ΕΥΦΥΪΑ ΑΝΩ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΟΡΟΥ
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ουφ!... Αν δεν τρελαθώ σήμερα, δε θα τρελαθώ ποτέ… Αυτές οι μικρές αγγελίες, έκαναν τα ματάκια μου να βλέπουν …αγγέλους! Όχι φυσικά, τους Αγγέλους του Ρίαλ! Αυτοί είναι στο ραδιόφωνο… Αγγέλους κανονικούς, με φτερά! (Και με κέρατα, άμα λάχει). Ζαλίστηκα από το πρωί, να ψάχνω, να ψάχνω…
«Τι ψάχνεις, τζουτζούκο μου»; (Ωχ, η Σούλα μάς έλειπε τώρα).
«Αγγέλους ψάχνω, Σούλα μου… Εεε, με συγχωρείς· μπερδεύτηκα. Δουλειά ψάχνω, αγάπη μου. Με απέλυσαν από την εφημερίδα»…
«Ποια εφημερίδα; Έγραφες ποτέ ΕΣΥ σε εφημερίδα και δεν το ξέρω»; (Αχ, αυτή η γυναίκα μου, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω).
«Εννοώ, από την εφημερίδα που ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ να με πάρουνε»…
«Αμ, έτσι πες, παιδάκι μου! Είπα κι εγώ. Από πότε ο αντρούλης μου έγινε σαΐνι»;
«Μπα; Ώστε αμφισβητείς την ευφυΐα μου, τώρα»;
«Άι Κιου, ραδικιού», χαχάνισε η αθεόφοβη.
«Πώωως» (τα πήρα στην κράνα)!...
«Να!... Να, μια αγγελία που ΕΣΥ είσαι εντελώς ανάξιος για να την πιάσεις»… Έκανε η Σούλα υποτιμητικά, αφού διάβασε επί τροχάδην πεντέξι πυκνογραμμένες σελίδες με ψιλογράμματα.
«Ααα, το παρατράβηξες! Εγώ, από τις πέντε τα χαράματα στραβώθηκα κυριολεκτικά μήπως βρω κάτι εδώ μέσα, κι εσύ δηλαδή το βρήκες στο πιτς-φυτίλι»;
«Αμέ»! Μωρέ, απάθεια… Τέτοια μούτρα (!) δεν γερνάνε. «Διάβασε και θα δεις»…
ΜΙΚΡΗ ΑΓΓΕΛΙΑ υπ’ αριθ. 4.999: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΗΧΑΝΟΔΗΓΟΣ για Τραμ ή Μετρό. Προσόντα: Ευφυΐα άνω του Μέσου Όρου.
Ιδού, λοιπόν, γιατί η δυνάστις της ζωής μου, η λατρευτή μου (sic) σύζυγος, η Σούλα Μιζερή με τ’ όνομα (και το επώνυμο), δηλώνει χαιρέκακα και δίχως ίχνος αισχύνης στο πετσί της, ότι είμαι ανάξιος για τούτη τη θέση… Διότι απλούστατα απαιτείται, όπως γράφει, «ευφυΐα άνω του μέσου όρου»… Σιγά! Τι σόι ευφυΐα χρειάζεται τάχα, για να οδηγήσεις έναν ρημάδι συρμό; – ο οποίος στις ράγες του τσουλάει, αντί να τον πας σε πάει, στις αποβάθρες σταματάει και για Πειραιά τραβάει!
«Σούλα μου, κάνεις λάθος», επαναστάτησα. «Είμαι άξιος και πανάξιος!... Κι αν δεν με πιστεύεις, σήκω να πάμε μαζί ως εκεί, να δεις που θα με προσλάβουνε αμέσως»!...
«Αυτό να δω κι ας πεθάνω, χι, χι, χι»!... (Στο τέλος, θα τη φάει την μπούφλα της, δεν τη γλιτώνει)…
Βγήκαμε από το σπίτι πιασμένοι αγκαζέ – ο αξιότιμος κύριος Τάκης Ξαπλαρής μετά της συζύγου του, Σούλας, να λένε όλοι· να ζηλεύει η γειτονιά την απέραντη ευτυχία μας… Ελόγου μου λεπτός, αθλητικός κι η γυναικάρα μου διπλή μερίδα, να με βγάζει πάντα ασπρογέν… εεε ασπροπρόσωπο. Ενώ στο ανάποδο, θα μοιάζαμε με τον Καραμανλή (τον Κωστάκη) και την Νατάσσα του…
Α, πα, πα, πα!...
«Έχουν απεργία στο Μετρό και πρέπει να πάρουμε ταξί για να φτάσουμε στα Κεντρικά τους», με ενημέρωσε η Σούλα.
«Γιατί δεν παίρνουμε το Τραμ»; Απόρησα εύλογα.
«Έχουν απεργία, και στο Τραμ», με πληροφόρησε πάλι… Έκλαψα το τελευταίο μου δεκάευρω που, προσώρας, αναπαυόταν στο πορτοφόλι μου. Μας περιμένουν πείνες παραπέρα…
Ή, σωστότερα, μας περίμενε ο υπεύθυνος προσλήψεων προσωπικού της «Μετρό Ε.Γ.Ε.» (Ελληνο-Γερμανική Εταιρία σημαίνουν τα αρχικά).
«Χαίρετε», τον χαιρέτησα μπαίνοντας στο γραφείο του. «Χαίρετε, χαίρετε», επανέλαβε σαν μαγνητόφωνο η Σούλα στο πλευρό μου. Σε θέματα συμπαράστασης, πράγματι, τής βγάζω το καπέλο…
«Grüß Gott!», μας καλωσόρισε ο τύπος. Φαλακρός, με μουστακάκι Χίτλερ και γυαλιά Σούμπερτ.
«Εσείς προσλαμβάνετε το προσωπικό εδώ»; Ρώτησα.
«Γιαβόλ»! (Δυναμικός χαρακτήρας).
«Πολύ καλά! Έχω όλα τα προσόντα. Θα με προσλάβετε»; «Θα τον προσλάβετε; Θα τον προσλάβετε;», αντίλαλος στα δεξιά μου η φωνή της συζύγου μου.
«Άι Κιου»; Ρώτησε αυτός.
«Ραδικιού», πετάχτηκε η Σούλα. Τής έκλεισα το στόμα με την παλάμη. «Μχφμμμ, μχφφφφ»…
«Το Άι Κιου μου», ξεκίνησα να λέω εγώ, «χερ, εεε…»…
«Χάιντς»!!!
«Ναι, ναι, χερ Χάιντς μου, είναι Χάι-Φάι. Μπορείτε να το τεστάρετε κιόλας, αν θέλετε»…
«Να το τοστάρωωω; Ιχχχ»; Έμοιαζε να μην καταλαβαίνει καλά τα Ελλήνικος…
«Να το δοκιμάσετε, καλέ… Όχι στη γεύση, βέβαια – πάει, πέρασε η Κατοχή! Στην ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, να το δοκιμάσετε, κύριε Χάιντς μου»…
«Α, γιαβόλ, γιαβόλ! Για ΡΑΟΥΣ όλοι μαζί στο διπλανό δωμάτιο»!...
Στο διπλανό δωμάτιο, υποβλήθηκα σε εξονυχιστικό έλεγχο IQ. Ευτυχώς, πλάι μου βρισκόταν συνεχώς η αγαπημένη μου γυναικούλα, που για να τής ξεπληρώσω το καλό που μού πρόσφερε, θα πρέπει το βράδυ να τινάξω τα πέταλα στο κρεβάτι μας…
ΤΕΣΤ ΝΟΥΜΕΡΟ 1: Τα Έξυπνα Πουλιά.
Ο κύριος Χάιντς ελευθέρωσε από ένα κλουβί μια ντουζίνα έξυπνα πουλιά που τώρα πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας και έπρεπε – λέει – να πιάσω τουλάχιστον τρία, για να αποδείξω ότι «πιάνω πουλιά στον αέρα»…
Έλα όμως, που δεν πιανόντουσαν!!! Προσπαθούσα του κάκου να γραπώσω κάποιο απ’ το ποδάρι, εκείνο μού κλωτσούσε το δάχτυλο, μού κουτσουλούσε τα μαλλιά και τελικά ξέφευγε χωρίς μεγάλη δυσκολία. Η Σούλα, τότε, έσκυψε στ’ αφτί μου και μού ψιθύρισε: «Από τη μύτη πιάσ’ τα! Τα έξυπνα πουλιά, από τη μύτη πιάνονται»…
Ακολούθησα τη συμβουλή της και στο τσακ-μπαμ κράτησα στις φούχτες μου, εφτά-οχτώ από δαύτα… «Συγχαρητήρια, Takis», αναφώνησε έκθαμβος ο κύριος Χάιντς. «Ας προχωρήσουμε στη δεύτερη δοκιμασία»…
ΤΕΣΤ ΝΟΥΜΕΡΟ 2: Το Δύο επί Τρία.
«Πόσο μάς κάνει ένα κι ένα»;
«Δύο», απάντησα. Ο κύριος Χάιντς, συλλογίστηκα, εξετάζει τις αριθμητικές μου γνώσεις…
«Πόσο μάς κάνει δύο και δύο»;
«Τέσσερα», απάντησα. Ου, τι εύκολα που είναι! Με τέτοια θέματα θα σκίσω στις Πανελλήνιες, εεε στο τεστ Άι Κιου, ήθελα να πω…
«Καιεεε… πόσο κάνει δύο επί τρία»; Ωχ, κάτι στον τόνο της φωνής του, δε μού αρέσει. Να απαντήσω «έξι» ή να πάρω τη βοήθεια του κοινού; (Εν προκειμένω της Σούλας)… Ας απαντήσω «έξι»…
«Κύριε Χάιντς μου, το δύο επί τρία, μάς κάνει…»… Η Σούλα με αριστερό ντιρέκτ, σχεδόν μού τσάκισε τα δόντια για να με προλάβει, απαντώντας ταυτόχρονα για λογαριασμό μου, «…καμαρούλα μια σταλιά»!* (Φόρος τιμής στον μεγάλο μας τραγουδιστή, Γιάννη Πουλόπουλο).
ΤΕΣΤ ΝΟΥΜΕΡΟ 3: Οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης.
«Είσαι ο μοναδικός, αγαπητέ Takis Xaplaris (τώρα ανάφερε και το επώνυμό μου, σημάδι πως είμαι πολύ κοντά στην πρόσληψη μάλλον), που κατάφερε να ξεπεράσει και τις δύο προηγούμενες δοκιμασίες… Μένει μόνο μία ακόμη και, αν απαντήσεις σωστά, θα γίνεις εσύ ο οδηγός του Μετρό στη γραμμή, “Άγιος Μάμας – Άγιος Πέτρος”»…
«Μπρρρ, λίγο μακάβρια ακούγεται η διαδρομή, κύριε Χάιντς μου»…
«Ya! Ya!... Αλλά μην σε ανησυχεί… Ξεκινάει από την κοιλιά του Άγιου Μάμα και φτάνει στον προθάλαμο του Άγιου Πέτρου», με καθησύχασε (!) ο κύριος Χάιντς…
«Ωραία! Ακούω την ερώτησή σας»…
«ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΑΜΑΡΑ, ΒΕΝΙΖΕΛΟ, ΚΟΥΒΕΛΗ»;
Εκεί κόπηκα… Ούτε η Σούλα με έσωζε πια, ούτε τίποτα. Εμένα, άμα μού μιλήσουνε για τους παραπάνω, χ@σε μέσα Πολυχρόνη!...
 |  |
