Αυτό το ρομπότ - τον «βιονικό άνθρωπο» όπως το χαρακτήρισαν οι δημιουργοί του - ούτε ο εξόχως ιδιοφυής Ισαάκ Ασίμοφ δεν κατάφερε να φανταστεί, στο επικό έργο του, ΕΓΩ, ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ.
Ξεπερνά πράγματι την φαντασία ακόμη και των πιο τολμηρών συγγραφέων Ε.Φ. των μισών του περασμένου αιώνα. Ρομπότ, εντάξει! Φωνητική ομιλία, φωνητικές χορδές, σύνθεση, εντάξει! Μηχανικά μέλη (χέρια-πόδια-άντε και μάτια), εντάξει! Αλλά σπλήνα, σηκώτι, καρδιά, αρτηρίες, φλέβες κ.ά.τ., ε, όχι! Κυριολεκτικά, παραπάει... Πρόκειται σίγουρα για αρρωστημένη πολυτέλεια και υπερβολή, την οποία ωστόσο η αληθινή ζωή φαίνεται πως συνηθίζει και, υπό τις κάθε είδους τοιαύτες συνθήκες, ειρωνικά ευνοεί.
Ο βρετανός ρομποτιστής Ρίτσαρντ Γουόκερ μαζί με τον καθηγητή βιο-μηχανικής Αλεξάντερ Σεφαλιέν, δαπάνησαν περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια για να φέρουν στον κόσμο το εν λόγω εκτρωματικό δημιούργημά τους, ονόματι Ρεξ («βασιλιάς», στα λατινικά). Και ο Ρεξ, παρότι δεν διαθέτει - προς το παρόν (μπρρρ!) - ανθρώπινο εγκέφαλο, και επίσης όλα τα όργανά του είναι απολύτως τεχνητά (μέχρι και το συνθετικό αίμα που κυκλοφορεί στις πλαστικές του αρτηρίες), αν τον καλοπροσέξετε στο βίντεο, κοιτάζει με ιδιαίτερα παράξενο τρόπο τον καθένα γύρω του, ειδικά αυτόν που μιλάει και, γενικά, μοιάζει να καταλαβαίνει πολύ καλά τα γινόμενα...
Άραγε, πόσο μπορούμε να είμαστε σίγουροι, μετά απ' αυτό, ότι κάτι δεν θα μάς ξεφύγει στο μέλλον; Και πόσο θα παρουσιαζόμασταν διατεθειμένοι πλέον, να τοποθετήσουμε στο κεφάλι ενός παρόμοιου κατασκευάσματος τον διατηρημένο ζωντανό εγκέφαλο κάποιου τεθνεώτα συνάνθρωπού μας;
 |  |
