Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Είναι απόγευμα Τρίτης, αλλά έχει απλωθεί μια βουβαμάρα παντού – ίσως θα το έχετε προσέξει. Μοιάζει σαν Κυριακή, με ελάχιστο κόσμο στους δρόμους κι αυτοί οι ελάχιστοι μιλούν ελάχιστα, θορυβούν ελάχιστα, ανασαίνουν ελάχιστα.
Αισθάνεσαι γιορτινά, μα με τη διάθεση της μελαγχολίας και όχι του γλεντιού. Σάμπως να ετοιμάζεται κάποιου είδους τελετή αρχαίων ιερέων, τα ταμ-ταμ θα ηχήσουν σε λίγο καλώντας σε, σε σύναξη μεγάλη του χωριού. Νιώθεις ανήμπορος να αντιδράσεις, επιζητείς τον εξαγνισμό σου με οποιαδήποτε θυσία…
«Μαζί τα φάγαμε», έρχεται στο μυαλό σου η ιστορική φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου. Εκεί πατούν οι πολιτικοί μας, εκεί αποβλέπουν. Στις ενοχές σου από τον καιρό που η Ελλάδα «έδενε τα σκυλιά με τα λουκάνικα».
«Έχετε προσέξει», είπα σε μια εξαιρετική κυρία στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ, «ότι έχει πέσει μα βουβαμάρα ολόγυρά μας»; «Ναι», μού απάντησε, «το ίδιο σκέφτηκα και ’γώ. Γιατί άραγε»;
«Μα, γιατί έχουμε πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ. Να, γιατί»… Με κοίταξε αινιγματικά. Ένας νεαρός στην ουρά κι αυτός με κοίταξε. Μήπως, αναρωτήθηκα, είμαι ο μόνος που το πιστεύω αυτό; Λέξη δε βγήκε περισσότερη από τα στόματά τους.
Αν φτιάξεις γλυκό σήμερα, θα είναι σαν γλυκό της Κυριακής. Αν βγεις μια βόλτα, θα είναι σαν ένας περίπατος στο δασάκι. Αν κοιτάξεις τον ουρανό, θα είναι φθινοπωρινός. Αν ψάξεις τις τσέπες σου, θα είναι άδειες. Μάλλον συμφώνησαν, ας μην το είπαν. Η βουβαμάρα σκέπασε κι αυτούς.
Και μένα…
 |  |
