Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Είδαμε την κόλαση επί της Γης, χτες βράδυ στη Βουλή των Ελλήνων.
Μια πολύ πρέπουσα κόλαση, όμως, για τους κολασμένους εμάς, τους μη έχοντες την κρατική μας κυριαρχία, τους μη κατέχοντες καν τριάκοντα αργύρια να εξαγοράσουμε την ποινή μας, την οποία, άμα τη εμφανίση μας από την κοιλιά της μάνας μας, υποχρεούμαστε να εκτίσουμε…
Ουά, ουά και ουαί, ουαί, πολιτικοί φαρισαίοι και υποκριτές! Οι μεν, όντως όπως το είπε ο Τσίπρας, διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους να υπογράψουμε ό,τι κι αν μας ζητούσαν οι Ευρωπαίοι, οι δε, όπως το είπε ο Μεϊμαράκης, κατάφεραν μέσα σε ένα μόλις επτάμηνο να σηκώσουν το χρέος της χώρας κατά το ένα τρίτο ψηλότερα!
Πού πήγε ο Τσίπρας ο παλιός; Πού εξαφανίστηκαν οι ηρωικοί του λόγοι, εκείνοι οι λόγοι που δεν βαριόσουνα ποτέ να τους ακούσεις. Τα δε εξαπτέρυγά του, Δραγασάκης, Παππάς (όχι ο Χρήστος· ο άλλος!) λάβρα κι αυτά επαρφόγνυνταν κύκλω τα του πρώτου λεχθέντα! Ήταν ένας υπέροχος θίασος θηριοδαμαστών που τα μαστίγιά τους κραδαίνανε στο έδαφος για να τρομοκρατηθούν τα θηρία! Οι δανειστές μας, εν προκειμένω…
Θέλησα κι εγώ να τρομάξω κάποιον δικό μου δανειστή, όλως προσφάτως. «Δε σού πληρώνω, ρε, τα ενοίκια», τού δήλωσα με παρρησία! Τώρα, μετά την έξωση, βρίσκομαι σε ιδιόκτητο σπίτι που το διορθώνω και με διορθώνει, αλλά δεν έχω προς το παρόν μετανιώσει. Ακούς εκεί, του έκανα τα μούτρα κρέας! Το ενοικιασμένο σπίτι μου το πρώην, τώρα το έχει εκμισθώσει σε δύο καλλονές σαραντάρες, να σού σηκώνεται το κάγκελο, φίλε μου…
Συνεπώς, οι λεονταρισμοί, ως εκεί που μας παίρνει! Δε βαριέσαι, ο σοφός λαός μας καλά έκανε και τους ψήφισε. Και η Αποχή επίσης θριάμβεψε – σωστό! – και τη δουλειά μας την κάνουμε. Εντάξει, οι καιροί είναι πονηροί, πόλεμοι μαίνονται και πόλεμοι απειλούνται. Είμαστε κυριλέ και καθώς πρέπει! Ακόμα και μες στην κόλαση, εμείς, επιμένουμε να νοιαζόμαστε για την ουρά μας:
Να μην μάς πιάσει φωτιά, δηλαδή…
 |  |
