Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Τώρα μάς βάλανε χαράτσι και στη γη. Εκτός από το «ενοίκιο» που πληρώναμε – μέσω του λογαριασμού της Δ.Ε.Η. – τα δυο τελευταία χρόνια για το σπίτι μας, από ’δώ και μπρος όπως ανακοινώθηκε θα πληρώνουμε «ενοίκιο» και για το χωραφάκι μας στην Κολοπετεινίτσα. Ποιος δεν θυμάται τον Βαγγέλη Βενιζέλο, όταν από την τηλεόραση κάποιο βραδάκι ανάγγειλε την επιβολή ενός μέτρου, «έκτακτου και προσωρινού» όπως το αποκάλεσε, για φορολόγηση, ανάλογα με τα τετραγωνικά μέτρα, κάθε κατοικίας εντός της ελληνικής επικράτειας; Και πόσοι, αλήθεια, δεν έχασαν στο άκουσμα της είδησης αυτής για μια στιγμή την αναπνοή τους ή η καρδιά τους δεν έχασε μερικούς από τους χτύπους της;
Οι μέρες της ατομικής ιδιοκτησίας, φαίνεται πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τι σημασία έχει αν κληρονόμησες από τον πατέρα σου, τη μητέρα σου, τους κοντινούς σου συγγενείς κάποια (ή έστω περισσότερα) μέτρα γης; Πολύ απλά, ΔΕΝ σού ανήκουν! Ό,τι ήξερες μέχρι σήμερα, να το ξεχάσεις. Ανήκουν στο Κράτος και στο Κράτος υποχρεούσαι πια να πληρώνεις το αντίτιμο (ετησίως; μηνιαία; με τη μέρα, το λεπτό, το δευτερόλεπτο;).
«Ψυχραιμία… Θα δούμε», έλεγε ο αείμνηστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο ψυχόδραμα «Ένας Νομοταγής Πολίτης», όπου πρωταγωνιστούσαν ακόμη, οι Σωτήρης Μουστάκας και Νόρα Κατσέλη, αδερφή της πρώην υπουργού Λούκας Κατσέλη. Ψυχραιμία, θα πούμε κι εμείς με τη σειρά μας… Θα δούμε πόσο μακριά έχει τη δύναμη να φτάσει τούτη η παράνοια, τούτη η εξόφθαλμη αδικία, για την οποία κανείς δεν κάνει το παραμικρό προκειμένου να αρθεί κι οι αντιδράσεις μας, μοιάζουν υποτονικές έως εντελώς ανύπαρκτες.
Και, τέλος πάντων, πού είναι ένα Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Δεν θα έπρεπε κάποιος διεθνής αδέκαστος Δικαστής να έχει ήδη επιληφθεί του θέματος για να υπερασπιστεί με τη Δίκαια Απόφασή του το πιο πρωταρχικό κι αδιαμφισβήτητο απ’ όλα τα δικαιώματα; Μα, σε μια υδρόγειο γεμάτη πόνο, κάτι τέτοιο σήμερα φαντάζει ουτοπικό. Το να πληρώνεις εσύ χαράτσι για τη γη σου είναι μηδαμινό, μπροστά στον φόρο ΑΙΜΑΤΟΣ που κυριολεκτικά πληρώνει κάποιος άλλος στην Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική, για τη δική του γη… Ο υποτιθέμενος Δικαστής που αναφέραμε, έχει πράγματι πάρα πολλή δουλειά να κάνει και δεν ευκαιρεί καθόλου ν’ ασχοληθεί με τον δικό σου πόνο!
«Μη διαμαρτύρεσαι», φωνάζει κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό σου αυστηρά το δάχτυλο η Ευρώπη-Μέρκελ, «δες τι παθαίνουν άλλοι λαοί! Θυμήσου το ’22, θυμήσου το ’40, τη δυστυχία σου, την πείνα. Σού αξίζει αυτό το ζόρι. ΜΕ έκλεψες με την πολυτελή ζωή σου, ΜΕ εξαπάτησες για να μπεις στην ευρωζώνη, ΜΟΥ χρωστάς τώρα τη σωτηρία σου»!... Και σε κουνά σαν μαριονέτα μ’ έναν σπάγκο η Ευρώπη-Μέρκελ, σέρνοντας μαζί, τους ηγέτες σου από τη μύτη επισείοντάς τους τις αμαρτίες τους – γιατί διαλέχτηκαν προσεκτικά από τις μυστικές τους υπηρεσίες, ΝΑ ΕΧΟΥΝ αμαρτίες – εκβιάζοντάς τους ότι όλα θα βγούνε στη φόρα, αν δεν την υπακούνε πιστά»…
Έτσι, το χαράτσι, όχι μόνο προσωρινό δεν ήταν, αλλά επεκτείνεται εσχάτως στο οικόπεδο, το αγροτεμάχιό σου το εντός αλλά και το εκτός σχεδίου πόλης. Τα βοσκοτόπια σου στο Ζαρζί, στην Κυφωτία, σε μέρη, μόνο ακουστά που τα ’χεις κατ’ όνομα, όπου δεν πήγες ποτέ μήτε στ’ όνειρό σου, κι όμως τα δηλώνεις στο Ε9 σου, για να είσαι «Ένας Νομοταγής Πολίτης», ιδού, γίνονται ο εφιάλτης σου, η θηλιά στον λαιμό σου που σε πάει στον πάτο της απώτατης πενίας σου, τη ζωντανή κόλασή σου. Παρόλο – τι οξύμωρο! – που το Σύνταγμα ρητά καθορίζει ότι, «ο Έλληνας οφείλει να πληρώνει φόρους ανάλογα με τη φοροδοτική του ικανότητα και όχι πέραν αυτής».
«Και πώς», συλλογίζεσαι μέσα στον πανικό σου, «θα μπορούσε να απέλθει απ’ εμού το ποτήριον τούτο»; Κατάκοπος από τον καθημερινό σου αγώνα για επιβίωση, έχοντας αμειφθεί με μόλις ένα ξεροκόμματο και με την απόλυσή σου να κρέμεται «δαμόκλειος σπάθη» πάνω στο κεφάλι σου, καθισμένος στον «ενοικιασμένο» καναπέ σου, κάτω απ’ το «ενοικιασμένο» σου ταβάνι, «ενοικιασμένος» τελικά κι ο ίδιος μέσα στους τέσσερίς σου τοίχους, τους οποίους η Τράπεζα τους βλέπει δεκατέσσερις κι απλώνει τα χίλια-τέσσερα γαμψά της νύχια για να κατασχέσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΟΥ, μέχρις ενός. Ψάχνεις τον τρόπο για την αποφυγή. Νομίζεις πως δεν υπάρχει.
Και όμως!... Υπάρχει! Ξαφνιάζεσαι που τ’ ακούς, τρίβεις τα βουρκωμένα σου μάτια με απέραντη έκπληξη:
Μια ασφαλιστική εταιρία μπορεί κάλλιστα να αναλάβει τη δουλειά. «Αγοράζεις το ακίνητο και εμείς αναλαμβάνουμε να πληρώνουμε κάθε χρόνο το χαράτσι για σένα. Εσύ, απλά, με την αγορά του εν λόγω ακινήτου, πληρώνεις σε μας ένα επιπλέον εφάπαξ, το οποίο κατόπιν το τοκίζουμε, πληρώνουμε κάθε χρόνο στην ώρα τους τα χαράτσια σου και βγάζουμε και το λογικό μας κέρδος. Πλήρωσέ μας το κάτι τις μας, και ΞΕΝΟΙΑΣΕΣ ΕΦ’ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ»! Ο Ασφαλιστής, με κοστούμι και γραβάτα, απλώνει το χέρι του προς το μέρος σου και το σφίγγεις. Κατόπιν σε χτυπά φιλικά στην πλάτη, ενώ οδεύεις προς την έξοδο. Στο ραδιόφωνο ακούγεται:
«Άνοιξε ένα παράθυρο να μπει,
δροσιά να μπει του Μάη,
εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού
κι αλλού η ζωή, μας πάει»…
 |  |
