Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή. Η δημοκρατία, δημιούργημα και κληροδότημα στην ανθρωπότητα των προγόνων μας, καταστρατηγείται σχεδόν απολυταρχικά. Ευνόητες συμπεριφορές, όπως π.χ. η ελευθερία των βουλευτών να ψηφίζουν κατά το δοκούν τους και όχι αναγκαστικά σύμφωνα με τη γραμμή του Κόμματός τους, απορρίπτονται από τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών ομάδων. Οι παραβάτες διαγράφονται, εξωθούνται σε παραίτηση, κυνηγιούνται δικαστικά – δικαίως και αδίκως – εκβιάζονται ψυχολογικά…
Επιτρέπεται; Υπάρχει περίπτωση, υπό συνθήκες πολύ σοβαρές, να μπορεί ένα καθεστώς ανελευθερίας (=μη δημοκρατίας) να γίνεται αποδεκτό;
Η απάντηση είναι ανεπιφύλακτα «ναι», παρότι αρκετοί πολίτες τούτης της χώρας τείνουν να το αγνοούν ολοσχερώς – ακόμα και δημοσιογράφοι (κάποιοι, εσκεμμένα). Έτσι συνέβαινε και στην Ελληνική Αρχαιότητα, άλλωστε. Πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις, μεμονωμένα άτομα συγκέντρωσαν όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό τους με ρητά ανατεθειμένη από την Εκκλησία του Δήμου αποστολή να απαλλάξουν το κράτος (την πόλη-κράτος) από διάφορα δεινά – όπως, φέρ' ειπείν, να διεξάγουν πολέμους…
Σήμερα, μοιάζει να κυβερνιόμαστε από ένα τσούρμο προδοτών – για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλη χειρότερη (υπάρχει;) λέξη… Τέτοια είναι η διάχυτη εντύπωση που επικρατεί. Διότι, πώς αφήνονται τόσο σκαιά, τόσο σκληρά, τόσο αποτρόπαια, χιλιάδες άνθρωποι να αυτοκτονούν, να λιμοκτονούν, να μην έχουν σπίτι και να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια σαν σκυλιά; Ωστόσο, το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία! Στην Πορτογαλία! Στην Ιταλία εσχάτως. (Εκτός κι αν επανέλθει ο Μπερλουσκόνι, οπότε θα «δοκιμαστούν» πολλά).
Είναι, λοιπόν, κι εκεί προδότες; Μήπως, στον αντίποδα, κάποια αόρατη «Κα-Γκε-Μπε» έχει βάλει το δάχτυλό της και επηρεάζει τους ηγέτες; Τι τούς δώσανε να πιουν και τρελαθήκανε;
Έτσι, μέχρι να έρθει ένας «ευλογημένος τρελός» (βλ. Μπερλουσκόνι – το ξαναλέμε, γιατί αν δεν θα είναι ο συγκεκριμένος, θα είναι σίγουρα κάποιος όμοιός του) και να πειστούμε πραγματικά (είτε πανηγυρικά είτε δραματικά) για το positive ή το negative του πράγματος, θεωρούμε ότι σοβεί ένας αθέατος οικονομικός πόλεμος από το ένα άκρο της γηραιάς ηπείρου μέχρι το άλλο. Με προεκτάσεις ένθεν και κείθεν των οριζόντιων σημείων του ορίζοντα, ήτοι Η.Π.Α.–Ρωσίας.
Και δεν το θεωρούμε μόνο εμείς αυτό, μα καταφανώς και όλοι ομού οι σημερινοί κρατούντες τις τύχες των λαών στα χέρια τους… Τούτο το τελευταίο μας ανησυχεί πιο πολύ…
 |  |
