Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
«ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ να συνεργαστώ, είτε με τον Μπερσάνι είτε με τον Μπερλουσκόνι», δήλωσε ο Γκρίλο… Για να θέσει, στη συνέχεια, τρεις απαράβατους όρους προκειμένου να τελεσφορήσει η συνεργασία αυτή:
- Η θητεία των βουλευτών να μην υπερβαίνει τις δύο πλήρεις κοινοβουλευτικές περιόδους, ήτοι δέκα χρόνια το μέγιστο.
- Να αλλάξει ο εκλογικός νόμος που ενισχύει προκλητικά την πλειοψηφούσα παράταξη.
- Να καταργηθεί η χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος.
Σημειώνουμε ότι, ο Μπέπε Γκρίλο (όπως και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι), έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την ιταλική Δικαιοσύνη και τούτο ενδέχεται να επηρεάσει την τελική μέχρις εσχάτων άτεγκτη επιμονή του στους όρους του.
Και γιατί όχι, άλλωστε; Σίλβιο και Μπέπε, αν ήταν οινοπνευματώδες κοκτέιλ θα αποτελούσαν σίγουρα, εκρηκτικό συνδυασμό! Ως απλά …πνευματώδες κοκτέιλ τώρα, «δει δείξαι», βέβαια.
«ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ Η ΙΤΑΛΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ σταθερή κυβέρνηση», δηλώνει από μεριάς του ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και γλυκοκοιτάζει προς τ’ αριστερά, τον άσπονδο εχθρό του, Μπερσάνι… Σαν «Μάννα εξ ουρανού» έπεσε στον Καβαλιέρε η μεγάλη του επιτυχία στις Εκλογές. Σχεδόν βγήκε πρώτο κόμμα! Με λίγους βουλευτές ακόμα, κυβερνάει!...
Ασφαλώς θα καταριέται την ατυχία του να πρέπει να τα βρει με εκείνον που τον περνούσε «γενεές δεκατέσσερες» κάθε βδομάδα στην τηλεόραση (εν. τον Γκρίλο), σαν τον Λάκη Λαζόπουλο καλή ώρα, τον δικό μας…
Οι Ιταλοί ψηφοφόροι, καθόλου, όπως φάνηκε, δεν πτοήθηκαν από τα bunga-bunga πάρτι του. Καθόλου δεν τους ένοιαξαν οι πληθωρικές παλλακές του, οι επί χρήμασι, και «όλο το κάγκελο μέσα»! Γνωρίζουν στην πράξη την αξία του. Υπήρξε ο προηγούμενος πρωθυπουργός τους. Ουδείς αμφισβητεί την επιχειρηματική του δεινότητα.
Και, στο κάτω-κάτω, όταν ψηφίζουμε – γενικώς ειπείν – ψηφίζουμε τον καλύτερο «δούλο», τον ικανότερο ηγέτη, ο οποίος όμως δεν θα ηγείται με το να μάς καθίσει στο κεφάλι, αλλά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά μας. Αν είναι έκφυλος, παλιόφιλος (παραφράζουμε το «αλλόφυλλος») ή οτιδήποτε άλλο, πολύ λίγο ενδιαφέρει.
Η ΙΤΑΛΙΑ ΤΑΡΑΞΕ ΤΑ ΝΕΡΑ, κακά τα ψέματα. Τα «σκυλάκια» της Μέρκελ φαγώθηκαν να «γαυγίζουν» και να «υλακτούν» εναντίον των «δύο κωμικών», όπως χαρακτήρισαν τους Μπέπε Γκρίλο και Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ιδιαίτερα φοβούνται τον τελευταίο. Με τον τελευταίο στο τιμόνι, η κρίση στη γείτονα – και κατ’ επέκταση σ’ όλες τις κατατρεγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου – θα τα βρει σκούρα!
Ταυτόχρονα, μια ισχυρή λιρέτα ετοιμάζεται… Προάγγελος μιας δικής μας ισχυρής δραχμής. Πεσέτας πιο κει και ούτω καθεξής… Προσωρινά ευχόμαστε. Ώσπου να μάς παραχωρηθεί το δικαίωμα – de jure – να τυπώνουμε κι εμείς το κοινό μας χρήμα. Κατά το μέτρο του πληθυσμού μας. Κατά το μέτρο της ανάπτυξής μας, έστω. Αλλά να τυπώνουμε.
 |  |
