ΚΑΙ ΤΙ ΔΕ ΖΗΣΑΜΕ οι κακόμοιροι! Μια εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου όπου η χώρα μας δανείστηκε υπέρογκα ποσά από τις διεθνείς αγορές. Βέβαια, ο Ανδρέας Παπανδρέου ο μακαρίτης είχε τότε τη δραχμή και μπορούσε να τυπώνει όσο χρήμα ήθελε. Πονηριά του, θα πείτε. Τους έπιασε κότσους τους κουτόφραγκους. Έλα όμως που μετά απ’ αυτόν μάς προέκυψε Σημίτης – ο «σπυριάρης» στο λεξιλόγιο του Λαζόπουλου. Ο Σημίτης παράβλεψε το γεγονός ότι το δικό μας νόμισμα μπορούσαμε ασταμάτητα να το πληθωρίζουμε ώσπου οι ψωροδραχμούλες μας εντέλει να καταντήσουν πιο ευτελούς αξίας ακόμη κι από τις ιταλικές λιρέτες του ίδιου καιρού. Μα θα παρέμεναν δραχμούλες, δικές μας, κατά-δικές μας να τις κάνουμε όπως θέλουμε. Και μας έβαλε στην ευρωζώνη, αφού πρώτα μαγείρεψε τα στοιχεία διογκώνοντας με λογιστικές αλχημείες τα οικονομικά μας μεγέθη, με τις ευλογίες των ξένων πάντα, καθώς τους ξένους τους συνέφερε να μας προσαρτήσουν στο άρμα ενός νομίσματος – του ευρώ – που εκείνοι διευθύνουν απόλυτα. Άρα, κάποια στιγμή, θα τραβούσαν τα λουριά· όπερ και εγένετο. Σιγά μη δεν το έκαναν, δηλαδή. Περίμεναν, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Και τον κατάλληλο έλληνα ηγέτη (!), ο οποίος θα τσιμπούσε το δόλωμα. Βλέπεις, δόλωμα χωρίς το ψάρι, είναι άχρηστο δόλωμα. Κι όπου ψάρι, λέγε με: Γιώργος Παπανδρέου.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ τρόμαξε μόλις αντίκρισε τα άδεια μας ταμεία. Ταυτόχρονα, σε κάποιο άλλο γραφείο, κάπου στις Βρυξέλλες, ένας ευρωπαίος κομισάριος όλα τα γνώριζε και έτριβε τα χέρια του με ικανοποίηση. Για την ακρίβεια, αυτός ο ευρωπαίος κομισάριος μπορεί και να απόρησε πώς και αντέξαμε τόσο χρονικό διάστημα. Πώς και αργήσαμε υπερβολικά να το συνειδητοποιήσουμε. Αλλά η εξήγηση είναι απλή για τους γνώστες: Ο Κώστας Καραμανλής, ο προκάτοχος του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν τόσο πολύ απασχολημένος με τα σουβλάκια και τα κοκορέτσια του, που δεν πρόσεξε πιο έγκαιρα ότι τα ταμεία μας ήταν άδεια! Κι όταν τελικά το πρόσεξε, τα βρόντηξε χάμου κι έφυγε. Ο κομισάριος ασφαλώς κρυφογελούσε στο γραφείο του, προσπαθώντας να φανταστεί εκείνη τη στιγμή πώς θα αντέδρασε ο Γιώργος Παπανδρέου συνειδητοποιώντας ότι «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν»… Πόσο θα κοκκίνισε, πόσο θα σάστισε, πόσο αστείος και θλιβερός συνάμα, αλήθεια θα ήταν!... Λύθηκε στα γέλια ο κομισάριος. Σύγκαιρα, ετοιμάστηκαν όλα τα αρπαχτικά γεράκια της οικουμένης, να κατασπαράξουν τη χώρα μας. Με ένα Μνημόνιο – το πρώτο της μαύρης σειράς – το οποίο μάλιστα αποφάσισε ο Γιώργος Παπανδρέου να το υπογράψει μέσα σε δέκα μόλις λεπτά, όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του, παρέδωσε τη χώρα σιδηροδέσμια στους δανειστές μας. Οι τελευταίοι δε, αναβαθμίστηκαν. Δεν επρόκειτο πια για τις διεθνείς αγορές στις οποίες άμεσα χρωστούσαμε. Αγόρασαν τις οφειλές μας (και με ευνοϊκότατα έως εξευτελιστικά ανταλλάγματα) από τις διεθνείς αγορές, οι …Ευρωπαίοι Εταίροι μας! Δήθεν για να μας ελαφρύνουν. Για να μας ελαφρύνουν…
ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΕΡΟ γαϊτανάκι όπου βρεθήκαμε βαθμηδόν να μας κουνούν οι ξένοι μ’ έναν σπάγκο, σαν μαριονέτες ενός απίστευτου θιάσου. Στον εν λόγω θίασο οι αυτοκτονίες λόγω ανέχειας κατάντησαν καθημερινό γεγονός· οι πλειστηριασμοί ακόμη και της πρώτης κατοικίας των αδυνατούντων να εξυπηρετήσουν υποχρεώσεις τους προς το Δημόσιο, επιτράπηκαν· η εθνική μας ανεξαρτησία λαβώθηκε ανεπίτρεπτα και προσβλητικά από τις κλίκες (βλέπε κλιμάκια) των επιτρόπων που τοποθετήθηκαν άνωθεν (βλέπε Μέρκελ) στα υπουργεία μας (βλέπε Στουρνάρας) και σχεδόν σε όλα τα κέντρα των αποφάσεων και πλέον ουσιαστικά αυτοί διοικούν και όχι οι πολιτικοί μας. Οι εκλεγμένοι ψεύτες! Που άλλα εξαγγέλλουν προεκλογικά και άλλα πράττουν μετεκλογικά. Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μας, να δεσμεύονται γραπτώς και με σφραγίδα εισαγγελέα για τις εξαγγελίες τους. Και αν δεν τις τηρήσουν να εκπίπτουν από το αξίωμά τους και να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του νόμου. Γιατί δηλαδή εγώ, εσύ, ο πάσα ένας, αν δηλώσουμε κάτι ψευδώς στη δήλωση του νόμου 105, κινδυνεύουμε να πάμε φυλακή κι εκείνοι όχι; Δεν είναι δα, πιο σοβαρό, να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και το μέλλον μας; Γεμίσαμε ψεύτες που εκστομίζουν ωραία λόγια το πρωί και το βράδυ τα λησμονάνε. Ζάππεια, παραζάππεια, υποσχέσεις και πάλι υποσχέσεις. Τα «δεκαπέντε σημεία μας». Τα «εκατό μας σχέδια». Τα «κέρατά μας τα τράγια». Οι παπαριές τους, βρε αδερφάκι μου.
ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ σημείωμά μας με τη Χρυσή Αυγή. Α, πώς θα μπορούσε να λείπει από ένα πολιτικό κείμενο του σήμερα; Λοιπόν, πέραν του ότι πλέον οι ποιητές (σημ. ο γράφων είναι και ποιητής) δεν μπορούμε να γράψουμε ένα ρομαντικό ποίημα για κάποια …χρυσή αυγή, καθώς πιθανότατα θα θεωρηθούμε υποστηρικτές τούτου του πολιτικού σχηματισμού, εντούτοις, θεωρούμε την ελευθερία του λόγου ως πρώτιστο αγαθό μιας Δημοκρατίας. «Δεν συμφωνώ ούτε σε μια λέξη με όσα λες, αλλά θα υπερασπίζομαι και με κίνδυνο της ζωής μου ακόμα, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες αυτά που πρεσβεύεις», φράση του Γαλλικού Διαφωτισμού, η οποία διαπνέει τις αρχές μας και τις ιδεολογίες μας. Ένεκεν του άνω, υποστηρίξαμε το δικαίωμα της Χρυσής Αυγής (του κόμματος) να υπάρχει και να λειτουργεί απρόσκοπτα και ανεξάρτητα στο πολιτικό στερέωμα της χώρας μας. Διότι, αποκρούουμε μετά βδελυγμίας κάθε τι το χιτλερικό, ή των συνταγματαρχών της επταετίας κ.τ.τ., μα δεχόμαστε ότι μια, μικρή ελπίζουμε, μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, αυτά τα δέχεται και τα ενστερνίζεται. Και εφόσον είναι έτσι τα πράγματα, ωσαύτως δεχόμαστε και την κοινοβουλετική τους εκπροσώπηση. Και απαιτούμε σεβασμό ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ τους εκλεγμένους από τον λαό αντιπροσώπους. Τον ίδιο σεβασμό με τους άλλους. Και να προσκαλούνται οι βουλευτές τους στις εκπομπές τύπου Χατζηνικολάου, παρακαλούμε πολύ. Να κόβουν το λαιμό τους οι έγκριτοι δημοσιογράφοι, να τους βρίσκουν και να τους φέρνουν στα πολυτελή τους στούντιο, όχι για να τους λοιδωρήσουν, όχι για να κάνουν μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης, αλλά για να μπορούν και οι ψηφοφόροι τους να θαυμάζουν απεριόριστα τα μπουμπούκια τους…
 |  |
