Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Στον δρόμο τ’ αυτοκίνητα κυλάνε,
σαν ένας χείμαρρος ορμητικός,
θλιμμένα τα ραδιόφωνα μιλάνε
κι ύστερα πέφτει, Θε μου, ο γενικός.
Αναρωτιέσαι σιγανά, «τι να ’ναι»
κι αρχίζει να σε πιάνει πανικός,
στο διπλανό διαμέρισμα πεινάνε,
μα τώρα πια και συ ’σαι νηστικός.
Λουφάζεις τυλιγμένος με την μπέρτα,
τη χιλιομπαλωμένη, την παλιά,
φοβάσαι του χιονιά τα σούρτα-φέρτα,
όπως το γκρίζο χρώμα στα μαλλιά.
Φωνές απέξω, ταραχές αβέρτα,
κοιτάς από τις γρίλιες. Σσστ! Μιλιά!
Τον γείτονά σου πάν’ σε μια κουβέρτα,
τόνε πυροβολήσαν στα σκαλιά.
Μετράς τα λόγια, σκέφτεσαι τον νόμο,
δηλώνεις ήσυχος, νομοταγής,
κάνεις για φίλο σου τον αστυνόμο
που δακρυγόνα φλόμωσε τη γης.
Αδιάφορα σηκώνοντας τον ώμο,
μπαίνεις μετά στ’ αμάξι κι οδηγείς,
για τις επαναστάσεις νιώθεις τρόμο,
μα να επαναστατήσεις δεν αργείς.
 |  |
