Λείπει η αλεπού από το παζάρι; Στη δική μας περίπτωση, λείπει, και μάλιστα πολύ συχνά. Ωστόσο, για μια φορά – επιτέλους – πράξαμε το ορθόν. Πήγαμε στην Ε.Ρ.Τ. Ναι, ναι, φίλες και φίλοι!!! Δεήσαμε...
Ω, τι κινητικότητα, τι κακός χαμός κυριολεκτικά!... Από μακριά, το ραδιομέγαρο μοιάζει εμπριμέ. Και πώς να μην μοιάζει έτσι άλλωστε, με τόσα πανό, τόσα πλακάτ, τόσο μπογιατισμένο πανί με το οποίο το επικάλυψαν; Αν οι άνθρωποι επένδυαν την εν λόγω ενεργητικότητά τους σε κάποιας μορφής παραγωγική διαδικασία, θα είχαν κάνει θαύματα. Αλλά και την Ε.Ρ.Τ., τη θέλουμε. Δεν τη θέλουμε; Η Ε.Ρ.Τ. επιδεικνύει ένα εντελώς νέο πρόσωπο τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες. Τις μέρες του αγώνα της, δηλαδή.
Οι δημοσιογράφοι πέταξαν το πρωτόκολλο στα σκουπίδια. Απέβαλαν τη δήθεν δεοντολογία από πάνω τους κι έγιναν πραγματικοί δημοσιογράφοι πλέον. Ανακάλυψαν τη Δημοσιογραφία! Τη Δημοσιογραφία όχι μόνο ως λειτούργημα αλλά και ως Τέχνη. Εξωτερικεύουν την καρδιά τους, τα συναισθήματά τους, υπηρετούν την αλήθεια όπως την αισθάνονται κι όχι όπως τούς έχουνε πει να την αισθάνονται. Είναι μοναδικό σχολείο αυτό που συμβαίνει, για τους περισσότερους.
Βλέπουμε ανθρώπους βαμμένους μπλε κατά το παρελθόν, να στέκονται τώρα μπροστά στις κάμερες με το κύρος των λίγων κορυφαίων μας, όπως π.χ. τον Νίκο Χατζηνικολάου, και να τον σβήνουν κιόλας τον Νίκο Χατζηνικολάου! Η αλήθεια δίνει μεγαλοσύνη στον κάθε δημιουργό, πώς λοιπόν θα μπορούσε να μη δίνει μεγαλοσύνη στον δημοσιογράφο;
Τέλος, θεωρούμε ότι η αντίσταση της Ε.Ρ.Τ. αποτελεί αντίσταση του τελευταίου προπυργίου Δημοκρατίας που μάς έμεινε. Εάν πέσει η Ε.Ρ.Τ., η Δημοκρατία τελείωσε στη χώρα μας δια παντός! Γι' αυτό κι εμείς πήγαμε εκεί, χθες...
 |  |
