαν, γοργά τροπή πήρε άλλη,
το μεταμεσονύκτιο κι απίθανο αυτό θρίλερ,
ότι πολλοί τη γλίτωσαν κανείς δεν αμφιβάλλει,
ο Μπένι δεν «σκοτώνεται», παρά με …Κατερπίλλερ*!
(* Caterpillar = Τα γνωστά τρακτέρ – ένα από αυτά μάλιστα σκότωσε το πουλάκι Τσίου).
 |  |
