Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ω, πώς συγκινεί
βαθιά το μυαλό,
της Αντζελίνας το θάρρος,
γαλάζιοι ουρανοί,
κορμί από πηλό
και λεύτερη η σκέψη σαν γλάρος.
Γυναίκας φωνή
καλεί σε τρελό
γιορτάσι, που εχθρεύεται ο χάρος
κι η γη που πονεί
με μάτι θολό,
γενναία πολεμά σαν φαντάρος.
Δεν είναι σκηνή
ταινίας μελό,
μα πράξη μ' αιώνιο βάρος,
φως που 'χει φανεί
κι ιδού στο γιαλό
φωτίζει η ελπίδα σαν φάρος.
 |  |
